Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Η ομορφιά της προσφοράς και της συλλογικότητας




Σήμερα βάψαμε και τακτοποιήσαμε το Σύλλογό μας.  Αν και πίστευα πως θα έρθει κόσμος, μάλλον είχα ξεχάσει την αλλοτρίωση των καιρών.

Φίλε και αδελφέ μου, μελλοντικέ συνάδελφε, γιατί αδιαφόρησες?

Έμαθες και εσύ να τα παίρνεις όλα έτοιμα?Καμιά προσφορά?Τίποτα χωρίς αντάλλαγμα?

Αυτή τη στιγμή πονάει η πλάτη μου και τα χέρια μου, αλλά σου λέω είναι ένας πόνος γλυκός.  Ξέρω πως έκανα κάτι χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.

ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ... μα ξέρω δεν μας έμαθαν ποτέ αυτή τη λέξη. Ή μάλλον όχι, μας την έμαθαν...αλλά ποτέ δεν είδαμε κάποιον να δρά βάσει αυτής.  Ίσως γι αυτό να γίναμε όλοι τόσο ατομικιστές.

Θα μου πεις "ποιος είσαι εσύ και με κρίνεις?"
Με όλη μου την αγάπη θα αποκριθώ :"Είμαι αυτός που έκανε κριτική στον εαυτό του.  Αυτός που έκανε αυτό που έλεγε και έλεγε αυτό που πίστευε.  Που ήταν συνεπής και που δεν έχει τίποτε να φοβηθεί.  Που δεν απαιτεί από εσένα, απλά ελπίζει."

"Το βουνό ανήκει στο μοναστήρι. Το μοναστήρι,ανήκει στο Θεό. Και ο Θεός ανήκει σε όλους."
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957

Κάτι τέτοιο ισχύει και για τους δημόσιους χώρους.

Ελπίζω φίλε μου, την Δευτέρα που θα δεις το νέο μας καμαράκι να σου αρέσει.  Ελπίζω όταν κάτσεις να πεις τον καφέ σου σε αυτό, να σου αρέσει τόσο που θα νοιώσεις μια μικρή ενοχή...όχι για να στενοχωρηθείς, απλά για να είσαι εσύ αυτός που θα γράψεις ένα τέτοιο κείμενο την άλλη φορά.

1 σχόλιο:

Darkly Noon είπε...

Γράφεις “ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ... μα ξέρω δεν μας έμαθαν ποτέ αυτή τη λέξη. Ή μάλλον όχι, μας την έμαθαν...αλλά ποτέ δεν είδαμε κάποιον να δρά βάσει αυτής. Ίσως γι αυτό να γίναμε όλοι τόσο ατομικιστές.”

Ανιδιοτέλεια: Το στερητικό “ΑΝ-” ο “ίδιος” -δλδ. “εγώ”, το “Αφ' εαυτού” + “τέλος”, που στα αρχαία ελληνικά σήμαινε “σκοπός”. Το “κάνω κάτι ανιδιοτελώς” ( = τροπικό επίρρημα) λοιπόν ετυμολογικά σημαίνει να κάνω κάτι χωρίς να εξυπηρετώ δικό μου σκοπό. Παρόλα αυτά, κάνοντας το, εξυπηρετώ άλλο σκοπό. Συλλογικό πιθανόν. Και μέσα από το συλλογικό σκοπό πιθανόν να εξυπηρετούμαι.

Όσοι λοιπόν καταφεύγουν στον ατομικισμό για να μη δώσουν αλλά μόνο να παίρνουν στα 20 τους, στη πραγματικότητα υιοθετούν μια στάση ζωής που προέκυψε από την αντιγραφή της νόρμας της κοινωνίας των "μεγάλων". Η αλλοτρίωση, άλλη λέξη του κειμένου σου, σηματοδοτεί μία πολύ σωστή διαπίστωση. Η διαφορά του βιοπαλαιστή ατομικιστή από έναν 20χρονο φοιτητή είναι ότι σε αυτόν ο ατομικισμός φάνηκε κάποια στιγμή της ζωής του ως αναπόδραστη ανάγκη για την επιβίωση του & μοναδικό εφόδιο διατήρησης ή και προαγωγής της ισχύος του σε μία νεοφιλελεύθερη κοινωνία που βασίζεται στην υπό όρους αρπαγή. Πράγματι είναι αλλοτρίωση ένας νέος άνθρωπος να βλέπει έτσι τη ζωή του. Οι νέοι άνθρωποι -που δεν έχουν ικανοποιητική ισχύ από μόνοι τους, σε επίπεδο διανοητικών ή άλλων εφοδίων- θα έπρεπε να αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να προαχθούν μονάχα συλλογικά. Πολλοί μικροί και λίγοι μπορούν να ανδρωθούν μέσα σε μία συλλογικότητα κερδίζοντας πολλαπλά. Όσο λιγότεροι προσφέρουν στη συλλογικότητα τόσο φτωχότερη γίνεται αυτή και τόσο λιγότερα μπορεί να προσφέρει στα μέλη της, ακόμα και σε εκείνα που παίρνουν χωρίς να δίνουν.

Δεν ξέρω αν θα μ αρέσει το χρώμα που έβαψες μαζί με εκείνους που ήρθαν να βοηθήσουν το καμαράκι σας, ξέρω όμως ότι το κείμενο σου και η άποψη για τη ζωή που έχεις με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο.