Το τραγούδι αυτό έτυχε να το ξανακούσω τις μέρες της κατάληψης στο Πολυτεχνείο και τούτη τη φορά μου έβγαλε τόσα πολλά συναισθήματα...
Ο Μαρκόπουλος, δοκώ, σε αυτό το τραγούδι είπε όλα όσα θέλει να πει ο κάθε επαναστατημένος Έλληνας της μεταδικτατορικής Ελλάδος.
Παράπονο, πόνος και αγάπη. Όλα σε ένα τραγούδι...
Άλλη μια τρανή απόδειξη της πολιτιστικής συνεισφοράς της Αριστεράς στην Ελλάδα του 20ού αιώνα.
Απολαύστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου