Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Καλήν ημέραν άρχοντες....

Το έκλεψα από τον Darkly Noon !!!!!

Ο Νικόλας λέει τα κάλαντα...με τον δικό του τρόπο!!!
 


Καλήν ημέραν άρχοντες κι ανοι, κι ανοίξτε τα στραβά σας
Η ιστορία που θα πω, θα μπει, θα μπει μες τα μυαλά σας
Όταν την έδινε ο θεός την πί, την πίναν κι οι αγγέλοι
Την πίνανε κι οι άνθρωποι και ο και όλα γάλα μέλι.

Ήταν παράδεισος η γη όλο γλυκά, όλο γλυκά τραγούδια
Ψέλναν ανθρώποι και πουλιά μαζί, μαζί και τ’ αγγελούδια
Μα ένα διαολόφιδο αμάν, αμάν θα τους πηδήξει
Τους πρωτοπλάστους γέλασε και εκλέ, και εκλέψε το χασίσι

Τότε ξενέρωσε ο θεός και εχά, και εχαρμανιάσαν όλοι
Οι ανθρώποι γίνανε κακοί κι οι α, κι οι άγγελοι διαόλοι
Έγινε κόλαση η γης παντού, παντού φωτιές να καίνε
Κα τώρα τα τραγούδια μας μόνο, μόνο για πόνο λένε

Καλής σας μέραν άρχοντες και βάλ, και βάλτε στο μυαλό σας
Αυτά που σας τραγούδησα θε να, θε να βγουν σε καλό σας

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Λένγκω όπως Ελλάδα...

Το τραγούδι αυτό έτυχε να το ξανακούσω τις μέρες της κατάληψης στο Πολυτεχνείο και τούτη τη φορά μου έβγαλε τόσα πολλά συναισθήματα...

Ο Μαρκόπουλος, δοκώ, σε αυτό το τραγούδι είπε όλα όσα θέλει να πει ο κάθε επαναστατημένος Έλληνας της μεταδικτατορικής Ελλάδος. 
Παράπονο, πόνος και αγάπη.  Όλα σε ένα τραγούδι...

Άλλη μια τρανή απόδειξη της πολιτιστικής συνεισφοράς της Αριστεράς στην Ελλάδα του 20ού αιώνα.

Απολαύστε...


Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Η θεολογία της Απελευθέρωσης

Η θεολογία της Απελευθέρωσης: Θεολογικό κίνημα για το οποίο είχα διαβάσει και παλαιότερα σε διάφορα άρθρα σε σχέση με την Λατινική Αμερική.

Το παρακάτω αναδημοσιευόμενο κείμενο αναφέρεται σε Έλληνες παπάδες, πράγμα πολύ θετικό μιας και γεμίσαμε δεξιούς και εξουσιαστές.  Είναι καιρός να υπάρξει μια νέα νοηματοδότηση της θρησκείας στην ορθόδοξη εκκλησία.


ΑΝΘΙΜΕ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΙΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ...ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΟΠΑΠΑΔΕΣ!!

Το άρθρο είναι της πολυαγαπημένης μου Ντίνας Δασκαλοπούλου και δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Παπάδες της απελευθέρωσης

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ, Ο ΜΑΡΞ ΗΤΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!»

Θαυμάζουν τον Τσε Γκεβάρα, μελετούν μαρξισμό, κατεβαίνουν στις πορείες του Πολυτεχνείου, ήταν παρόντες στη Γένοβα το 2001, έκαναν απεργία πείνας για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και συμφωνούν ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αυτοί είναι παπάδες ή εγώ βρίσκομαι σε απόλυτη σύγχυση;


