Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

...πόσες φωλιές νερού...

"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω." 

Αναγνωστάκης Μανώλης (1925-2005)


Ανακαινίζοντας τον παλιό, σκοτεινό και βρώμικο Σύλλογο των Φοιτητών μου 'ρχονται αυτά τα λόγια του Αναγνωστάκη στο μυαλό.

Ας μην παραδεχτούμε την ήττα των κουρασμένων κι ας ξέρουμε πόσο μακρυά είναι η αυγή του αύριο.  Ας τρέξουμε να σώσουμε τις χαμένες στο βάθος του καιρού ιδέες... να συντηρήσουμε  αυτές τις φωλιές συλλογικής σκέψης και δράσης σε ένα δημόσιο χώρο που όλο ιδιωτεύει.

"Το τέλος της Ιστορίας"
η ιστορία δεν προβλέπεται, μόνο γράφεται στην κάθε μέρα συμμετοχής.