Αχ Ελλάδα...

"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της
πόνος και χαρά

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά"

Αθάνατη Ελλάδα, Λεβεντογέννα ανταρτομάνα.  Συ που τόσα παλικάρια άφησαν την τελευταία τους πνοή για την λευτεριά σου, εθνική και ταξική.

-->

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

 Λέξεις που κάποτε προκαλούσαν ρίγος πλέον αποτελούν απλά συνήθεια.
Δεξιοί και πατριδοκάπηλοι τις χρησιμοποιούν για να περάσουν εθνικιστικά και ρατσιστικά μίση...
και μιαν Αριστερά που δεν τολμά να τις ξεστομήσει φοβούμενη μη γίνει εθνικιστική!


Αλίμονο μας σύντροφοι αν ο πατριωτισμός ήταν πάντα εθνικισμός...


Στο σημείο αυτό θα αναφέρω μόνο ένα όνομα...το όνομα του μεγαλύτερου Έλληνα πατριώτη-κομμουνιστή, τον άνθρωπο που ενέπνευσε ένα ολόκληρο λαό με την παρουσία του και αγωνίστηκε μέχρι θανάτου για την απελευθέρωση του λαού αυτού.

 ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

Αν και έχω διαβάσει κάποια πράγματα για τον Άρη και τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δεν θα επεκταθώ σε αναλύσεις...μόνο θα διερωτηθώ... 

Πως γίνεται όλοι να είμαστε με τον Άρη και πάντα να φοβόμαστε την λέξη Πατρίδα και Έθνος? 

Πως  περιμένουμε να εμπνεύσουμε ένα λαό με  ξενόφερτα πρότυπα και θεσμούς?  

Ξεχνάμε τα λόγια του Μάρξ...

(αν και θεωρώ πως ο Μάρξ δεν πίστευε σε εθνικά ζητήματα ιδιαιτέρως, αλλά μπορούσε να διακρίνει πολύ καλά την πραγματικότητα.)

Γράφει λοιπόν ο Κάρολος στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο:

" Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι κατ' αρχήν εθνική. Φυσικά, το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει πριν απ' όλα με τη δική του αστική τάξη."

"Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.

Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν. Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ. Η κοινή δράση, τουλάχιστον των πολιτισμένων χωρών, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του.

Στο βαθμό που θα καταργείται η εκμετάλλευση του ενός ατόμου από το άλλο, θα καταργείται και η εκμετάλλευση του ενός έθνους από το άλλο. Μαζί με την εξάλειψη της αντίθεσης των τάξεων στο εσωτερικό των εθνών, εξαλείφεται και η εχθρική στάση των εθνών μεταξύ τους."

Με λίγα λόγια ο Μάρξ, πιστεύω, πως έλεγε τα εξής απλά:

1. Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα,  εννοώντας πως κατά την πάλι της τάξεως με την αστική τάξη, οι προλετάριοι όλων των εθνών έχουν κοινά συμφέροντα και για την επίτευξη της επαναστάσεως χρειάζεται Διεθνιστική Δράση.  Δηλαδή, όχι πως ο κάθε άνθρωπος δεν έχει πατρίδα, αλλά πως τα συμφέροντα των καταπιεσμένων δεν γνωρίζουν πατρίδα και είναι κοινά για όλους.

2. Οι κομμουνιστές (δεν ξέρω ποια απ'όλες τις διασπάσεις εννοεί στην Ελλάδα) οφείλουν να οργανώσουν το προλεταριάτο σε τάξη, η επαναστατική αυτή τάξη να ανατρέψη την καθεστηκύια τάξη και να καταλάβει την εξουσία.  Με την εγκαθίδρυση του νέου κράτους, το προλεταριάτο επανανοηματοδοτεί όλες τις έννοιες του φαντασιακού οι οποίες ενώνουν τον λαό και οργανώνεται σε έθνος.

Τι εννοώ...

...πως το έθνος και η πατρίδα είναι απλά λέξεις, λέξεις των οποίων το νόημα προσπαθεί να νοηματοδοτήσει η εκάστωτε καθεστηκύια τάξη.  

Παρόλα αυτά ο λαός πάντα προσάρμοζε τα νοήματα των θεσμών του βιωματικά, δηλαδή ανάλογα με τις παραστάσεις και τις ανάγκες του. 

Μην απατώμεθα λοιπόν σύντροφοι και πιστεύουμε πως οι Έλληνες το '40 ήταν χωρισμένοι σε "εθνικιστές" του ΕΔΕΣ και "κομμουνιστές" του ΕΛΑΣ.  

Μέχρι και πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου όλοι Έλληνες αγωνίζονταν για την απελευθέρωση του Λαού και της Πατρίδας τους.  Όλα τα άλλα αποτελούν επικίνδυνες θεωρίες που σαν σκοπό έχουν όχι την συνέχιση της μνήμης και την διάσωση της ιστορία μας, αλλά πολιτικά παιχνίδια και ιδιοτελείς σκοπούς.

Για όποια διαφωνία και ασάφεια παρακαλώ με ευγένεια. ;)