Στο γραφείο που στεγάζει την Κίνησή τους, κάπου στην πλατεία Κάνιγγος, παθαίνω αλλεπάλληλα σοκ. Ισως γιατί δενπήγα ποτέ στη Λατινική Αμερική, ώστε να συναντήσω κάποιον ιερέα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και γιατί ο παπα-Ανυπόμονος του ΕΛΑΣ είναι για μένα απλώς μια φωτογραφία. Ομως, ο παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας κι ο παπα-Σταύρος Παπαχρήστος μοιάζουν μ' εκείνους τους παπάδες που, ζωσμένοι φισεκλίκια, βγήκαν στα βουνά του κόσμου για να υπερασπιστούν τους λαούς τους.
Στο δρόμο των πρώτων χριστιανών και ακολουθώντας το παράδειγμα της Παγκληρικής Ενωσης που πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση, το 2004 δημιούργησαν την Παγκληρική Αγωνιστική Κίνηση Κληρικών και Λαϊκών. Εκδίδουν ένα περιοδικό με 9.000 συνδρομητές, συμμετέχουν ενεργά στο μαζικό λαϊκό κίνημα («Ημασταν μπροστά στο προβοκατόρικο κάψιμο του Αγνωστου Στρατιώτη στο πανεκπαιδευτικό, γράψτε αυτό!»), είναι από τους πρωτοπόρους του φιλειρηνικού κινήματος κι έχουν δώσει το «παρών» σε όλες τις πορείες κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, από τη Γένοβα μέχρι το Ροστόκ. 
Επειτα απ' όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς δεν σας έχουν αποπέμψει από την Εκκλησία.
«Εχουμε δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα, αλλά διώξεις όχι. Η ανεξέλεγκτη δεσποτική εξουσία των επισκόπων φοβίζει πολλά από τα μέλη και τους φίλους μας, κυρίως τους κληρικούς, και τους απομακρύνει από τη δημόσια δράση. Κάποιοι απ' αυτούς προσφέρουν στο παρασκήνιο ίσως και περισσότερα από μας που δραστηριοποιούμαστε δημόσια. Σήμερα ένας επίσκοπος έχει την εξουσία να επιβάλλει αργία σ' έναν παπά χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος μέχρις ενός ορίου να αιτιολογήσει την απόφασή του ή να αποφασίζει τις μεταθέσεις των κληρικών και να διαχειρίζεται τα χρήματα της Μητρόπολης. Φυσικό είναι να αισθάνεται όχι απλώς αφεντικό, αλλά αυτοκράτορας». 
Προτείνετε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης της Εκκλησίας. Με ποιες αιχμές; 
«Η Εκκλησία φοβάται το λαό, δεν κάνουμε διάλογο ποτέ. Βγαίνουμε απλώς στην Ωραία Πύλη και αγορεύουμε. Ως και τα σωματεία των 50 ατόμων κάνουν συνελεύσεις, προϋπολογισμό, απολογισμό. Σήμερα το εκκλησιαστικό σώμα είναι απονεκρωμένο. Αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλά όχι η πυραμιδοειδής δομή της Εκκλησίας. Εμείς, λοιπόν, κατά τα πρότυπα των πρώτων χριστιανών, ζητάμε η Εκκλησία να διοικείται από λαϊκές συνελεύσεις, οι επίτροποι να είναι εκλεγμένοι και ανακλητοί και όλοι οι ιερείς, μέχρι τον ανώτατο, να παντρεύονται». 
Αναφέρεστε σε ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, το οποίο προτείνει το Ευαγγέλιο. Λέτε ότι αποκρύπτεται εδώ και αιώνες.
 «Ποτέ δεν αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία η περικοπή από το 4ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς διασώζει το πώς βίωναν οι πρώτοι χριστιανοί την Εκκλησία. Κανείς δεν διατηρούσε ατομική ιδιοκτησία μετά την ένταξή του στην εκκλησιαστική κοινότητα. Είχαν τα πάντα κοινά και ο καθένας έπαιρνε ό,τι χρειαζόταν. Ετσι δεν υπήρχε κανείς ενδεής. Η πρόταση αυτή μπορεί και σήμερα άμεσα να εφαρμοστεί. Τα μέσα παραγωγής να περάσουν σε κοινή χρήση, να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς άρχοντες και υπηκόους». 
Μιλάτε για τον κοινωνικό χριστιανισμό;
 «Ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για το χριστιανισμό είναι πλεονασμός. Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει το χριστιανισμό είναι το ενδιαφέρον του για την κοινωνία, για τα προβλήματά της, και ο αγώνας για την επίλυσή τους, για την οικοδόμηση της κοινωνίας της αγάπης. Αυτά ισχύουν για τον χριστιανισμό του Ευαγγελίου. Αν σήμερα απαιτείται ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για να καταδείξει το ενδιαφέρον κάποιων χριστιανών για την κοινωνία, μάλλον πρέπει να κάνει κάποιους να προβληματιστούν για το πώς φθάσαμε σ' αυτό το σημείο. Ο χριστιανός απευθύνεται στον άνθρωπο όχι ως άτομο αλλά ως πρόσωπο, και για τον μαρξισμό ο άνθρωπος υπάρχει ως κοινωνικό ον. Νομίζουμε, είναι ένα σημείο συνάντησης». 
Τι σχέση μπορεί να έχει ο επιστημονικός υλισμός με τον Θεό;
 «Δεν νομίζουμε ότι ο μαρξισμός, ως επιστήμη, μπορεί να έχει θεολογία όπως την εννοούμε εμείς. Αν ονομάζουν κάποιοι "μαρξιστική θεολογία" τον τρόπο χρήσης του μαρξισμού από κάποιες ομάδες ή πρόσωπα, ή και την ερμηνεία του κόσμου από τον μαρξισμό, αυτό δεν μας αφορά. Χρησιμοποιώντας όρους τού σήμερα, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων "όαση κομμουνισμού μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία". Κάποιοι αποκαλούν το μαρξισμό "χριστιανισμό χωρίς μεταφυσική". Νομίζουμε ότι αυτός ο ορισμός βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα και κάνει σαφές και το βασικό σημείο απόκλισης. Φυσικά, μιλάμε για χριστιανισμό και μαρξισμό που δεν έχουν στρεβλωθεί. Για μας απορίας άξιον είναι όχι η συμπόρευση χριστιανών και μαρξιστών, αλλά το πώς χριστιανοί στηρίζουν πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, όπως αυτό του καπιταλισμού, που βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου». 
Είστε, λοιπόν, αριστεροί.
 «Είμαστε υπέρ αδυνάτων. Δεν είμαστε πολιτικό κόμμα· στην Κίνησή μας συμμετέχουν ανθρωπιστές, μαρξιστές, τροτσκιστές...» 
Ο χριστιανισμός έχει κατηγορηθεί ότι με την υπόσχεση ενός μετά θάνατον παραδείσου ακυρώνει την πάλη στο εδώ και το τώρα.
«Χριστιανοί και μαρξιστές πρέπει να αγωνιστούμε για μιαν άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα ζει ευτυχισμένος εδώ και τώρα, μέσα στον υπάρχοντα κοσμοχώρο. Απαιτούνται αγώνες. Σύγκρουση με το εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο. Ανατροπή των εμποδίων που δεν αφήνουν ο κόσμος να γίνει πιστή εικόνα των εσχάτων (σ.σ.: στη Θεολογία αυτός είναι ο ορισμός του παραδείσου).»
Χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε παράφορα τον άλλον, αυτόν που δεν γνωρίσαμε ακόμη, αυτόν που έχει ανάγκη. Στο πρόσωπο του πάσχοντος βλέπουμε τον Χριστό. Η διοικούσα Εκκλησία πιστεύει στην ελεημοσύνη. Εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δεν θα έχει ανάγκη τη φιλανθρωπία». 
Πιστεύετε στην ένοπλη επαναστατική πάλη;
 «Εμείς αγωνιζόμαστε για την ειρήνη. Ειρήνη, όμως, δεν είναι η παύση του πολέμου με την επιβολή του θελήματος του ισχυρού. Τέτοια ειρήνη είναι χειρότερη από πόλεμο· γι' αυτό ο Χριστός είπε: "Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν". Πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κόσμου της αδικίας. Επανάσταση δεν σημαίνει αιματοκύλισμα, αλλά ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Γι' αυτό σήμερα η δική μας "μάχαιρα", το δικό μας όπλο είναι ο λόγος. Στο μέλλον, και για την προάσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης, στον πόλεμο για την οριστική εξάλειψη του πολέμου, ίσως να απαιτηθεί η χρήση βίας». 
Δικαιούται ένας λαός να πάρει τα όπλα;
 «Ο ίδιος ο Χριστός χρησιμοποίησε βία εναντίον των εμπόρων στο ναό. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται η αρχή του 5ου κεφαλαίου από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου γίνεται λόγος για την προάσπιση της κοινοκτημοσύνης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα θανατώθηκαν γιατί δεν παρέδωσαν όλα όσα είχαν στην κοινότητα, αλλά κράτησαν τα μισά για τον εαυτό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν, κληρικοί, όπως ο Δημήτρης Χολέβας και ο παπα-Ανυπόμονος, ζώστηκαν τα όπλα για τη λευτεριά, ενώ ακόμη και οι πλέον συντηρητικοί της Εκκλησίας με καμάρι μιλούν για τον Παπαφλέσσα και τον Διάκο. Κατά μεγίστη οικονομία, λοιπόν, και μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών του νομίζουμε ότι ο λαός δικαιούται να πάρει τα όπλα. Μέχρι τότε, όμως, ας αγωνιστούμε για το σημαντικότερο: για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση». 
Ποια η γνώμη σας για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας;
 «Η ζωή πολλών κληρικών μέσα στη χλιδή, για την οποία δικαίως αγανακτούν οι πιστοί, ουδόλως θίγεται απ' αυτό το μέτρο. Οταν η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ενδεείς. Για να ωφεληθεί ο λαός, η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να "εκκλησιαστικοποιηθεί" - κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή σε όλους να ανήκει και όλοι να την απολαμβάνουμε. Οι κληρικοί να ασχοληθούν με τη διακονία του λόγου του Θεού και η διαχείριση της περιουσίας να γίνεται από αιρετούς εκπροσώπους του λαού, χωρίς προνόμια, άμεσα ελεγχόμενους και ανακλητούς από το λαό. Ο πλούτος να διαχυθεί παντού, να φθάσει σε όποιον έχει ανάγκη. Δεν μιλάμε για διανομή, αλλά για δυνατότητα πρόσβασης διά της κοινοκτημοσύνης στον κοινό πλούτο όλων. Σε μια εποχή που παιδεία και υγεία έγιναν εμπορεύματα, η Εκκλησία μπορεί να λειτουργήσει, στο μέτρο του εφικτού, ως όαση παροχής δωρεάν παιδείας και υγείας για όλους όσοι έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους». 
Πώς είδατε τον περσινό Δεκέμβρη;
 «Για χρόνια στηλιτεύαμε τους νέους για την απάθεια και την αδιαφορία για τα κοινά. Τώρα που ο "ασθενής" μας άρχισε να αντιδρά σε ό,τι τον ενοχλεί, κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή πάνω στην αφύπνιση προξένησε μερικές ζημιές που δεν έπρεπε. Εμείς, παρά τα παρατράγουδα, είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η αφύπνιση θα έχει τελικά θετικά αποτελέσματα. Οι σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν τον Δεκέμβρη κατέδειξαν ότι για να μετατραπεί η εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία απαιτείται σαφής προσδιορισμός του στόχου. Επανάσταση για την επανάσταση είναι ανώφελη, αν όχι επιζήμια. Αν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε, με την παρουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προσλάβει ταξικό χαρακτήρα, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν και θα αποβάλλονταν οι προβοκάτορες και η τεράστια αυτή ενέργεια των νέων θα μπορούσε να οδηγήσει σ' ένα ελληνικό 1871». 
Τελικά Θεός υπάρχει; Πώς επιτρέπει τόση αδικία;
 «Η γνώση της ύπαρξης ή όχι του Θεού δεν μπορεί να γίνει με λογικούς συνειρμούς· είναι απόρροια προσωπικής σχέσης. Και επειδή η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, δεν μπορεί το κράτος να θρησκεύεται. Ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μας· δεν ήρθε να μας επι- βάλει το θέλημά του, αλλά μας αφήνει ελεύθερους να τον ακολουθήσουμε ή όχι. Δεν είναι Αυτός αίτιος των δεινών μας, αλλά εμείς, που ακολουθούμε άλλο δρόμο, που επιτρέψαμε να γίνει η διδασκαλία Του θρησκεία και εργαλείο ποδηγέτησης των λαών.»
Ο Θεός μάς κάλεσε να άρουμε τα εμπόδια στα οποία προσκόπτει η ενότητα του κόσμου. Τέτοια εμπόδια είναι η ταξική κοινωνία, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία. Η πάλη, λοιπόν, για την άρση αυτών των εμποδίων πρέπει να γίνει λόγος ύπαρξης για τον καθέναν που θέλει να λέγεται χριστιανός».
 
Διαβάστε
Ζητήσαμε από τους ιερείς της Παγκληρικής να προτείνουν σχετικά βιβλία:
..............1..............
Φερνάντο Καρντενάλ, Μιγκέλ ντ' Εσκότο, Ερνέστο Καρντενάλ, «Και Χριστός και Μαρξ», εκδόσεις Παρατηρητής
..............2..............
Καρλ Κάουτσκι, «Η καταγωγή του χριστιανισμού», εκδόσεις Αναγνωστίδη
..............3..............
Ζ. Ζίπκοβιτς, Α. Λουνατσάρσκι, «Καταγωγή της θρησκείας»
..............4..............
«Καμίλο Τόρρες, Λαϊκή Ενότητα, Επανάσταση και άλλα κείμενα», εκδ. Μνήμη
..............5..............
Ερνέστο Καρντενάλ, «Το ευαγγέλιο της επανάστασης των Σαντινίστας», εκδόσεις Μαλλιάρης
..............6..............
Γιάννης Κορδάτος, «Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής», εκδόσεις Μπουκουμάνη
..............7..............
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο», εκδόσεις Προσκήνιο
..............8..............
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Εκκλησία και κράτος», εκδόσεις «Το Ποντίκι»
..............9..............
Ολες οι επιστολές του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου.





Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι και ο Σουλτάνος Μεχμέτ Δ΄.

Μόλις αλίευσα τούτο το τρομερά ενδιαφέρον άρθρο...πραγματικά αθυρόστομοι (και πολύ τους χαίρομαι!)

Το 1676 οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι (Запорожцы), που κατοικούσαν στην νοτιοανατολική Ρωσία στα εδάφη γύρω από τον κάτω Δνείπερο στην σημερινή Ουκρανία, νίκησαν σε μάχη τον Οθωμανικό στρατό. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τους απεύθυνε σε επιστολή την απαίτηση του να υποταχθούν στην εξουσία του και να πάψουν να παρενοχλούν τους υποτελείς του Τάταρους της Κριμαίας. Οι Κοζάκοι, με ηγέτη τον Ιβάν Σίρκο, συγκεντρώθηκαν στο Ζαπαρόγκ και απάντησαν στην επιστολή του Σουλτάνου με πρωτότυπο τρόπο, συντάσοντας μια επιστολή γεμάτη βρισιές και προσβολές.

Ο Σουλτάνος είχε στείλει στους Κοζάκους την παρακάτω επιστολή:
«Ημείς ο Σουλτάνος, υιός του Μωάμεθ, αδελφός του Ηλίου και της Σελήνης, εγγονός και αντιβασιλεύς του Θεού, Κύριος των Βασιλείων της Μακεδονίας, Βαβυλώνος, Ιερουσαλήμ, Άνω και Κάτω Αιγύπτου, Αυτοκράτωρ των αυτοκρατόρων, Ηγεμών των ηγεμόνων, εξαίρετος Ιππότης, Ανίκητος, Πιστός Φρουρός του Τάφου του Ιησού Χριστού, Θεματοφύλαξ επιλεγμένος από τον ίδιο τον Θεό, Ελπίδα και Παρηγορία των Μωαμεθανών, Μεγάλος Υπερασπιστής των Χριστιανών, διατάσσω υμάς, τους Κοζάκους Ζαπαρόζτσι, να υποταχθείτε σε μένα εθελοντικά και χωρίς καμία αντίσταση και να σταματήσετε να με απασχολείτε με τις επιθέσεις σας.
Σουλτάνος Μεχμέτ Δ΄».

Κατά την παράδοση, η απάντηση των Κοζάκων υπήρξε χείμαρρος υβριστικών και σαρκαστικών στίχων, που διακωμωδούσαν τους τίτλους του Σουλτάνου:
«Οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι προς τον Τούρκο Σουλτάνο!
Ω σουλτάνε, τούρκε διάβολε και καταραμένε συγγενή και φίλε του διαβόλου, γραμματέα του ίδιου του Εωσφόρου. Τι διάολο ιππότης είσαι συ, που δεν μπορείς ούτε σκατζόχοιρο με γυμνό πισινό να σφάξεις; Ο διάβολος χέζει κι ο στρατός σου τρώει. Γιε σκύλας, οι γιοί των Χριστιανών δεν θα γίνουν υποτελείς σου. Δεν φοβόμαστε τον στρατό σου. Θα σε πολεμήσουμε από στεριά και θάλασσα και θα σου βατέψουμε τη μάνα.
Βαβυλωνικό κρεμμύδι, Μακεδόνα αμαξά, μπυράρη της Ιερουσαλήμ, κατσικογάμη της Αλεξάνδρειας, χοιροβοσκέ της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, Αρμένικο γουρούνι, κλέφτη της Ουκρανίας, κίναιδε της Ανατολής, δήμιε της Ρωσίας και ηλίθιε όλου του κόσμου και του υποκόσμου, βλάκα ενώπιον του Θεού, εγγονέ του Φιδιού και κράμπα του πουλιού μας. Μουσούδα γουρουνιού, κώλε φοράδας, κοπρόσκυλο του σφαγείου, αβάφτιστο κούτελο, γ@μι@ της μάνας σου!

Με τους παραπάνω τίτλους σε στολίζουν οι Κοζάκοι Ζαπορόζτσι, υπάνθρωπε. Δεν πρόκειται να ξαναβοσκήσεις χριστιανικά γουρούνια. Και για να τελειώνουμε, επειδή δεν ξέρουμε την ημερομηνία, επειδή δεν έχουμε ημερολόγιο, επειδή η σελήνη είναι στον ουρανό και η χρονολογία γραμμένη στο βιβλίο κι επειδή η μέρα είναι η ίδια, τόσο εδώ όσο και κει, γι αυτό φίλα μας τον πισινό!

Ο αρχηγός Ιβάν Σίρκο και όλοι οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι».

Repin_Cossacks

Ο πίνακας, που έχει θέμα τη σύνταξη της απαντητικής επιστολής των Κοζάκων Ζαπαρόζτσι, αποτελεί το κορυφαίο έργο του Ρώσου ζωγράφου Ίλια Ρέπιν, που ξεκίνησε να ζωγραφίζει τον πίνακα το 1880 και τελείωσε μόλις το 1891! Ο Ρέπιν κατέγραφε τα χρόνια της εργασίας του στο κάτω άκρο του καμβά. Ο Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄ αγόρασε τον πίνακα 35.000 ρούβλια, ποσό που ήταν το μεγαλύτερο που πληρώθηκε τότε για έργο Ρώσου ζωγράφου.

Ο πίνακας σε μεγαλύτερη ανάλυση εδώ:
http://static.panoramio.com/photos/original/5279844.jpg
πηγές: www.esperos.com
www.makthes.gr
www.panoramio.com


Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Νεοφιλελευθερισμός = Αποικιοκρατία


Neoliberalism = Colonialism, originally uploaded by the roadiegirl.
Μια τρομερή φωτογραφία που δεν άντεξα να μην αναδημοσιεύσω!

Η Αφρική είναι το μέλλον....

Νέο τραγούδι από Μεθυσμενα Ξωτικά...Οργή!

Το τραγούδι αυτό είναι διασκευή του La Rage - Keny Arkana

Αν και έχω τις διαφωνίες μου με τα όσα λέει, νομίζω είναι αρκετά ενδιαφέρον στιχουργικά.





Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους


 
Ελευθερία ή θάνατος. Από στόμα σε στόμα. Κρυφά. Οι Φιλικοί δούλευαν ακούραστα. Και ήρθε η ώρα. Οι καπεταναίοι απ' τα διάσελα, τις βουνοκορφές, στεντόρεια εκφέρανε το σύνθημα: Ελευθερία ή θάνατος. Οι ραγιάδες ρίγησαν. Ορθώθηκαν. Αφουγκράστηκαν. Ακουσαν καλά. Ελευθερία ή θάνατος. Η ώρα ήρθε. Αντάρτεψαν οι ραγιάδες. Η οθωμανική αυτοκρατορία μακάρια στην αυταπάτη της. Η Ιερά Συμμαχία, όμως, ανησύχησε. Λίγο πριν είχε νικήσει. Στο Βατερλό οι καπνοί και ο αχός της μάχης ήταν ακόμα εκεί.
Ανάθεμα τους Γραικούς. Δεν αφήνουν ν' απολαύσουν την παλινόρθωσή τους. Φεουδάρχες, βασιλείς, πρίγκιπες με τα καλά τους γιόρταζαν μεθυστικά. Οι Επαναστάσεις τέλος, όπως λένε σήμερα η ιστορία τέλος. Και νάτη η κραυγή που τους τρόμαξε. Ετσι άρχισε κείνη η λαμπρή Επανάσταση των Ελλήνων ραγιάδων. Ή θα νικήσουν ή θα χαθούν. Εσπασε, λέει ο Μακρυγιάννης, το πουλί το τσόφλι του αυγού. Πίσω να γυρίσει, δεν μπορεί. Ή θα πετάξει ή θα χαθεί. Κόντεψε να χαθεί η Επανάσταση. Δεν αστειευόταν ο Ιμπραήμ. Οι κοτσαμπάσηδες λούφαξαν. Η ραγιάδικη συνείδηση τους οδηγούσε στο προσκύνημα. Τότε ορθώθηκε ο Κολοκοτρώνης κι άφησε να βγει ο φοβερός λόγος. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους. Το 'πε και το 'κανε. Η Επανάσταση σώθηκε.
Θα μου πείτε, τι τα θέλω αυτά τα άγρια, τώρα που κι απ' τα σχολικά βιβλία διαγράφτηκαν. Τα θέλω. Οχι γιατί είμαι αιμοδιψής. Αλλά να, εκείνη η κραυγή, Ελευθερία ή θάνατος, δεν είναι απλός λόγος. Είναι η αρχή μιας ιστορίας, που ολοκληρώθηκε με κείνον το φοβερό και συνάμα άγιο λόγο: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους. Θα μου πείτε πάλι, αυτά τότε, στην οθωμανική εποχή. Τώρα είναι αλλιώς. Η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία και η φθορά των συνειδήσεων.
Αμ δε, απαντώ. Σιγά την Ιερά Συμμαχία της παγκοσμιοποίησης. Ας ακουστούν και οι δυο λόγοι και τότε πού να κρυφτούν δε θα 'χουν. Διαβάζω την ιστορία, όχι απ' τα σχολικά βιβλία. Το Μακρυγιάννη διαβάζω, τον Φωτάκο, τον Κασομούλη, τον Περεβό, τ' απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη. Διαβάζω, και θαυμάζω, και γρικώ πως ο λαός είναι ανίκητος, όσοι αιώνες σκλαβιάς κι αν περάσουν. Σίγουρα θα ορθωθεί και θα βαδίσει. Κι άντε να τον σταματήσουν.
Βάλθηκα να καταλάβω, γιατί ξαναγράφουν την ιστορία. Γιατί στο όνομα του ανθρωπισμού αποσιωπάται πως η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Αν ο Κολοκοτρώνης δεν ανέμιζε το μαστίγιό του, δεν έβαζε φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, θα 'χε πραγματωθεί η Ελευθερία; Οχι. Αν ήταν να 'ρθει από μόνη της, δε θα περίμενε χρόνους τετρακόσιους. Ηρθε ακριβώς μόλις οι σκυφτοί ραγιάδες ορθώθηκαν και είπαν τη μεγάλη πρόταση: Ελευθερία ή θάνατος. Ναι, υπήρξαν σκοτωμοί. Δε γινόταν αλλιώς. Οι Οθωμανοί δεν είπαν «χοσκελντί», καλώς ήρθατε. Δική σας η Τριπολιτσά. Δικά σας και τα κάστρα. Μουσαφίρηδες είμαστε, φεύγουμε. Γεια χαρά, αδέλφια.
Αυτά τα λέω εγώ, που συλλαβίζω την ιστορία. Καταλαβαίνω το άτεγκτο της Επανάστασης. Καταλαβαίνω πως την αντίσταση με αντίσταση πολλαπλάσια νικάς. Γράφει ο Φωτάκος. Στην αρχή της Επανάστασης οι ραγιάδες σκιάζονταν το θάνατο. Τρόμαξαν που είδαν τους πετσοκομμένους απ' τους Τούρκους ανθρώπους, μετά από μια μάχη. Σκιάζονταν και κοιτούσαν παγωμένοι. Δεν πλησίαζαν. Και τότε ο Κολοκοτρώνης ξεπέζεψε απ' τη φοράδα του. Βαριά περπατώντας, προχώρησε. Εφτασε στο πεδίο με τους διαμελισμένους Ελληνες. Εσκυφτε. Επαιρνε το κομμένο χέρι και το φιλούσε, παινεύοντάς το. Σήκωνε το κομμένο κεφάλι και το ασπαζόταν, θαυμάζοντας την ομορφιά του. Κι όλο έλεγε. Είναι οι δικοί μας άγιοι, οι δικοί μας οδηγοί. Κι έτσι ξεθάρρεψαν οι ζωντανοί και πλησίασαν. Κι όλοι μαζί έπλυναν, στόλισαν τα μέλη των νεκρών, τα έθαψαν, άναψαν τα καριοφίλια τους και χαιρέτισαν σε στάση προσοχής με μιαν άγρια κραυγή, καταλυτική. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Αυτό είναι το '21, ό,τι κι αν όψιμα λένε τόσοι και τόσοι.

Ιορδάνης Α. Προυσανίδης
 
 
Η ιστορία δεν τελείωσε. 
Δεν γράφτηκε ποτέ από τους καταπιεστές...
Ζωγραφιζόταν πάντα με το αίμα των επαναστατών. 

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Προανάκριση του Γ.Δ.



Σήμερα στη 1 μ.μ, οδηγείται στα δικαστήρια( προανάκριση) ο συνάδελφος μας Γ.Δ. επι πτυχίω φοιτητής της Πολυτεχνικής σχολής του ΑΠΘ, του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών.

Το παιδί βαρύνεται με κακουργήματα και είναι πιθανότατο να προφυλακιστεί.

Η αλληλεγγύη όλων μας είναι απαραίτητη.

Λεπτομέρειες δεν ξέρω ακόμα για την κατάσταση, θα γράψω νέο post αύριο.

Ο Σύλλογος Φοιτητών Χημικών Μηχανικών δήλωσε την αλληλεγγύη του στο συνάδελφο (ελπίζω και έμπρακτα στα δικαστήρια), καταδικάζει την αναίτια καταστολή και το αστήρικτο κατηγορητήριο και ζητά την άμεση απόσυρση των κατηγοριών και την απελευθέρωση του.

Καλή μας τύχη αύριο και ιδιαίτερα στο παλικάρι.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Ο νεκρός δολοφονημένος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ΔΕΝ ανήκει σε κανέναν!

Με αφορμή τα διάφορα έκτροπα, παραθέτω κείμενο του Παπαδόπουλου Παναγιώτη(Κάϊν).
Μια πολύ όμορφη κριτική στην καπηλεία της μνήμης του νεκρού Αλέξη.


Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

 ......ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ
"ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ" ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ


Η θυμησή σου ποτίζει επιτέλους τά ξερά μας χείλη καί τά καθαρίζει από τήν αλμύρα, σάν "τό αγαπάτε τό πράσινο" στό δημοτικό πάρκο πού τό φύτεψαν καί τό εγκατέλειψαν εκεί γιά νά πεθάνει από ξηρασία καί τώρα δέχεται μέ λύτρωση τήν μπόρα πού τού δίνει "παράταση ζωής".
Καλπάζει ο νοτιάς μέ 15χρονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τά βράχια καί τήν προβλήτα καί σέ ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σέ σπασμένη σανίδα,ότι απέμεινε από τήν βάρκα τού μετανάστη πού τό ταξίδι του σταμάτησε από μιά σφαίρα στήν ταραγμένη βρώμικη καί σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος...
Τής θάλασσας πού μάς επιστρέφει εκτός από τίς κονσέρβες,τά χαρτιά,τά μπουκάλια καί τό πετρέλαιο πού τής άδειασε η "παραγωγική" βουβή ζωή μας,καί τόν κάλυκα από τήν σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στίς 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
Αδεια γιά σένα πιά,γεμάτη όμως καί έτοιμη ξανά,αυτή τήν φορά γιά όλους,όλες εμάς....
Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...
Ακούγεσαι από μακριά,σάν τό βουητό πρίν τόν μεγάλο σεισμό πού θέλει νά ανοίξει μέ τά στήθια του τήν Γή,νά ζητήσει νά χορέψουμε μαζί του τά πρωτοτράγουδα τής μάνας,τόν ήχο από τά πρώτα άτσαλα βήματα στήν στράτα γιά τόν "όμορφο κόσμο,αγγελικά πλασμένο"...καί μετά στήν αγκαλιά τού πατέρα στήν μέση τού ουρανού νά τρέχει πότε μέ τόν ήλιο καί πότε μέ τό φεγγάρι,νά μήν κουράζεται ποτέ νά ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τά σύννεφα...
Τί περίεργο μέσα σέ 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά νά σηκώνει τό γέλιο σου μέχρι τ΄άστρα καί η ίδια νά σκεπάζει μέ χώμα τό ξαφνικό σου "άχ" στόν δρόμο...
Κάπως έτσι αρχίσανε όλα γιά τούς περισσότερους από εμάς,μόνο πού εμείς σταθήκαμε πιό τυχεροί από σένα, ζούμε,έτσι λέμε ακόμη καί "κλαίμε" καί "τιμάμε" τούς πεθαμένους γιά τίς "ανάγκες",τούς "σκοπούς" καί τίς "φλόγες" τής "εξέγερσης".
Τό κύμα φέρνει τήν φωνή σου απ΄τά ανοιχτά, σάν τήν στάχτη από τήν Πάρνηθα,τόν Υμηττό ή τήν Πεντέλη πού μπαίνει κάθε καλοκαίρι στήν Αθήνα τήν "διαμαντόπετρα" τής εξάτμισης καί τής πύρινης ασφάλτου τό "δαχτυλίδι".
Απόψε η νύχτα δέν έχει φεγγάρι γιά ερωτευμένους καί Σαββατοκύριακο στό σφαγείο τής παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στό άκουσμα απ΄ τό ουρλιαχτό πού πρόλαβε νά βγεί από τό στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
Μπορώ νά τό δώ Αλέξανδρε,τό σημάδι πού μού δείχνεις πού άφησε η σφαίρα ,μιά τόσο δά μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε καί μπήκε σέ μιά τόσο μεγάλη καί δυνατή καρδιά?

Ξέρεις Αλέξανδρε,δέν θέλω νά σού πώ ψέμματα...
Θέλω η θανάσιμη πληγή σου νά κλείσει,νά μήν τήν κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος,θέλω νά σέ αφήσουμε ήσυχο νά θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τόν τελευταίο σου Δεκέμβρη...
Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί καί έχουμε γίνει "επαγγελματίες" στό νά σκυλεύουμε,νά ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στήν σωρό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων,χρόνια τώρα...ΑΣ ΣΩΠΑΣΟΥΜΕ,ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ,ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!
Κηδέψαμε τήν επανάσταση ,πέρυσι,λίγες ώρες πρίν τήν κηδεία σου,σέ σημαδέψαμε καί εμείς "συμβολικά" μέ όλες τίς "καλές προθέσεις" γιά τήν εκτόνωση καί πραγμάτωση τού αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στήν καπηλεία γιατί "ο σκοπός αγιάζει τά μέσα",μάθε το δέν έχουμε λογαριασθεί ποτέ μέ "τόν μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι άς μήν έχει στολή",θά σέ σκοτώνουμε καί εμείς μέ τήν σειρά μας κάθε φορά πού μέ βιά θά χρησιμοποιούμε γιά τό μνημείο τής τυφλής βίας καί τού κοινωνικού πολέμου ,τ΄ονομά σου...
Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε,
Μήν μάς έχεις εμπιστοσύνη...
Μήν γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις,συνέχισε μπροστά καί ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες,υπερασπίσου τούς δικούς σου γιατί εμείς θά σέ διαψεύσουμε...
Κι άν είμαστε κάποτε άξιοι νά συναντηθούν οι δικοί μας μέ τούς δικούς σου, τότε έχουμε μιά ελπίδα νά σέ τιμήσουμε καί νά σέ σεβασθούμε πραγματικά!
Δέν τό κάναμε αυτό μέχρι τώρα,αλλά δώσε μας μιά δεύτερη ευκαιρία γιατί τό αξίζεις νά σέ δικαιώσουμε στά μάτια όλων τών ανθρώπων πού στίς φλέβες τους έχουν τό δικό σου αίμα καί πάνω από τά κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα καί νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από τό Κτήνος τής Εξουσίας καί τής Βαρβαρότητας πού μέ τό περίστροφο πάντα θά ψάχνει γιά νέους στόχους καί θύματα ...
Γιατί είμαστε τά θύματα,σήμερα ή αύριο,τής ίδιας σφαίρας,τού ίδιου μιλιταρισμού,τής ίδιας βιομηχανίας τών δήμιων τών όπλων πού έχει γραμμένη τήν ζωή όλων τών ανθρώπων,μέ ή χωρίς "στολή",στήν παλιά της τήν σκανδάλη...
Σού υπόσχομαι πώς θά σέ τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα,τό "μεγάλο μας τσίρκο" καί τό επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει ,ο καθένας από τόν σεχταρισμό του,τήν μυθοπλασία του ή τό κανάλι του,νά "μιλήσει" στό όνομα τής μνήμης σου,

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

"στά ίδια μέρη,αλλά καί σέ άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θά ξαναβρεθούμε...."


αναδημοσίευση:Άνθρωποι από καλαμπόκι

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Αφιερωμένο στον Jim Myko.

Εδώ και καιρό την είχα την απορία...
Τι διάολο είν' τούτος ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός που ευαγγελίζεται ο Αντώνης Σαμαράς;
Πως και δεν έχω ξανακούσει την έννοια αυτή;
Κοινωνικός και Φιλελευθερισμός;

Σαν να λέμε "Συντηρητική Αριστερά", "Ατομικιστικός Κομμουνισμός", "Επαναστατική Σοσιαλδημοκρατία", "Προοδευτική Ακροδεξια", "Ανθρωποκεντικός Ναζισμός", "Πραγματιστική Αναρχία" κλπ.

Με λίγα λόγια... είναι λίγο αντικρουόμενα ρε αδελφέ.
Πρώτη φορά την έννοια την άκουσα από τον Χρήστο Α.
Δεν το ήξερα καλά το παιδί, αν και ανοιχτόμυαλος νεοδημοκράτης, είπα να μην πάω κόντρα.
Ώσπου ήρθε ο αγαπημένος Darkly Noon και μου έστειλε αυτό το πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα της Καθημερινής "Κοινωνικός φιλελευθερισμός για αρχαρίους" του Πάσχου Μανδραβέλη.

Αναδημοσιεύω λοιπόν και περιμένω σχόλια!




Κοινωνικός φιλελευθερισμός για αρχαρίους
 
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr
Eίναι γνωστό ότι στην Ελλάδα η ελευθερία θεωρείται κακό πράγμα. Οχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη. Θεωρητικώς όλοι οι Ελληνες είναι φίλοι της ελευθερίας, με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι Ελληνες είναι κατά της φοροδιαφυγής. Ολοι θέλουμε να καταπολεμηθεί, αλλά «όχι, βρε αδελφέ, και να ζητήσουμε απόδειξη από το μαγαζί που μας εξυπηρετεί».
Κατά τον ίδιο τρόπο είμαστε όλοι υπέρ της ελευθερίας, «αρκεί να μην ξεπερνά κάποια όρια». Ποια είναι αυτά; Ουδείς τα ορίζει εκ των προτέρων, αλλά όλοι τα ξέρουμε: «Είπαμε, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να μιλούν, αλλά δεν πρέπει να προσβάλλουν τις ευαισθησίες των άλλων». Να σημειώσουμε, ότι αυτές οι ευαισθησίες υπάρχουν σε κάθε ομάδα πληθυσμού: από τους δεξιούς μέχρι τους Ολυμπιακούς και από τους πατριδολάτρες μέχρι τους θρησκευόμενους.
Στην Ελλάδα εσχάτως οι περισσότεροι είναι φιλελεύθεροι. Ειδικά στη Νέα Δημοκρατία, όλοι πλέον ασπάζονται τον φιλελευθερισμό. Προς Θεού! Δεν είναι «νεοφιλελεύθεροι» (αυτό δα μάς έλειπε: δεν μάς φτάνουν οι παλιοί φιλελεύθεροι -προδότες του Εθνους, της Φυλής και της Ορθοδοξίας που θέλουν να μην πηγαίνουν φυλακή για όσα ανίερα λένε- θα έχουμε και καινούργιους;) αλλά γίνονται «κοινωνικά φιλελεύθεροι». Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό, αλλά μάλλον πρόκειται για το ανώτατο στάδιο του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», ο οποίος επίσης κανείς δεν ήξερε τι ήταν.
Αν μάλιστα κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των στελεχών της Ν.Δ. στο συνέδριο, ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» είναι ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» με ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν έχει σχέση με τον «σπλαχνικό συντηρητισμό» του Τζορτζ Μπους, αλλά με το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν επιδείχθηκε στα στελέχη και τους οπαδούς της παράταξης. Δεν είναι αστείο: αλλά περισσότερα ελέχθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για τους «πληγωμένους οπαδούς» παρά για τη συνολική αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης στην οικονομία. Μεγαλύτερη κριτική ασκήθηκε για τους «ανάλγητους των ΔΕΚΟ», αυτούς που δεν δέχονταν ούτε για ένα καφέ στα γραφεία τους τα περιφερόμενα στο κέντρο των Αθηνών κομματικά στελέχη, παρά για το ποιες Δημόσιες Επιχειρήσεις είναι Κοινής Ωφελείας και συνεπώς θα πρέπει να παραμείνουν δημόσιες.
Εντάξει! Σε κομματικό ακροατήριο απευθύνονταν οι ομιλητές, την εκλογή αποζητούν όλοι, αλλά πάλι... Χωράει λαϊκισμός, έστω προς τη βάση, στο ανώτατο όργανο ενός κόμματος; Το συνέδριο κάθε πολιτικού σχηματισμού είναι χώρος ζύμωσης, αντιπαράθεσης ιδεών, συγκρούσεων με κατεστημένες αντιλήψεις και ιδεοληψίες. Σ’ αυτό διατυπώνονται σχέδια για το κόμμα, χαράσσονται πολιτικές για τη χώρα, συντίθενται απόψεις, συγκρούονται υποψήφιοι, γίνεται σε βάθος κουβέντα. Το μόνο συνέδριο παγκοσμίως, στο οποίο κορυφαία στελέχη δεν ένιωσαν καν την ανάγκη να ακούσουν τη βάση, ήταν αυτό που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο κ. Καραμανλής δεν εμφανίστηκε τη δεύτερη ημέρα, ο κ. Σαμαράς δεν πήγε το απόγευμα της Κυριακής, και ο κ. Σουφλιάς δεν πάτησε καθόλου.
Αυτό δεν είναι ένα δείγμα της σημασίας που δίνει στο κόμμα η ηγεσία του; Από την άλλη, η βάση πληγώνεται μόνο όταν οι κορυφαίοι δεν τους δέχονται στα κρατικά γραφεία, και δεν πληγώνεται όταν δεν τους καταδέχονται στο κορυφαίο όργανο έκφρασης του κόμματος;

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΓΙΚΟ ΑΥΛΟ


Εκδήλωση στο Σύλλογο Φοιτητών Πολιτικών Επιστημών

"ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΓΙΚΟ ΑΥΛΟ"

Δευτέρα 9/11 στις 18:οο στο χώρο του συλλόγου τους.

Όποιος ενδιαφέρεται λέει! 

Βία από και προς τους νέους



Μια εκδήλωση από την ΜΚΟ "Μαζί για την οικογένεια και το παιδί".

Την Τετάρτη 18/11/09 ώρα 18:00
Στο Ξενοδοχείο Les Lazaristes.



Αν και δεν πολυσυμπαθώ τις ΜΚΟ, νομίζω πως θα είναι αξιόλογη συζήτηση.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

"Δολοφόνοι" με ταξική προβιά


 Εγώ με την σειρά μου θα τους αποκαλέσω "Αντιπροσωπευτικά γεννήματα της εποχής του μηδενισμού και της αποσύνθεσης".
Δυστυχώς αντίθετα με τους ΚΝίτες δεν τους θεωρώ πράκτορες, αλλά άτομα που χάσανε την μπάλα.  Παιδιά μιας εποχής χωρίς προοπτική και όραμα, παιδιά που καμμία κοινωνία δεν τους αγκάλιασε και καμμία αριστερά δεν τους έδωσε(μιας και δεν μπορεί) διέξοδο και απαντήσεις στα όσα τους έπνιγαν.  Δυστυχώς ο κάθε σύγχρονος εγκληματίας, είτε νομίζει πως έχει πολιτική βάση είτε όχι, είναι παιδί των ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ της εποχής...ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
Δικό μας μάνα... δικό σου, του πατέρα, δικό μου και όλων ζούνε στο σήμερα και δεν προσπαθούνε να αλλάξουνε τα πράγματα.  
Εμείς, τα αμερικανάκια, που περιμένουμε έναν υπερήρωα να μας σώσει και ένα θεό από τις αμαρτίες μας να μας λυτρώσει.
Ότι και να πούμε όμως για να κατανοήσουμε το φαινόμενο της σύγχρονης τρομοκρατίας, τα άτομα αυτά είναι κοινοί εγκληματίες του ποινικού δικαίου.


"6. Η τρομοκρατία είναι ένα από τα παραπροϊόντα της εξουσιαστικά χειραγωγούμενης νηπιακής σκέψης και πράξης ορισμένων επαγγελματιών «σωτήρων», οι οποίοι δρουν είτε υπό την επίδραση μιας ψευτοεπαναστατικής αυταπάτης είτε υπό το βάρος της απελπισίας μιας παραπαίουσας εξουσίας, με κοινό τους χαρακτηριστικό την καθυπόταξη των μέσων στο σκοπό, ο οποίος είναι, πάντοτε και αυταπόδεικτα, «άγιος»."

Για την πλήρη ανάλυση(μην κλέβω και την δόξα  ) στο άρθρο Εξουσιοφρενείς







Αναδημοσίευση από Της Φωτιάς Οι Μάγοι που αναδημοσίευσε από Art Of Pessimism

 

...εγώ θα αποκαλέσω κακομαθημένους εγωίσταρους, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον νεοελληνικό σταρχιδισμό. Και μάλιστα, όπως αναφέρει ο Κλ. Γρίβας, οι τεχνικοί της εξουσίας τούς διαχειρίζονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και η κοινωνία καταβάλλει το κόστος της συντήρησής τους. Περί αυτών λοιπόν, παραθέτω την παρακάτω άποψη και συμφωνώ απόλυτα:



Γράμμα σε έναν κακομαθημένο δολοφόνο


Αναδημοσίευση από το Art of Pessimism

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Τώρα που γκρεμίσατε το σύστημα μπορείτε να είσαστε ήσυχοι. Δεν θα παράγει άλλους δειλούς όπως εσείς. Δεν ξέρω πού πάτε; Πού θέλετε να πάτε. Ξέρω όμως από πού έρχεστε. Ξέρω τι έθρεψε τη βία σας. Δεν είναι κανένα σύστημα. Δεν είναι οι μπάτσοι. Δεν είναι οι ρουφιάνοι. Είναι ο εαυτός σας. Βολεμένος στην άνεση της χαζοεπαναστατικής ρητορείας, που ζητά απλώς μια περιπέτεια για να δικαιώνεται. Αρνούμαι να σας κρίνω με όρους ιδεολογίας. Και σίγουρα επανάστασης. Μόνο με ψυχολογικούς. Και μπορώ να κατανοήσω μόνο, εκείνο το σκοτεινό έρεβος που υπάρχει μέσα σας. Γιατί δεν γίνατε αυτό που ήθελε η μαμά, και πρέπει να πληρώσει η κοινωνία.

Τι σχέση έχετε με ιδεολογία; Μόνο μία. Είναι η κουβέρτα, ο μπερντές για να κρύβετε πόσο κακομαθημένοι είσαστε. Κομπλεξικοί, εκδικητικοί, δειλοί ξεκομμένοι από ό,τι παράγει η κοινωνία και ό,τι έχει ανάγκη για να αλλάξει. Αμφιβάλω αν έχετε κάνει ένα μεροκάματο στη ζωή σας. Αν πονέσατε ποτέ με τον πόνο της ανάγκης, και όχι του εγωισμού σας. Αν πεινάσατε. Αν καταλάβατε πως η ζωή γύρω, δεν είναι το reality της βεντέτας με τους μπάτσους. Αμφιβάλω αν σηκωθήκατε ποτέ 7 η ώρα το πρωί για να πάτε στη δουλειά σας.

Αμφιβάλω αν ξέρετε τι θέλετε. Αν είχατε στόχο, όραμα, αγάπη για κάτι. Δεν μισείτε τους μπάτσους. Δεν μισείτε τον 20χρονο που πυροβολήσατε. Μισείτε τους πάντες γιατί όχι μόνο δεν σας μοιάζουν, αλλά είναι εκεί για να σας θυμίζουν πως αποτύχατε σε όλα. Πως είσαστε κοινοί ληστές, ποινικοί, εραστές της επανάστασης του αντιβιοτικού. Τρεις ημερησίως μετά το φαγητό. Όταν η γκόμενά σας έχει βγει με τις φίλες σας και εσείς πλήξετε. Επαναστάτες του play station. Μισείτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Μισείτε και αγαπάτε με σφαίρες. Είσαστε τραγικοί…


Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος, από αυτούς που αποτελούν φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα "Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι". Εκτός από το "Κουτί της Πανδώρας", αρκούν μερικά λεπτά ζωντανής συνομιλίας του και μερικές στιγμές -όσο διαρκεί ένα γύρισμα- για να το επιβεβαιώσει κανείς.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Μιχαλης Κατσαρος,1953



Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει "καλά είμαι εδώ"
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: "Δόξα σοι ο Θεός"

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία "εισαγωγαί-εξαγωγαί"
στην κρατική εκπαίδευση
στον φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χαιρετάει απ'την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ'όλα τ'ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ'αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

Αντισταθείτε πάλι σ'όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
σ'όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ'αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ'όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα,σε μένα ακόμα που σας ιστορώ να αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

