Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Αφιερωμένο στον Jim Myko.

Εδώ και καιρό την είχα την απορία...
Τι διάολο είν' τούτος ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός που ευαγγελίζεται ο Αντώνης Σαμαράς;
Πως και δεν έχω ξανακούσει την έννοια αυτή;
Κοινωνικός και Φιλελευθερισμός;

Σαν να λέμε "Συντηρητική Αριστερά", "Ατομικιστικός Κομμουνισμός", "Επαναστατική Σοσιαλδημοκρατία", "Προοδευτική Ακροδεξια", "Ανθρωποκεντικός Ναζισμός", "Πραγματιστική Αναρχία" κλπ.

Με λίγα λόγια... είναι λίγο αντικρουόμενα ρε αδελφέ.
Πρώτη φορά την έννοια την άκουσα από τον Χρήστο Α.
Δεν το ήξερα καλά το παιδί, αν και ανοιχτόμυαλος νεοδημοκράτης, είπα να μην πάω κόντρα.
Ώσπου ήρθε ο αγαπημένος Darkly Noon και μου έστειλε αυτό το πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα της Καθημερινής "Κοινωνικός φιλελευθερισμός για αρχαρίους" του Πάσχου Μανδραβέλη.

Αναδημοσιεύω λοιπόν και περιμένω σχόλια!




Κοινωνικός φιλελευθερισμός για αρχαρίους
 
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr
Eίναι γνωστό ότι στην Ελλάδα η ελευθερία θεωρείται κακό πράγμα. Οχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη. Θεωρητικώς όλοι οι Ελληνες είναι φίλοι της ελευθερίας, με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι Ελληνες είναι κατά της φοροδιαφυγής. Ολοι θέλουμε να καταπολεμηθεί, αλλά «όχι, βρε αδελφέ, και να ζητήσουμε απόδειξη από το μαγαζί που μας εξυπηρετεί».
Κατά τον ίδιο τρόπο είμαστε όλοι υπέρ της ελευθερίας, «αρκεί να μην ξεπερνά κάποια όρια». Ποια είναι αυτά; Ουδείς τα ορίζει εκ των προτέρων, αλλά όλοι τα ξέρουμε: «Είπαμε, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να μιλούν, αλλά δεν πρέπει να προσβάλλουν τις ευαισθησίες των άλλων». Να σημειώσουμε, ότι αυτές οι ευαισθησίες υπάρχουν σε κάθε ομάδα πληθυσμού: από τους δεξιούς μέχρι τους Ολυμπιακούς και από τους πατριδολάτρες μέχρι τους θρησκευόμενους.
Στην Ελλάδα εσχάτως οι περισσότεροι είναι φιλελεύθεροι. Ειδικά στη Νέα Δημοκρατία, όλοι πλέον ασπάζονται τον φιλελευθερισμό. Προς Θεού! Δεν είναι «νεοφιλελεύθεροι» (αυτό δα μάς έλειπε: δεν μάς φτάνουν οι παλιοί φιλελεύθεροι -προδότες του Εθνους, της Φυλής και της Ορθοδοξίας που θέλουν να μην πηγαίνουν φυλακή για όσα ανίερα λένε- θα έχουμε και καινούργιους;) αλλά γίνονται «κοινωνικά φιλελεύθεροι». Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό, αλλά μάλλον πρόκειται για το ανώτατο στάδιο του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», ο οποίος επίσης κανείς δεν ήξερε τι ήταν.
Αν μάλιστα κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των στελεχών της Ν.Δ. στο συνέδριο, ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» είναι ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» με ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν έχει σχέση με τον «σπλαχνικό συντηρητισμό» του Τζορτζ Μπους, αλλά με το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν επιδείχθηκε στα στελέχη και τους οπαδούς της παράταξης. Δεν είναι αστείο: αλλά περισσότερα ελέχθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για τους «πληγωμένους οπαδούς» παρά για τη συνολική αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης στην οικονομία. Μεγαλύτερη κριτική ασκήθηκε για τους «ανάλγητους των ΔΕΚΟ», αυτούς που δεν δέχονταν ούτε για ένα καφέ στα γραφεία τους τα περιφερόμενα στο κέντρο των Αθηνών κομματικά στελέχη, παρά για το ποιες Δημόσιες Επιχειρήσεις είναι Κοινής Ωφελείας και συνεπώς θα πρέπει να παραμείνουν δημόσιες.
Εντάξει! Σε κομματικό ακροατήριο απευθύνονταν οι ομιλητές, την εκλογή αποζητούν όλοι, αλλά πάλι... Χωράει λαϊκισμός, έστω προς τη βάση, στο ανώτατο όργανο ενός κόμματος; Το συνέδριο κάθε πολιτικού σχηματισμού είναι χώρος ζύμωσης, αντιπαράθεσης ιδεών, συγκρούσεων με κατεστημένες αντιλήψεις και ιδεοληψίες. Σ’ αυτό διατυπώνονται σχέδια για το κόμμα, χαράσσονται πολιτικές για τη χώρα, συντίθενται απόψεις, συγκρούονται υποψήφιοι, γίνεται σε βάθος κουβέντα. Το μόνο συνέδριο παγκοσμίως, στο οποίο κορυφαία στελέχη δεν ένιωσαν καν την ανάγκη να ακούσουν τη βάση, ήταν αυτό που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο κ. Καραμανλής δεν εμφανίστηκε τη δεύτερη ημέρα, ο κ. Σαμαράς δεν πήγε το απόγευμα της Κυριακής, και ο κ. Σουφλιάς δεν πάτησε καθόλου.
Αυτό δεν είναι ένα δείγμα της σημασίας που δίνει στο κόμμα η ηγεσία του; Από την άλλη, η βάση πληγώνεται μόνο όταν οι κορυφαίοι δεν τους δέχονται στα κρατικά γραφεία, και δεν πληγώνεται όταν δεν τους καταδέχονται στο κορυφαίο όργανο έκφρασης του κόμματος;

5 σχόλια:

Kostis είπε...

Πολύ εύστοχο το κείμενο... αλλά και η εικόνα! Φαίνεται ότι ο καθένας προσπαθεί να φορέσει σε μια ιδεολογία ή σε ένα τρόπο άσκησης της εξουσίας ένα κοινωνικό ή ανθρωπιστικό προσωπείο προκειμένου να σκεπάσει το ακριβώς αντίθετο περιεχόμενό τους. Με ανάλογο τρόπο που στο παρελθόν διάφορα "επαναστατικά" καθεστώτα προσπαθούσαν -μάταια- να καλύψουν τον ολοκληρωτισμό και τον τρόμο που εξέπνεαν. Συμφωνείς;

Darkly Noon [Art of Life] είπε...

Αν και δεν με λένε "Παναγιώτη", είμαι καλά (ίσως ακριβώς γι αυτό το λόγο :Ρ ) και απαντώ:

Οχι, δεν συμφωνώ. Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και σχημάτων, οργανώσεων κλπ. προσπαθούν να ντύσουν τη γύμνια τους με μία καινοφανή ιδεολογία, ώστε να αναδείξουν τη διαφορετικότητα από το κακό παρελθόν, χωρίς να επωμιστούν το βάρος ενός σταθερού πλαισίου αξιών το οποίο στη συνέχεια θα χρειαστεί να υπηρετήσουν. Η ΝΔ έχει μηδενικό περιεχόμενο, όχι αντίθετο των ανύπαρκτων όρων που χρησιμοποιεί.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι συνεπής φιλελεύθερος με σημαντική πολιτική δράση και συμβολή στη διαμόρφωση think tanks των φιλελεύθερων στην Ευρώπη -και ως εκ τούτου εξοργισμένος από την καπηλεία του φιλελευθερισμού και έχει έναν λόγο παραπάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα, αφού η πορεία του είναι συνεπής προς τις ιδέες του. Το περιεχόμενο της ΝΔ δεν είναι αντίθετο με το φιλελευθερισμό, απλώς είναι ανύπαρκτο γενικότερα. Είναι ένα κόμμα που δεν έχει καν ιδεολογικό όχημα -έστω και υποκριτικό- όπως τα καθεστώτα που περιγράφεις.

