Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Καλήν ημέραν άρχοντες....

Το έκλεψα από τον Darkly Noon !!!!!

Ο Νικόλας λέει τα κάλαντα...με τον δικό του τρόπο!!!
 


Καλήν ημέραν άρχοντες κι ανοι, κι ανοίξτε τα στραβά σας
Η ιστορία που θα πω, θα μπει, θα μπει μες τα μυαλά σας
Όταν την έδινε ο θεός την πί, την πίναν κι οι αγγέλοι
Την πίνανε κι οι άνθρωποι και ο και όλα γάλα μέλι.

Ήταν παράδεισος η γη όλο γλυκά, όλο γλυκά τραγούδια
Ψέλναν ανθρώποι και πουλιά μαζί, μαζί και τ’ αγγελούδια
Μα ένα διαολόφιδο αμάν, αμάν θα τους πηδήξει
Τους πρωτοπλάστους γέλασε και εκλέ, και εκλέψε το χασίσι

Τότε ξενέρωσε ο θεός και εχά, και εχαρμανιάσαν όλοι
Οι ανθρώποι γίνανε κακοί κι οι α, κι οι άγγελοι διαόλοι
Έγινε κόλαση η γης παντού, παντού φωτιές να καίνε
Κα τώρα τα τραγούδια μας μόνο, μόνο για πόνο λένε

Καλής σας μέραν άρχοντες και βάλ, και βάλτε στο μυαλό σας
Αυτά που σας τραγούδησα θε να, θε να βγουν σε καλό σας

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Λένγκω όπως Ελλάδα...

Το τραγούδι αυτό έτυχε να το ξανακούσω τις μέρες της κατάληψης στο Πολυτεχνείο και τούτη τη φορά μου έβγαλε τόσα πολλά συναισθήματα...

Ο Μαρκόπουλος, δοκώ, σε αυτό το τραγούδι είπε όλα όσα θέλει να πει ο κάθε επαναστατημένος Έλληνας της μεταδικτατορικής Ελλάδος. 
Παράπονο, πόνος και αγάπη.  Όλα σε ένα τραγούδι...

Άλλη μια τρανή απόδειξη της πολιτιστικής συνεισφοράς της Αριστεράς στην Ελλάδα του 20ού αιώνα.

Απολαύστε...


Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Η θεολογία της Απελευθέρωσης

Η θεολογία της Απελευθέρωσης: Θεολογικό κίνημα για το οποίο είχα διαβάσει και παλαιότερα σε διάφορα άρθρα σε σχέση με την Λατινική Αμερική.

Το παρακάτω αναδημοσιευόμενο κείμενο αναφέρεται σε Έλληνες παπάδες, πράγμα πολύ θετικό μιας και γεμίσαμε δεξιούς και εξουσιαστές.  Είναι καιρός να υπάρξει μια νέα νοηματοδότηση της θρησκείας στην ορθόδοξη εκκλησία.


ΑΝΘΙΜΕ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΙΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ...ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΟΠΑΠΑΔΕΣ!!

Το άρθρο είναι της πολυαγαπημένης μου Ντίνας Δασκαλοπούλου και δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Παπάδες της απελευθέρωσης

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ, Ο ΜΑΡΞ ΗΤΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!»

Θαυμάζουν τον Τσε Γκεβάρα, μελετούν μαρξισμό, κατεβαίνουν στις πορείες του Πολυτεχνείου, ήταν παρόντες στη Γένοβα το 2001, έκαναν απεργία πείνας για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και συμφωνούν ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αυτοί είναι παπάδες ή εγώ βρίσκομαι σε απόλυτη σύγχυση;


Στο γραφείο που στεγάζει την Κίνησή τους, κάπου στην πλατεία Κάνιγγος, παθαίνω αλλεπάλληλα σοκ. Ισως γιατί δενπήγα ποτέ στη Λατινική Αμερική, ώστε να συναντήσω κάποιον ιερέα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και γιατί ο παπα-Ανυπόμονος του ΕΛΑΣ είναι για μένα απλώς μια φωτογραφία. Ομως, ο παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας κι ο παπα-Σταύρος Παπαχρήστος μοιάζουν μ' εκείνους τους παπάδες που, ζωσμένοι φισεκλίκια, βγήκαν στα βουνά του κόσμου για να υπερασπιστούν τους λαούς τους.
Στο δρόμο των πρώτων χριστιανών και ακολουθώντας το παράδειγμα της Παγκληρικής Ενωσης που πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση, το 2004 δημιούργησαν την Παγκληρική Αγωνιστική Κίνηση Κληρικών και Λαϊκών. Εκδίδουν ένα περιοδικό με 9.000 συνδρομητές, συμμετέχουν ενεργά στο μαζικό λαϊκό κίνημα («Ημασταν μπροστά στο προβοκατόρικο κάψιμο του Αγνωστου Στρατιώτη στο πανεκπαιδευτικό, γράψτε αυτό!»), είναι από τους πρωτοπόρους του φιλειρηνικού κινήματος κι έχουν δώσει το «παρών» σε όλες τις πορείες κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, από τη Γένοβα μέχρι το Ροστόκ. 
Επειτα απ' όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς δεν σας έχουν αποπέμψει από την Εκκλησία.
«Εχουμε δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα, αλλά διώξεις όχι. Η ανεξέλεγκτη δεσποτική εξουσία των επισκόπων φοβίζει πολλά από τα μέλη και τους φίλους μας, κυρίως τους κληρικούς, και τους απομακρύνει από τη δημόσια δράση. Κάποιοι απ' αυτούς προσφέρουν στο παρασκήνιο ίσως και περισσότερα από μας που δραστηριοποιούμαστε δημόσια. Σήμερα ένας επίσκοπος έχει την εξουσία να επιβάλλει αργία σ' έναν παπά χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος μέχρις ενός ορίου να αιτιολογήσει την απόφασή του ή να αποφασίζει τις μεταθέσεις των κληρικών και να διαχειρίζεται τα χρήματα της Μητρόπολης. Φυσικό είναι να αισθάνεται όχι απλώς αφεντικό, αλλά αυτοκράτορας». 
Προτείνετε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης της Εκκλησίας. Με ποιες αιχμές; 
«Η Εκκλησία φοβάται το λαό, δεν κάνουμε διάλογο ποτέ. Βγαίνουμε απλώς στην Ωραία Πύλη και αγορεύουμε. Ως και τα σωματεία των 50 ατόμων κάνουν συνελεύσεις, προϋπολογισμό, απολογισμό. Σήμερα το εκκλησιαστικό σώμα είναι απονεκρωμένο. Αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλά όχι η πυραμιδοειδής δομή της Εκκλησίας. Εμείς, λοιπόν, κατά τα πρότυπα των πρώτων χριστιανών, ζητάμε η Εκκλησία να διοικείται από λαϊκές συνελεύσεις, οι επίτροποι να είναι εκλεγμένοι και ανακλητοί και όλοι οι ιερείς, μέχρι τον ανώτατο, να παντρεύονται». 
Αναφέρεστε σε ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, το οποίο προτείνει το Ευαγγέλιο. Λέτε ότι αποκρύπτεται εδώ και αιώνες.
 «Ποτέ δεν αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία η περικοπή από το 4ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς διασώζει το πώς βίωναν οι πρώτοι χριστιανοί την Εκκλησία. Κανείς δεν διατηρούσε ατομική ιδιοκτησία μετά την ένταξή του στην εκκλησιαστική κοινότητα. Είχαν τα πάντα κοινά και ο καθένας έπαιρνε ό,τι χρειαζόταν. Ετσι δεν υπήρχε κανείς ενδεής. Η πρόταση αυτή μπορεί και σήμερα άμεσα να εφαρμοστεί. Τα μέσα παραγωγής να περάσουν σε κοινή χρήση, να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς άρχοντες και υπηκόους». 
Μιλάτε για τον κοινωνικό χριστιανισμό;
 «Ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για το χριστιανισμό είναι πλεονασμός. Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει το χριστιανισμό είναι το ενδιαφέρον του για την κοινωνία, για τα προβλήματά της, και ο αγώνας για την επίλυσή τους, για την οικοδόμηση της κοινωνίας της αγάπης. Αυτά ισχύουν για τον χριστιανισμό του Ευαγγελίου. Αν σήμερα απαιτείται ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για να καταδείξει το ενδιαφέρον κάποιων χριστιανών για την κοινωνία, μάλλον πρέπει να κάνει κάποιους να προβληματιστούν για το πώς φθάσαμε σ' αυτό το σημείο. Ο χριστιανός απευθύνεται στον άνθρωπο όχι ως άτομο αλλά ως πρόσωπο, και για τον μαρξισμό ο άνθρωπος υπάρχει ως κοινωνικό ον. Νομίζουμε, είναι ένα σημείο συνάντησης». 
Τι σχέση μπορεί να έχει ο επιστημονικός υλισμός με τον Θεό;
 «Δεν νομίζουμε ότι ο μαρξισμός, ως επιστήμη, μπορεί να έχει θεολογία όπως την εννοούμε εμείς. Αν ονομάζουν κάποιοι "μαρξιστική θεολογία" τον τρόπο χρήσης του μαρξισμού από κάποιες ομάδες ή πρόσωπα, ή και την ερμηνεία του κόσμου από τον μαρξισμό, αυτό δεν μας αφορά. Χρησιμοποιώντας όρους τού σήμερα, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων "όαση κομμουνισμού μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία". Κάποιοι αποκαλούν το μαρξισμό "χριστιανισμό χωρίς μεταφυσική". Νομίζουμε ότι αυτός ο ορισμός βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα και κάνει σαφές και το βασικό σημείο απόκλισης. Φυσικά, μιλάμε για χριστιανισμό και μαρξισμό που δεν έχουν στρεβλωθεί. Για μας απορίας άξιον είναι όχι η συμπόρευση χριστιανών και μαρξιστών, αλλά το πώς χριστιανοί στηρίζουν πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, όπως αυτό του καπιταλισμού, που βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου». 
Είστε, λοιπόν, αριστεροί.
 «Είμαστε υπέρ αδυνάτων. Δεν είμαστε πολιτικό κόμμα· στην Κίνησή μας συμμετέχουν ανθρωπιστές, μαρξιστές, τροτσκιστές...» 
Ο χριστιανισμός έχει κατηγορηθεί ότι με την υπόσχεση ενός μετά θάνατον παραδείσου ακυρώνει την πάλη στο εδώ και το τώρα.