 
Σύντομο βιογραφικό:
O Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998) γεννήθηκε στην Κυπαρισσία.
Σε νεαρή ηλικία πήρε μέρος σε αριστερές πολιτικές οργανώσεις και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Το 1945 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έζησε για πολλά χρόνια σε δύσκολες συνθήκες, ασκώντας διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, όπως ταμίας σε εμπορικό κατάστημα, δημοσιογράφος στον παράνομο Τύπο και υπάλληλος στη ραδιοφωνία.
Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Θεμέλιο" (1947), "Ποιητική Τέχνη", "Τα Νέα Ελληνικά", "Αθηναϊκά Γράμματα" και "Στόχος" (1950) και το 1975 εξέδωσε το περιοδικό "Σύστημα", όπου δημοσίευε κυρίως δικά του κείμενα.
Η πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1946, με τη δημοσίευση του ποιήματος "Το Μπαρμπερίνικο καράβι" στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα". Tον ίδιο χρόνο δημοσίευσε σε ελεύθερο στίχο το ποίημα "Βγενιώ" στο ίδιο περιοδικό. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Μεσολόγγι". Παντρεύτηκε τη ζωγράφο Κούλα Μαραγκοπούλου. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Μεσολόγγι", 1949, "Κατά Σαδδουκαίων", 1953, "Οροπέδιο", 1956, "Σύγγραμμα", 1975, "Πρόβα και ωδές", 1975, "Ενδύματα", 1977, "Αλφαβητάριο - ποιήματα Α-Ω", 1978, "Ονόματα", 1980, "3Μ+3Μ=6Μ", 1981, "4 μαζινό", 1982, "Μείον ωά", 1985, "Ο πατέρας του ποιητή", 1987, "Κορέκτ, φόβος του ποιητή", 1996, "Εννέα το επτά", 1997, τα δοκίμια "Πας-Λακίς Michelet", 1973, "Σύγχρονες μπροσούρες", 1977-78, "Αυτοκρατορική πραγματικότητα", 1995, "Το κράτος εργοδότης", 1996, και το μυθιστόρημα "Οι συλλέκται της Μονόχρα", 1980. Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και μελοποιήθηκαν από τους Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο και Α. Κουνάδη. Το "Κατά Σαδδουκαίων" παρουσιάστηκε μελοποιημένο από γερμανό συνθέτη στο "Κουήν Ελίζαμπεθ Χωλ", στο Σάουθ Μπανκ του Λονδίνου (ο αγγλικός τύπος τον παρέβαλε με τους ποιητές Μπρεχτ, Χο Τσι Μινχ και Παντίλα).
Πέθανε στην Αθήνα.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

7 μήνες μετά την κατάληψη της πρυτανείας... το καθεστώς τρόμου και σιωπής είναι εδώ!

Αύριο Σάββατο 7/11 στο Πολυτεχνείο στις 18.30 θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση για το ζήτημα των εργολαβιών στον τομέα του καθαρισμού και της φύλαξης. 

Διοργάνωση: Πρωτοβουλία ενάντια στις εργολαβίες στο ΑΠΘ και παντού. 

Όσοι ενδιαφέρεστε, ελάτε - αξίζει. 

Κεντρική  ομιλήτρια είχε αρχικά οριστεί η Πρόεδρος της ΠΕΚΟΠ, Βλασία Παπαθανάση, ωστόσο υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί να παρευρεθεί και να στείλει κάποιο άλλο μέλος από το σωματείο τους.

Θα παρευρεθεί και μέλος πρωτοβάθμιου σωματείου από τον Βόλο. Σας επισυνάπτω την αφίσα για περισσότερες πληροφορίες (αίθουσα κλπ).



Τάδε έφη Σαμαράς...


"Δεν χρειάζεται να απολογούνται σε κανέναν οι νεοδημοκράτες, είμαστε πολύ πιο κοσμοπολίτες απ' όσους ορκίζονται στην ‘παγκοσμιοποίηση’ και ας μην έχουν ιδέα τι συμβαίνει στον κόσμο" 
 Αντώνης Σαμαράς

Άντε να μας ζήσουν τα κοπέλια...οι "Αντάρτες της Νέα Δημοκρατίας".

Αυτό είναι κόμμα...λίγο απ' όλα όποτε βολεύει....νεοφιλελεύθερο, μετά πατριωτικό, μετά δεξιό κλπ

Ρε παιδιά μιας και η Ελλάδα είναι ντεμοντέ, πότε θα γίνω πολίτης της "Ευρωπαϊκής Επαρχίας της Ελλάδος"?


Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΑΓΚΟΜΑΧΑΕΙ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ, Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ...

Το θέμα είναι τι θα φέρουμε μετά...


Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Οι οικονομικοί αντάρτες της Λατινικής Αμερικής

Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/11/2009
 
Του Μαρκ Γουάισμπροτ, The Guardian


Ένα από τα στερεότυπα που αναπαράγει καθημερινά ο διεθνής οικονομικός Τύπος είναι ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες θα πρέπει να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να δημιουργήσουν ένα φιλικό περιβάλλον για τις ξένες επιχειρήσεις και να ακολουθούν πιστά τις συστάσεις για μια ορθόδοξη (νεοφιλελεύθερη) πολιτική στον μακροοικονομικό τομέα.
Μαντέψτε όμως ποια χώρα αναμένεται φέτος να έχει την ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη στην αμερικανική ήπειρο: η Βολιβία. Ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος της χώρας, ο Έβο Μοράλες, εξελέγη το 2005 και ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Ιανουάριο του 2006. Η Βολιβία, η φτωχότερη χώρα της Νότιας Αμερικής, ακολουθούσε τις συστάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για 20 συνεχή χρόνια και διέθετε χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από εκείνο που είχε πριν 27 χρόνια.
Ο Μοράλες έστειλε το ΔΝΤ σπίτι του τρεις μόλις μήνες αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά του. Στη συνέχεια, επανεθνικοποίησε τη βιομηχανία των υδρογονανθράκων (κυρίως το φυσικό αέριο). Φυσικά αυτό δεν άρεσε και πολύ στη διεθνή επιχειρηματική κοινότητα. Όπως δεν άρεσε και η απόφαση της Βολιβίας να αποσυρθεί, τον Μάιο του 2007, από την επιτροπή διαιτησίας της Παγκόσμιας Τράπεζας που συνήθιζε να επιλύει όλες τις διαμάχες προς όφελος των επιχειρήσεων και σε βάρος των κυβερνήσεων.
Όμως η επανεθνικοποίηση των υδρογονανθράκων αύξησε σημαντικά τα κρατικά έσοδα (το ΑΕΠ της Βολιβίας είναι μόλις 16,6 δισεκατομμύρια δολάρια για έναν πληθυσμό 10 εκατομμυρίων). Τα έσοδα αυτά αποδείχτηκαν εξαιρετικά χρήσιμα σε μια κυβέρνηση που θέλει να προωθήσει την ανάπτυξη ή τουλάχιστον να την συντηρήσει σε καιρούς παγκόσμιας ύφεσης.
Οι δημόσιες επενδύσεις αυξήθηκαν από 6,3% του ΑΕΠ το 2005 σε 10,5% το 2009. Η οικονομική ανάπτυξη της Βολιβίας σε συνθήκες ύφεσης γίνεται ακόμη πιο αξιοσημείωτη από το γεγονός ότι ή χώρα επλήγη από τη μείωση των τιμών στα κυριότερα εξαγωγικά της προϊόντα -το φυσικό αέριο και τα μεταλλεύματα- καθώς και την απώλεια εμπορικών προνομίων, στην αγορά των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση Μπους έκοψε αυτά τα προνόμια υποτίθεται για να τιμωρήσει τη Βολιβία για την ανεπαρκή συνεργασία της στον "πόλεμο κατά των ναρκωτικών".
Στην πραγματικότητα, η Βολιβία είχε αποπέμψει τον Αμερικανό πρεσβευτή εξαιτίας αποδείξεων ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ υποστήριζε την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μοράλες. Τα εμπορικά αντίποινα ακολούθησαν. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν άλλαξε μέχρι τώρα την αμερικανική πολιτική απέναντι στη Βολιβία. Αλλά και η Βολιβία απέδειξε ότι μπορεί να τα πάει μια χαρά χωρίς την συνεργασία της Ουάσιγκτον.
Ο αριστερός πρόεδρος του Εκουαδόρ, ο Ραφαέλ Κορέα, είναι ένας αριστερός οικονομολόγος που, πολύ πριν την εκλογή του τον Δεκέμβριο του 2006, είχε κατανοήσει τα όρια του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2007 και συγκρότησε ένα διεθνές δικαστήριο για να εξετάσει τη νομιμότητα του χρέους της χώρας του. Τον Νοέμβριο του 2008, η επιτροπή αποφάνθηκε ότι ένα μέρος του χρέους δεν είχε συναφθεί με νόμιμο τρόπο και τον Δεκέμβριο ο Κορέα ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του διαγράφει 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια από το εξωτερικό χρέος της. Μπορεί να δαιμονοποιήθηκε από τον διεθνή οικονομικό Τύπο, αλλά το μέτρο τελικά απέδωσε.
Η κυβέρνηση Κορέα προκάλεσε επίσης την οργή των ξένων επενδυτών με την επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών που είχαν υπογραφεί με μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες. Και άντεξε στην πίεση της Chevron και των ισχυρών συμμάχων της στην Ουάσιγκτον προκειμένου να άρει μια αγωγή ύψους 27 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την μόλυνση των ακτών του Εκουαδόρ.
Πώς τα πήγε το Εκουαδόρ; Η ανάπτυξη κυμάνθηκε στο 4,5% τα πρώτα δύο χρόνια, οι κρατικές επενδύσεις στην υγεία διπλασιάστηκαν και οι κρατικές επενδύσεις εν γένει αυξήθηκαν ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 5,4% στο 8,3% την τελευταία διετία. Αυτό συνοδεύτηκε από τον διπλασιασμό των παροχών προς τα φτωχά νοικοκυριά και μια αύξηση ύψους 474 εκατομμυρίων δολαρίων για στεγαστικά προγράμματα.
Το Εκουαδόρ επλήγη σοβαρά από την μείωση κατά 77% στις εξαγωγές πετρελαίου από τον Ιούνιο του 2008 ώς τον Φεβρουάριο του 2009. Παρ' όλα αυτά αντεπεξήλθε στη θύελλα αρκετά καλά. Πολλές άλλες ανορθόδοξες πολιτικές, πέραν της διαγραφής του χρέους, βοήθησαν το Εκουαδόρ να αναζωογονήσει την οικονομία του χωρίς να εξαντλήσει τα συναλλαγματικά αποθέματά του. Το Εκουαδόρ έχει προσδέσει το νόμισμα του στο αμερικανικό δολάριο χάνοντας έτσι τη δυνατότητα για οποιοδήποτε μονεταριστικό μέτρο που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ύφεση.
Αντιθέτως, το Εκουαδόρ κατόρθωσε να συνάψει συμφωνίες με την Κίνα για την προκαταβολή ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων για την εξαγωγή πετρελαίου και τη χορήγηση ενός ακόμη δισεκατομμυρίου δολαρίων ως δάνειο. Η κυβέρνηση άρχισε επίσης να πιέζει τις τράπεζες της χώρας να επαναπατρίσουν ένα μέρος των αποθεμάτων τους που διατηρούσαν μέχρι τότε στο εξωτερικό. Η κίνηση αυτή αναμένεται να επιστρέψει στο Εκουαδόρ 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ και η Κεντρική Τράπεζα της χώρας άρχισε τον επαναπατρισμό 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων με σκοπό να χρηματοδοτήσει ένα σημαντικό πακέτο μέτρων για την αναζωογόνηση της οικονομίας. Η ανάπτυξη αναμένεται να κυμανθεί φέτος στο 1%, μια διόλου άσχημη επίδοση αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση στο υπόλοιπο ημισφαίριο - για παράδειγμα, το Μεξικό αναμένεται να γνωρίσει μια μείωση του ΑΕΠ κατά 7,5% μέσα στο 2009.
Σύμφωνα με τη συνήθη δημοσιογραφική κάλυψη για τις εξελίξεις στη Βολιβία και το Εκουαδόρ, οι δύο χώρες αποτελούν θύματα λαϊκιστικών, σοσιαλιστικών και "αντιαμερικανικών" κυβερνήσεων -πλήρως ευθυγραμμισμένων φυσικά με την Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες και την Κούβα- και βαδίζουν στην καταστροφή.
Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο χώρες έχουν ακόμη να αντιμετωπίσουν πολλές προκλήσεις. Και η πιο σημαντική από αυτές θα αφορά την εφαρμογή οικονομικών στρατηγικών που μπορούν να διαφοροποιήσουν και να αναπτύξουν τις οικονομίες τους μακροπρόθεσμα. Όμως έχουν κάνει μια καλή αρχή μέχρι τώρα αποδίδοντας στα στερεότυπα του οικονομικού κατεστημένου -στην Ουάσιγκτον και την Ευρώπη- τον σεβασμό που τους αξίζει.