Αν ρωτήσεις τον μέσο Δεξιό ποιά είναι η ιδεολογία του είναι αδύνατον να απαντήσει, πολύ απλά, διότι ο Συντηρητισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Το πιθανότερο είναι ότι η απάντηση ενός Δεξιού θα είναι γεμάτη αφορισμούς αναφορικά με το τι ΔΕΝ είναι η Δεξιά και διάστικτη από τις αξίες περί ισονομίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, δημόσιας υγείας, κλπ., που ευαγγελίζονται όλα τα κόμματα. Ο φιλελευθερισμός έχει δώσει στη Δεξιά αυτό που της έλειπε πριν τη δεκαετία του '80: μία πολίτικο-οικονομική προσέγγιση διακυβέρνησης πάνω σε κατευθυντήριες γραμμές οικονομικής “αειφορίας” η οποία επιτρέπει τον ιδεολογικό μανιχαϊσμό σε κάθε άλλο ζήτημα ηθικής ή ηγεσίας. Κατά τη τελευταία περίοδο διακυβέρνησης της Ελλάδας η ΝΔ έκανε μία ακούσια στροφή προς τον Νεοφιλελευθερισμό, ενσωματώνοντας τη μανιχαϊστική προσέγγιση της αυτορύθμισης των αγορών και την κατά συνέπεια μηδενική ευθύνη του Κράτους, προσπαθώντας άστοχα να διαχειριστεί τη κρίση -όταν αυτή ενέσκηψε- με παρεμβατικές, μη διαρθρωτικές πολιτικές. Το να επικαλείται η ΝΔ τον Φιλελευθερισμό γενικότερα είναι εξοργιστικό, συνεπώς ο κ. Σαμαράς επέλεξε να εισάγει στον διάλογο έναν όρο ανύπαρκτο, με στόχο αυτός να είναι λιγότερο επώδυνος & προκλητικός.

Kostis είπε...

Σκοπός μου ήταν να απευθυνθώ στον Παναγιώτη υπενθυμίζοντάς του ότι αυτά δεν τα κάνουν μόνο οι Δεξιοί και δεν εστίασα στον αν η ΝΔ ασπάζεται και τηρεί τις αρχές του φιλευθερισμού. Γιατί δεν με ενδιαφέρει αφενός επειδή δεν είμαι φιλελεύθερος και αφετέρου επειδή δεν ασχολούμαι με τη δήθεν ή μη δήθεν "ιδεολογία" ενός εκφυλισμένου και θλιβερού συντηρητικού απο-κόμματος!

Kostis είπε...

Σκοπός μου ήταν να απευθυνθώ στον Παναγιώτη υπενθυμίζοντάς του ότι αυτά δεν τα κάνουν μόνο οι Δεξιοί και δεν εστίασα στον αν η ΝΔ ασπάζεται και τηρεί τις αρχές του φιλευθερισμού. Γιατί δεν με ενδιαφέρει αφενός επειδή δεν είμαι φιλελεύθερος και αφετέρου επειδή δεν ασχολούμαι με τη δήθεν ή μη δήθεν "ιδεολογία" ενός εκφυλισμένου και θλιβερού συντηρητικού απο-κόμματος!

Darkly Noon [Art of Life] είπε...

Σχολιάζοντας περαιτέρω το άρθρο αναφορικά με τις από καιρό σε καιρό θέσεις του Σαμαρά ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε συνολική ασυνέπεια, η οποία κυριαρχεί στο σύνολο της πολιτιής του καριέρας. Το άρθρο του Διονύση Γουσέτη στο www.newstime.gr είναι χαρακτηριστικό και αυτά που λέει / υπενθυμίζει, καίρια.

"Όπως είναι γνωστό, ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να ανατρέψει το κόμμα του όταν ήταν στην κυβέρνηση και να το διασπάσει. Ίδρυσε την «Πολιτική Άνοιξη» και όταν καταποντίστηκε με 2,3% επέστρεψε στη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Τώρα διεκδικεί την αρχηγία δηλώνοντας επανειλημμένα ότι δεν ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του. Αλλά τα γραπτά μένουν. Π.χ. στις 21/12/1993 δήλωνε: «Θυμίζω ότι [το Μακεδονικό] ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη».

Σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά, είμαστε πανταχόθεν περικυκλωμένοι από εχθρούς, ενώ στο εσωτερικό της χώρας οι διάφοροι ριψάσπιδες είναι πάντοτε έτοιμοι να κάνουν υποχωρήσεις: «Το Βορειοηπειρωτικό περνά ήδη μία επικίνδυνη φάση επιδείνωσης. Η διαφορά Ελλάδας και Σκοπίων παραμένει μετέωρη. Οι σχέσεις μας με τη Βουλγαρία είναι ακόμη αδιευκρίνιστες. Στη Δυτική Θράκη και στο Αιγαίο η Τουρκία προωθεί σταθερά τα ανθελληνικά σχέδιά της. Η Ρώμη και το Βατικανό εργάζονται με τρόπο που αντιμάχεται ή και υπονομεύει τα συμφέροντά μας. Το Κυπριακό βρίσκεται σήμερα σε ανησυχητική στασιμότητα. Η Πολιτική Άνοιξη… φιλοδοξεί να…σταματήσει την υποχωρητικότητα» (Ελευθεροτυπία, 10/7/1993).

Εσχάτως, o κ. Σαμαράς εμφανίζεται ως ο θεματοφύλακας της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Όμως, πόσο ισχύει αυτό; Στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών στις 13.4.1992, ο κ. Σαμαράς επεχείρησε να υπαγορεύσει στους αρχηγούς το σχέδιό του: «Επτά σημεία προγράμματος δράσης» για την επίλυση του προβλήματος με την ΠΓΔΜ – το οποίο απερρίφθη από όλους. Με σύμφωνη γνώμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των πολιτικών αρχηγών αποπέμφθηκε την ίδια μέρα από το ΥΠΕΞ. Στη συνέχεια, το φθινόπωρο του 1994, σχεδόν μέρα παρά μέρα, ζητούσε την απομάκρυνση του Καραμανλή από την Προεδρία.

Όπως συνήθως συμβαίνει, ο κρατισμός πάει χέρι – χέρι με τον εθνικισμό. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι, σε πολλές περιπτώσεις, ο κ. Σαμαράς φαίνεται να ανταγωνίζεται το ΚΚΕ σε κρατισμό και αντιευρωπαϊσμό. Στις 7/9/93 αντιπολιτευόταν το κόμμα του δηλώνοντας: «Η αφροσύνη των αλόγιστων αποκρατικοποιήσεων κλόνισε την οικονομία μας», ενώ στην εκπομπή “Προφίλ” του Π. Παναγιωτόπουλου (17/6/1993) δήλωνε: «Δεν θα πρέπει να μας φοβίζει ο αντιευρωπαϊσμός και ο απομονωτισμός». Παραδόξως, δεν έχει καταφερθεί ποτέ εναντίον της Ρωσίας, που όμως ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Ο κ. Σαμαράς πιστεύει στις διακρίσεις μεταξύ των πολιτών της χώρας στη βάση κριτηρίων θρησκεύματος και εθνοτικής καταγωγής. Πιστεύει π.χ. ότι όσοι δεν είναι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δεν θα πρέπει να συμμετέχουν στις πολιτικές διαδικασίες και να διεκδικούν πολιτικά αξιώματα. Έτσι, στις 30/8/1996 διακήρυττε ότι «δεν θα συμπεριλάβει στους συνδυασμούς του κόμματός του μουσουλμάνους πολίτες».

Τέλος, φαίνεται να πιστεύει στη λογοκρισία. Και ως υπουργός Πολιτισμού, λογόκρινε βίντεο του Κώστα Γαβρά στο οποίο αποτυπωνόταν η καταστροφή του Παρθενώνα από ρασοφόρους της πρώτης χριστιανικής περιόδου. Φυσικά, αυτό δεν εκπλήσσει. Όπως επεσήμανε και ο Τ.Μ. στην «Ελευθεροτυπία», στο πρόσφατο άρθρο του κ. Σαμαρά στην «Αξία» που ανέλυε την ιδεολογία του «κοινωνικού φιλελευθερισμού», δεν εμφανιζόταν ούτε μία φορά η λέξη «ελευθερία»!
"