«Χριστιανοί και μαρξιστές πρέπει να αγωνιστούμε για μιαν άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα ζει ευτυχισμένος εδώ και τώρα, μέσα στον υπάρχοντα κοσμοχώρο. Απαιτούνται αγώνες. Σύγκρουση με το εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο. Ανατροπή των εμποδίων που δεν αφήνουν ο κόσμος να γίνει πιστή εικόνα των εσχάτων (σ.σ.: στη Θεολογία αυτός είναι ο ορισμός του παραδείσου).»
Χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε παράφορα τον άλλον, αυτόν που δεν γνωρίσαμε ακόμη, αυτόν που έχει ανάγκη. Στο πρόσωπο του πάσχοντος βλέπουμε τον Χριστό. Η διοικούσα Εκκλησία πιστεύει στην ελεημοσύνη. Εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δεν θα έχει ανάγκη τη φιλανθρωπία». 
Πιστεύετε στην ένοπλη επαναστατική πάλη;
 «Εμείς αγωνιζόμαστε για την ειρήνη. Ειρήνη, όμως, δεν είναι η παύση του πολέμου με την επιβολή του θελήματος του ισχυρού. Τέτοια ειρήνη είναι χειρότερη από πόλεμο· γι' αυτό ο Χριστός είπε: "Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν". Πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κόσμου της αδικίας. Επανάσταση δεν σημαίνει αιματοκύλισμα, αλλά ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Γι' αυτό σήμερα η δική μας "μάχαιρα", το δικό μας όπλο είναι ο λόγος. Στο μέλλον, και για την προάσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης, στον πόλεμο για την οριστική εξάλειψη του πολέμου, ίσως να απαιτηθεί η χρήση βίας». 
Δικαιούται ένας λαός να πάρει τα όπλα;
 «Ο ίδιος ο Χριστός χρησιμοποίησε βία εναντίον των εμπόρων στο ναό. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται η αρχή του 5ου κεφαλαίου από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου γίνεται λόγος για την προάσπιση της κοινοκτημοσύνης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα θανατώθηκαν γιατί δεν παρέδωσαν όλα όσα είχαν στην κοινότητα, αλλά κράτησαν τα μισά για τον εαυτό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν, κληρικοί, όπως ο Δημήτρης Χολέβας και ο παπα-Ανυπόμονος, ζώστηκαν τα όπλα για τη λευτεριά, ενώ ακόμη και οι πλέον συντηρητικοί της Εκκλησίας με καμάρι μιλούν για τον Παπαφλέσσα και τον Διάκο. Κατά μεγίστη οικονομία, λοιπόν, και μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών του νομίζουμε ότι ο λαός δικαιούται να πάρει τα όπλα. Μέχρι τότε, όμως, ας αγωνιστούμε για το σημαντικότερο: για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση». 
Ποια η γνώμη σας για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας;
 «Η ζωή πολλών κληρικών μέσα στη χλιδή, για την οποία δικαίως αγανακτούν οι πιστοί, ουδόλως θίγεται απ' αυτό το μέτρο. Οταν η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ενδεείς. Για να ωφεληθεί ο λαός, η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να "εκκλησιαστικοποιηθεί" - κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή σε όλους να ανήκει και όλοι να την απολαμβάνουμε. Οι κληρικοί να ασχοληθούν με τη διακονία του λόγου του Θεού και η διαχείριση της περιουσίας να γίνεται από αιρετούς εκπροσώπους του λαού, χωρίς προνόμια, άμεσα ελεγχόμενους και ανακλητούς από το λαό. Ο πλούτος να διαχυθεί παντού, να φθάσει σε όποιον έχει ανάγκη. Δεν μιλάμε για διανομή, αλλά για δυνατότητα πρόσβασης διά της κοινοκτημοσύνης στον κοινό πλούτο όλων. Σε μια εποχή που παιδεία και υγεία έγιναν εμπορεύματα, η Εκκλησία μπορεί να λειτουργήσει, στο μέτρο του εφικτού, ως όαση παροχής δωρεάν παιδείας και υγείας για όλους όσοι έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους». 
Πώς είδατε τον περσινό Δεκέμβρη;
 «Για χρόνια στηλιτεύαμε τους νέους για την απάθεια και την αδιαφορία για τα κοινά. Τώρα που ο "ασθενής" μας άρχισε να αντιδρά σε ό,τι τον ενοχλεί, κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή πάνω στην αφύπνιση προξένησε μερικές ζημιές που δεν έπρεπε. Εμείς, παρά τα παρατράγουδα, είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η αφύπνιση θα έχει τελικά θετικά αποτελέσματα. Οι σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν τον Δεκέμβρη κατέδειξαν ότι για να μετατραπεί η εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία απαιτείται σαφής προσδιορισμός του στόχου. Επανάσταση για την επανάσταση είναι ανώφελη, αν όχι επιζήμια. Αν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε, με την παρουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προσλάβει ταξικό χαρακτήρα, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν και θα αποβάλλονταν οι προβοκάτορες και η τεράστια αυτή ενέργεια των νέων θα μπορούσε να οδηγήσει σ' ένα ελληνικό 1871». 
Τελικά Θεός υπάρχει; Πώς επιτρέπει τόση αδικία;
 «Η γνώση της ύπαρξης ή όχι του Θεού δεν μπορεί να γίνει με λογικούς συνειρμούς· είναι απόρροια προσωπικής σχέσης. Και επειδή η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, δεν μπορεί το κράτος να θρησκεύεται. Ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μας· δεν ήρθε να μας επι- βάλει το θέλημά του, αλλά μας αφήνει ελεύθερους να τον ακολουθήσουμε ή όχι. Δεν είναι Αυτός αίτιος των δεινών μας, αλλά εμείς, που ακολουθούμε άλλο δρόμο, που επιτρέψαμε να γίνει η διδασκαλία Του θρησκεία και εργαλείο ποδηγέτησης των λαών.»
Ο Θεός μάς κάλεσε να άρουμε τα εμπόδια στα οποία προσκόπτει η ενότητα του κόσμου. Τέτοια εμπόδια είναι η ταξική κοινωνία, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία. Η πάλη, λοιπόν, για την άρση αυτών των εμποδίων πρέπει να γίνει λόγος ύπαρξης για τον καθέναν που θέλει να λέγεται χριστιανός».
 