Πηγή : Αυγή 

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Αχ Ελλάδα...


"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της
πόνος και χαρά

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά
"

Αθάνατη Ελλάδα, Λεβεντογέννα ανταρτομάνα.  Συ που τόσα παλικάρια άφησαν την τελευταία τους πνοή για την λευτεριά σου, εθνική και ταξική.


-->
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

 Λέξεις που κάποτε προκαλούσαν ρίγος πλέον αποτελούν απλά συνήθεια.
Δεξιοί και πατριδοκάπηλοι τις χρησιμοποιούν για να περάσουν εθνικιστικά και ρατσιστικά μίση...
και μιαν Αριστερά που δεν τολμά να τις ξεστομήσει φοβούμενη μη γίνει εθνικιστική!


Αλίμονο μας σύντροφοι αν ο πατριωτισμός ήταν πάντα εθνικισμός...


Στο σημείο αυτό θα αναφέρω μόνο ένα όνομα...το όνομα του μεγαλύτερου Έλληνα πατριώτη-κομμουνιστή, τον άνθρωπο που ενέπνευσε ένα ολόκληρο λαό με την παρουσία του και αγωνίστηκε μέχρι θανάτου για την απελευθέρωση του λαού αυτού.


 ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

Αν και έχω διαβάσει κάποια πράγματα για τον Άρη και τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δεν θα επεκταθώ σε αναλύσεις...μόνο θα διερωτηθώ... 

Πως γίνεται όλοι να είμαστε με τον Άρη και πάντα να φοβόμαστε την λέξη Πατρίδα και Έθνος? 

Πως  περιμένουμε να εμπνεύσουμε ένα λαό με  ξενόφερτα πρότυπα και θεσμούς?  


Ξεχνάμε τα λόγια του Μάρξ...

(αν και θεωρώ πως ο Μάρξ δεν πίστευε σε εθνικά ζητήματα ιδιαιτέρως, αλλά μπορούσε να διακρίνει πολύ καλά την πραγματικότητα.)

Γράφει λοιπόν ο Κάρολος στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο:

" Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι κατ' αρχήν εθνική. Φυσικά, το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει πριν απ' όλα με τη δική του αστική τάξη."

"Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.

Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν. Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ. Η κοινή δράση, τουλάχιστον των πολιτισμένων χωρών, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του.
Στο βαθμό που θα καταργείται η εκμετάλλευση του ενός ατόμου από το άλλο, θα καταργείται και η εκμετάλλευση του ενός έθνους από το άλλο. Μαζί με την εξάλειψη της αντίθεσης των τάξεων στο εσωτερικό των εθνών, εξαλείφεται και η εχθρική στάση των εθνών μεταξύ τους."

Με λίγα λόγια ο Μάρξ, πιστεύω, πως έλεγε τα εξής απλά:

1. Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα,  εννοώντας πως κατά την πάλι της τάξεως με την αστική τάξη, οι προλετάριοι όλων των εθνών έχουν κοινά συμφέροντα και για την επίτευξη της επαναστάσεως χρειάζεται Διεθνιστική Δράση.  Δηλαδή, όχι πως ο κάθε άνθρωπος δεν έχει πατρίδα, αλλά πως τα συμφέροντα των καταπιεσμένων δεν γνωρίζουν πατρίδα και είναι κοινά για όλους.
2. Οι κομμουνιστές (δεν ξέρω ποια απ'όλες τις διασπάσεις εννοεί στην Ελλάδα) οφείλουν να οργανώσουν το προλεταριάτο σε τάξη, η επαναστατική αυτή τάξη να ανατρέψη την καθεστηκύια τάξη και να καταλάβει την εξουσία.  Με την εγκαθίδρυση του νέου κράτους, το προλεταριάτο επανανοηματοδοτεί όλες τις έννοιες του φαντασιακού οι οποίες ενώνουν τον λαό και οργανώνεται σε έθνος.

Τι εννοώ...

...πως το έθνος και η πατρίδα είναι απλά λέξεις, λέξεις των οποίων το νόημα προσπαθεί να νοηματοδοτήσει η εκάστωτε καθεστηκύια τάξη.  
Παρόλα αυτά ο λαός πάντα προσάρμοζε τα νοήματα των θεσμών του βιωματικά, δηλαδή ανάλογα με τις παραστάσεις και τις ανάγκες του. 

Μην απατώμεθα λοιπόν σύντροφοι και πιστεύουμε πως οι Έλληνες το '40 ήταν χωρισμένοι σε "εθνικιστές" του ΕΔΕΣ και "κομμουνιστές" του ΕΛΑΣ.  
Μέχρι και πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου όλοι Έλληνες αγωνίζονταν για την απελευθέρωση του Λαού και της Πατρίδας τους.  Όλα τα άλλα αποτελούν επικίνδυνες θεωρίες που σαν σκοπό έχουν όχι την συνέχιση της μνήμης και την διάσωση της ιστορία μας, αλλά πολιτικά παιχνίδια και ιδιοτελείς σκοπούς.

Για όποια διαφωνία και ασάφεια παρακαλώ με ευγένεια. ;)