Διαβάστε
Ζητήσαμε από τους ιερείς της Παγκληρικής να προτείνουν σχετικά βιβλία:
..............1..............
Φερνάντο Καρντενάλ, Μιγκέλ ντ' Εσκότο, Ερνέστο Καρντενάλ, «Και Χριστός και Μαρξ», εκδόσεις Παρατηρητής
..............2..............
Καρλ Κάουτσκι, «Η καταγωγή του χριστιανισμού», εκδόσεις Αναγνωστίδη
..............3..............
Ζ. Ζίπκοβιτς, Α. Λουνατσάρσκι, «Καταγωγή της θρησκείας»
..............4..............
«Καμίλο Τόρρες, Λαϊκή Ενότητα, Επανάσταση και άλλα κείμενα», εκδ. Μνήμη
..............5..............
Ερνέστο Καρντενάλ, «Το ευαγγέλιο της επανάστασης των Σαντινίστας», εκδόσεις Μαλλιάρης
..............6..............
Γιάννης Κορδάτος, «Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής», εκδόσεις Μπουκουμάνη
..............7..............
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο», εκδόσεις Προσκήνιο
..............8..............
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Εκκλησία και κράτος», εκδόσεις «Το Ποντίκι»
..............9..............
Ολες οι επιστολές του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου.





Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι και ο Σουλτάνος Μεχμέτ Δ΄.

Μόλις αλίευσα τούτο το τρομερά ενδιαφέρον άρθρο...πραγματικά αθυρόστομοι (και πολύ τους χαίρομαι!)

Το 1676 οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι (Запорожцы), που κατοικούσαν στην νοτιοανατολική Ρωσία στα εδάφη γύρω από τον κάτω Δνείπερο στην σημερινή Ουκρανία, νίκησαν σε μάχη τον Οθωμανικό στρατό. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τους απεύθυνε σε επιστολή την απαίτηση του να υποταχθούν στην εξουσία του και να πάψουν να παρενοχλούν τους υποτελείς του Τάταρους της Κριμαίας. Οι Κοζάκοι, με ηγέτη τον Ιβάν Σίρκο, συγκεντρώθηκαν στο Ζαπαρόγκ και απάντησαν στην επιστολή του Σουλτάνου με πρωτότυπο τρόπο, συντάσοντας μια επιστολή γεμάτη βρισιές και προσβολές.

Ο Σουλτάνος είχε στείλει στους Κοζάκους την παρακάτω επιστολή:
«Ημείς ο Σουλτάνος, υιός του Μωάμεθ, αδελφός του Ηλίου και της Σελήνης, εγγονός και αντιβασιλεύς του Θεού, Κύριος των Βασιλείων της Μακεδονίας, Βαβυλώνος, Ιερουσαλήμ, Άνω και Κάτω Αιγύπτου, Αυτοκράτωρ των αυτοκρατόρων, Ηγεμών των ηγεμόνων, εξαίρετος Ιππότης, Ανίκητος, Πιστός Φρουρός του Τάφου του Ιησού Χριστού, Θεματοφύλαξ επιλεγμένος από τον ίδιο τον Θεό, Ελπίδα και Παρηγορία των Μωαμεθανών, Μεγάλος Υπερασπιστής των Χριστιανών, διατάσσω υμάς, τους Κοζάκους Ζαπαρόζτσι, να υποταχθείτε σε μένα εθελοντικά και χωρίς καμία αντίσταση και να σταματήσετε να με απασχολείτε με τις επιθέσεις σας.
Σουλτάνος Μεχμέτ Δ΄».

Κατά την παράδοση, η απάντηση των Κοζάκων υπήρξε χείμαρρος υβριστικών και σαρκαστικών στίχων, που διακωμωδούσαν τους τίτλους του Σουλτάνου:
«Οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι προς τον Τούρκο Σουλτάνο!
Ω σουλτάνε, τούρκε διάβολε και καταραμένε συγγενή και φίλε του διαβόλου, γραμματέα του ίδιου του Εωσφόρου. Τι διάολο ιππότης είσαι συ, που δεν μπορείς ούτε σκατζόχοιρο με γυμνό πισινό να σφάξεις; Ο διάβολος χέζει κι ο στρατός σου τρώει. Γιε σκύλας, οι γιοί των Χριστιανών δεν θα γίνουν υποτελείς σου. Δεν φοβόμαστε τον στρατό σου. Θα σε πολεμήσουμε από στεριά και θάλασσα και θα σου βατέψουμε τη μάνα.
Βαβυλωνικό κρεμμύδι, Μακεδόνα αμαξά, μπυράρη της Ιερουσαλήμ, κατσικογάμη της Αλεξάνδρειας, χοιροβοσκέ της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, Αρμένικο γουρούνι, κλέφτη της Ουκρανίας, κίναιδε της Ανατολής, δήμιε της Ρωσίας και ηλίθιε όλου του κόσμου και του υποκόσμου, βλάκα ενώπιον του Θεού, εγγονέ του Φιδιού και κράμπα του πουλιού μας. Μουσούδα γουρουνιού, κώλε φοράδας, κοπρόσκυλο του σφαγείου, αβάφτιστο κούτελο, γ@μι@ της μάνας σου!

Με τους παραπάνω τίτλους σε στολίζουν οι Κοζάκοι Ζαπορόζτσι, υπάνθρωπε. Δεν πρόκειται να ξαναβοσκήσεις χριστιανικά γουρούνια. Και για να τελειώνουμε, επειδή δεν ξέρουμε την ημερομηνία, επειδή δεν έχουμε ημερολόγιο, επειδή η σελήνη είναι στον ουρανό και η χρονολογία γραμμένη στο βιβλίο κι επειδή η μέρα είναι η ίδια, τόσο εδώ όσο και κει, γι αυτό φίλα μας τον πισινό!

Ο αρχηγός Ιβάν Σίρκο και όλοι οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι».

Repin_Cossacks

Ο πίνακας, που έχει θέμα τη σύνταξη της απαντητικής επιστολής των Κοζάκων Ζαπαρόζτσι, αποτελεί το κορυφαίο έργο του Ρώσου ζωγράφου Ίλια Ρέπιν, που ξεκίνησε να ζωγραφίζει τον πίνακα το 1880 και τελείωσε μόλις το 1891! Ο Ρέπιν κατέγραφε τα χρόνια της εργασίας του στο κάτω άκρο του καμβά. Ο Τσάρος Αλέξανδρος Γ΄ αγόρασε τον πίνακα 35.000 ρούβλια, ποσό που ήταν το μεγαλύτερο που πληρώθηκε τότε για έργο Ρώσου ζωγράφου.

Ο πίνακας σε μεγαλύτερη ανάλυση εδώ:
http://static.panoramio.com/photos/original/5279844.jpg
πηγές: www.esperos.com
www.makthes.gr
www.panoramio.com


Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Νεοφιλελευθερισμός = Αποικιοκρατία


Neoliberalism = Colonialism, originally uploaded by the roadiegirl.
Μια τρομερή φωτογραφία που δεν άντεξα να μην αναδημοσιεύσω!

Η Αφρική είναι το μέλλον....

Νέο τραγούδι από Μεθυσμενα Ξωτικά...Οργή!

Το τραγούδι αυτό είναι διασκευή του La Rage - Keny Arkana

Αν και έχω τις διαφωνίες μου με τα όσα λέει, νομίζω είναι αρκετά ενδιαφέρον στιχουργικά.





Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους


 
Ελευθερία ή θάνατος. Από στόμα σε στόμα. Κρυφά. Οι Φιλικοί δούλευαν ακούραστα. Και ήρθε η ώρα. Οι καπεταναίοι απ' τα διάσελα, τις βουνοκορφές, στεντόρεια εκφέρανε το σύνθημα: Ελευθερία ή θάνατος. Οι ραγιάδες ρίγησαν. Ορθώθηκαν. Αφουγκράστηκαν. Ακουσαν καλά. Ελευθερία ή θάνατος. Η ώρα ήρθε. Αντάρτεψαν οι ραγιάδες. Η οθωμανική αυτοκρατορία μακάρια στην αυταπάτη της. Η Ιερά Συμμαχία, όμως, ανησύχησε. Λίγο πριν είχε νικήσει. Στο Βατερλό οι καπνοί και ο αχός της μάχης ήταν ακόμα εκεί.
Ανάθεμα τους Γραικούς. Δεν αφήνουν ν' απολαύσουν την παλινόρθωσή τους. Φεουδάρχες, βασιλείς, πρίγκιπες με τα καλά τους γιόρταζαν μεθυστικά. Οι Επαναστάσεις τέλος, όπως λένε σήμερα η ιστορία τέλος. Και νάτη η κραυγή που τους τρόμαξε. Ετσι άρχισε κείνη η λαμπρή Επανάσταση των Ελλήνων ραγιάδων. Ή θα νικήσουν ή θα χαθούν. Εσπασε, λέει ο Μακρυγιάννης, το πουλί το τσόφλι του αυγού. Πίσω να γυρίσει, δεν μπορεί. Ή θα πετάξει ή θα χαθεί. Κόντεψε να χαθεί η Επανάσταση. Δεν αστειευόταν ο Ιμπραήμ. Οι κοτσαμπάσηδες λούφαξαν. Η ραγιάδικη συνείδηση τους οδηγούσε στο προσκύνημα. Τότε ορθώθηκε ο Κολοκοτρώνης κι άφησε να βγει ο φοβερός λόγος. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους. Το 'πε και το 'κανε. Η Επανάσταση σώθηκε.
Θα μου πείτε, τι τα θέλω αυτά τα άγρια, τώρα που κι απ' τα σχολικά βιβλία διαγράφτηκαν. Τα θέλω. Οχι γιατί είμαι αιμοδιψής. Αλλά να, εκείνη η κραυγή, Ελευθερία ή θάνατος, δεν είναι απλός λόγος. Είναι η αρχή μιας ιστορίας, που ολοκληρώθηκε με κείνον το φοβερό και συνάμα άγιο λόγο: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους. Θα μου πείτε πάλι, αυτά τότε, στην οθωμανική εποχή. Τώρα είναι αλλιώς. Η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία και η φθορά των συνειδήσεων.
Αμ δε, απαντώ. Σιγά την Ιερά Συμμαχία της παγκοσμιοποίησης. Ας ακουστούν και οι δυο λόγοι και τότε πού να κρυφτούν δε θα 'χουν. Διαβάζω την ιστορία, όχι απ' τα σχολικά βιβλία. Το Μακρυγιάννη διαβάζω, τον Φωτάκο, τον Κασομούλη, τον Περεβό, τ' απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη. Διαβάζω, και θαυμάζω, και γρικώ πως ο λαός είναι ανίκητος, όσοι αιώνες σκλαβιάς κι αν περάσουν. Σίγουρα θα ορθωθεί και θα βαδίσει. Κι άντε να τον σταματήσουν.
Βάλθηκα να καταλάβω, γιατί ξαναγράφουν την ιστορία. Γιατί στο όνομα του ανθρωπισμού αποσιωπάται πως η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Αν ο Κολοκοτρώνης δεν ανέμιζε το μαστίγιό του, δεν έβαζε φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, θα 'χε πραγματωθεί η Ελευθερία; Οχι. Αν ήταν να 'ρθει από μόνη της, δε θα περίμενε χρόνους τετρακόσιους. Ηρθε ακριβώς μόλις οι σκυφτοί ραγιάδες ορθώθηκαν και είπαν τη μεγάλη πρόταση: Ελευθερία ή θάνατος. Ναι, υπήρξαν σκοτωμοί. Δε γινόταν αλλιώς. Οι Οθωμανοί δεν είπαν «χοσκελντί», καλώς ήρθατε. Δική σας η Τριπολιτσά. Δικά σας και τα κάστρα. Μουσαφίρηδες είμαστε, φεύγουμε. Γεια χαρά, αδέλφια.
Αυτά τα λέω εγώ, που συλλαβίζω την ιστορία. Καταλαβαίνω το άτεγκτο της Επανάστασης. Καταλαβαίνω πως την αντίσταση με αντίσταση πολλαπλάσια νικάς. Γράφει ο Φωτάκος. Στην αρχή της Επανάστασης οι ραγιάδες σκιάζονταν το θάνατο. Τρόμαξαν που είδαν τους πετσοκομμένους απ' τους Τούρκους ανθρώπους, μετά από μια μάχη. Σκιάζονταν και κοιτούσαν παγωμένοι. Δεν πλησίαζαν. Και τότε ο Κολοκοτρώνης ξεπέζεψε απ' τη φοράδα του. Βαριά περπατώντας, προχώρησε. Εφτασε στο πεδίο με τους διαμελισμένους Ελληνες. Εσκυφτε. Επαιρνε το κομμένο χέρι και το φιλούσε, παινεύοντάς το. Σήκωνε το κομμένο κεφάλι και το ασπαζόταν, θαυμάζοντας την ομορφιά του. Κι όλο έλεγε. Είναι οι δικοί μας άγιοι, οι δικοί μας οδηγοί. Κι έτσι ξεθάρρεψαν οι ζωντανοί και πλησίασαν. Κι όλοι μαζί έπλυναν, στόλισαν τα μέλη των νεκρών, τα έθαψαν, άναψαν τα καριοφίλια τους και χαιρέτισαν σε στάση προσοχής με μιαν άγρια κραυγή, καταλυτική. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Αυτό είναι το '21, ό,τι κι αν όψιμα λένε τόσοι και τόσοι.

Ιορδάνης Α. Προυσανίδης
 
 
Η ιστορία δεν τελείωσε. 
Δεν γράφτηκε ποτέ από τους καταπιεστές...
Ζωγραφιζόταν πάντα με το αίμα των επαναστατών. 

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Προανάκριση του Γ.Δ.



Σήμερα στη 1 μ.μ, οδηγείται στα δικαστήρια( προανάκριση) ο συνάδελφος μας Γ.Δ. επι πτυχίω φοιτητής της Πολυτεχνικής σχολής του ΑΠΘ, του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών.

Το παιδί βαρύνεται με κακουργήματα και είναι πιθανότατο να προφυλακιστεί.

Η αλληλεγγύη όλων μας είναι απαραίτητη.

Λεπτομέρειες δεν ξέρω ακόμα για την κατάσταση, θα γράψω νέο post αύριο.

Ο Σύλλογος Φοιτητών Χημικών Μηχανικών δήλωσε την αλληλεγγύη του στο συνάδελφο (ελπίζω και έμπρακτα στα δικαστήρια), καταδικάζει την αναίτια καταστολή και το αστήρικτο κατηγορητήριο και ζητά την άμεση απόσυρση των κατηγοριών και την απελευθέρωση του.

Καλή μας τύχη αύριο και ιδιαίτερα στο παλικάρι.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Ο νεκρός δολοφονημένος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ΔΕΝ ανήκει σε κανέναν!

Με αφορμή τα διάφορα έκτροπα, παραθέτω κείμενο του Παπαδόπουλου Παναγιώτη(Κάϊν).
Μια πολύ όμορφη κριτική στην καπηλεία της μνήμης του νεκρού Αλέξη.


Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

 ......ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ
"ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ" ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ


Η θυμησή σου ποτίζει επιτέλους τά ξερά μας χείλη καί τά καθαρίζει από τήν αλμύρα, σάν "τό αγαπάτε τό πράσινο" στό δημοτικό πάρκο πού τό φύτεψαν καί τό εγκατέλειψαν εκεί γιά νά πεθάνει από ξηρασία καί τώρα δέχεται μέ λύτρωση τήν μπόρα πού τού δίνει "παράταση ζωής".
Καλπάζει ο νοτιάς μέ 15χρονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τά βράχια καί τήν προβλήτα καί σέ ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σέ σπασμένη σανίδα,ότι απέμεινε από τήν βάρκα τού μετανάστη πού τό ταξίδι του σταμάτησε από μιά σφαίρα στήν ταραγμένη βρώμικη καί σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος...
Τής θάλασσας πού μάς επιστρέφει εκτός από τίς κονσέρβες,τά χαρτιά,τά μπουκάλια καί τό πετρέλαιο πού τής άδειασε η "παραγωγική" βουβή ζωή μας,καί τόν κάλυκα από τήν σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στίς 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
Αδεια γιά σένα πιά,γεμάτη όμως καί έτοιμη ξανά,αυτή τήν φορά γιά όλους,όλες εμάς....
Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...
Ακούγεσαι από μακριά,σάν τό βουητό πρίν τόν μεγάλο σεισμό πού θέλει νά ανοίξει μέ τά στήθια του τήν Γή,νά ζητήσει νά χορέψουμε μαζί του τά πρωτοτράγουδα τής μάνας,τόν ήχο από τά πρώτα άτσαλα βήματα στήν στράτα γιά τόν "όμορφο κόσμο,αγγελικά πλασμένο"...καί μετά στήν αγκαλιά τού πατέρα στήν μέση τού ουρανού νά τρέχει πότε μέ τόν ήλιο καί πότε μέ τό φεγγάρι,νά μήν κουράζεται ποτέ νά ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τά σύννεφα...
Τί περίεργο μέσα σέ 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά νά σηκώνει τό γέλιο σου μέχρι τ΄άστρα καί η ίδια νά σκεπάζει μέ χώμα τό ξαφνικό σου "άχ" στόν δρόμο...
Κάπως έτσι αρχίσανε όλα γιά τούς περισσότερους από εμάς,μόνο πού εμείς σταθήκαμε πιό τυχεροί από σένα, ζούμε,έτσι λέμε ακόμη καί "κλαίμε" καί "τιμάμε" τούς πεθαμένους γιά τίς "ανάγκες",τούς "σκοπούς" καί τίς "φλόγες" τής "εξέγερσης".
Τό κύμα φέρνει τήν φωνή σου απ΄τά ανοιχτά, σάν τήν στάχτη από τήν Πάρνηθα,τόν Υμηττό ή τήν Πεντέλη πού μπαίνει κάθε καλοκαίρι στήν Αθήνα τήν "διαμαντόπετρα" τής εξάτμισης καί τής πύρινης ασφάλτου τό "δαχτυλίδι".
Απόψε η νύχτα δέν έχει φεγγάρι γιά ερωτευμένους καί Σαββατοκύριακο στό σφαγείο τής παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στό άκουσμα απ΄ τό ουρλιαχτό πού πρόλαβε νά βγεί από τό στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
Μπορώ νά τό δώ Αλέξανδρε,τό σημάδι πού μού δείχνεις πού άφησε η σφαίρα ,μιά τόσο δά μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε καί μπήκε σέ μιά τόσο μεγάλη καί δυνατή καρδιά?

Ξέρεις Αλέξανδρε,δέν θέλω νά σού πώ ψέμματα...
Θέλω η θανάσιμη πληγή σου νά κλείσει,νά μήν τήν κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος,θέλω νά σέ αφήσουμε ήσυχο νά θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τόν τελευταίο σου Δεκέμβρη...
Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί καί έχουμε γίνει "επαγγελματίες" στό νά σκυλεύουμε,νά ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στήν σωρό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων,χρόνια τώρα...ΑΣ ΣΩΠΑΣΟΥΜΕ,ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ,ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!
Κηδέψαμε τήν επανάσταση ,πέρυσι,λίγες ώρες πρίν τήν κηδεία σου,σέ σημαδέψαμε καί εμείς "συμβολικά" μέ όλες τίς "καλές προθέσεις" γιά τήν εκτόνωση καί πραγμάτωση τού αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στήν καπηλεία γιατί "ο σκοπός αγιάζει τά μέσα",μάθε το δέν έχουμε λογαριασθεί ποτέ μέ "τόν μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι άς μήν έχει στολή",θά σέ σκοτώνουμε καί εμείς μέ τήν σειρά μας κάθε φορά πού μέ βιά θά χρησιμοποιούμε γιά τό μνημείο τής τυφλής βίας καί τού κοινωνικού πολέμου ,τ΄ονομά σου...
Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε,
Μήν μάς έχεις εμπιστοσύνη...
Μήν γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις,συνέχισε μπροστά καί ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες,υπερασπίσου τούς δικούς σου γιατί εμείς θά σέ διαψεύσουμε...
Κι άν είμαστε κάποτε άξιοι νά συναντηθούν οι δικοί μας μέ τούς δικούς σου, τότε έχουμε μιά ελπίδα νά σέ τιμήσουμε καί νά σέ σεβασθούμε πραγματικά!
Δέν τό κάναμε αυτό μέχρι τώρα,αλλά δώσε μας μιά δεύτερη ευκαιρία γιατί τό αξίζεις νά σέ δικαιώσουμε στά μάτια όλων τών ανθρώπων πού στίς φλέβες τους έχουν τό δικό σου αίμα καί πάνω από τά κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα καί νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από τό Κτήνος τής Εξουσίας καί τής Βαρβαρότητας πού μέ τό περίστροφο πάντα θά ψάχνει γιά νέους στόχους καί θύματα ...
Γιατί είμαστε τά θύματα,σήμερα ή αύριο,τής ίδιας σφαίρας,τού ίδιου μιλιταρισμού,τής ίδιας βιομηχανίας τών δήμιων τών όπλων πού έχει γραμμένη τήν ζωή όλων τών ανθρώπων,μέ ή χωρίς "στολή",στήν παλιά της τήν σκανδάλη...
Σού υπόσχομαι πώς θά σέ τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα,τό "μεγάλο μας τσίρκο" καί τό επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει ,ο καθένας από τόν σεχταρισμό του,τήν μυθοπλασία του ή τό κανάλι του,νά "μιλήσει" στό όνομα τής μνήμης σου,

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

"στά ίδια μέρη,αλλά καί σέ άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θά ξαναβρεθούμε...."


αναδημοσίευση:Άνθρωποι από καλαμπόκι