Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Νίκος Καββαδίας - Μαραμπού

Επειδή το έχω διαβάσει και το έχω ακούσει άπειρες φορές...ας το μοιραστώ μαζί σας!



Μαραμπού

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...


Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Φτωχύνετε! / Επιτέλους... φτωχοί!

2 κείμενα, που αν και διαφωνώ σε διάφορα στοιχεία, μπορώ να πω πως με εμπνέουν κάπως....

Φτωχύνετε 

Του Γιώργου Βέλτσου


ΓΙΑΤΙ Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντιστρέφοντας το πρόσταγμα του Φρανσουά Γκιζό «πλουτίστε» να μην αναφωνήσει σε στιγμές αντι-φιλελεύθερης (δεν λέω «σοσιαλιστικής») έξαρσης: «Φτωχύνετε!» Γιατί δηλαδή σε μια υπο-αναπτυξιακή λογική να μη δώσει, εξ αφορμής της χειμαζομένης ελληνικής οικονομίας, το κλειδί για τη διεθνή ύφεση;

● Φτωχύνετε, διότι ο πλουτισμός διαβάλλει το κοινωνικό συμβόλαιο.

● Επιβραδύνετε την αναπτυξιακή φρενίτιδα διότι το μέλλον του καπιταλισμού στρέφεται εναντίον ολόκληρου πλανήτη.

● Περιορίστε τη λεγόμενη αυτορρύθμιση των αγορών.

● Κόψτε την αθέατη χείρα του Άνταμ Σμιθ, που μεταμορφώθηκε προ πολλού σε ορατό χέρι των τραπεζικών.

● Αποκαλύψτε τη φενάκη των καινοτομιών για μια δήθεν πιο αποτελεσματική οικονομία.

● Αποκαλύψτε τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού: δεν κινδυνεύει από τις εσωτερικές αντιφάσεις του αλλά από τη δυναμική του, στην οποία μετέχετε και εσείς.

● Μην καταναλώνετε φαντάσματα.

Δημοσιευμένο στα Νέα στις 5/01/10

Επιτέλους... φτωχοί!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ


...Να ξαναγίνουμε φτωχοί.
Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες.
Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους...
Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής.
Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.
Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας.

Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας.(εδώ διαφωνώ)
 

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.
Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας.

Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.(και εδώ διαφωνώ κάθετα)

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.(και εδώ διαφωνώ κάθετα)

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.(και εδώ διαφωνώ κάθετα)

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων.
 ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.(εθνικίζει λίγο....)

Δημοσιευμένο στην Ελευθεροτυπία στις 07/02/2009

ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ(ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΤΟ 2ο ΚΕΙΜΕΝΟ!!), ΑΠΛΑ ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ 2 ΩΡΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ!!!!


Η πορεία της άκρας Αριστεράς στην Ελλάδα

Ένα άρθρο που βρήκα όλως τυχαίως στην Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ.
Γενικά η σελίδα αντιμετωπίζει διάφορα τεχνικά προβλήματα, οπότε το αναδημοσιεύω μπας και σωθεί.  Το άρθρο αφορά την πορεία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα.  Όποιος σύντροφος διαφωνεί ή θέλει να προσθέσει κάτι παρακαλώ σχολιάστε, μιας και οι γνώσεις μου περί του ζητήματος είναι ελλιπέστατες.  Το πρώτο μέρος του άρθρου αγνείται όπως και περαιτέρω πληροφορίες για την ιδιότητα του συγγραφέως. Ελπίζω να σας φανεί ενδιαφέρον!

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά γίνεται κοινοβουλευτική;



Μέρος 2ο

Από την έρημο της μεταπολεμικής Ελλάδας στην Άνοιξη της Μεταπολίτευσης

Η πρώτη δεκαετία του αιώνα μας, έφερε πάλι στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής την Άκρα Αριστερά, πότε ως ραχοκοκαλιά κινημάτων κατά της Παγκοσμιοποίησης και πότε ως υποκινητή τοπικών εξεγέρσεων φτωχών, μεταναστών και μαθητών. Αλλά η παλιά Άκρα Αριστερά, γνωστή και ως Εξωκοινοβουλευτική, τώρα συμμετέχει στις εκλογές σε πολλές χώρες της Ε.Ε. και μάλιστα με καλά αποτελέσματα όπως στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Στην Ελλάδα ένας συνασπισμός με αξιώσεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, ένας άλλος αποτελείται μόνον από τέτοιες, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ άλλες οργανώσεις τραβούν ένα μοναχικό δρόμο συμμετοχής στις εκλογές του Οκτωβρίου.

Στη διάρκεια της Κατοχής, οι λίγες και σχετικά μικρές ομάδες και οργανώσεις της άκρας Αριστεράς βρέθηκαν μπροστά στο δίλημα να κρατήσουν την «λενινιστική» θέση για «μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο» και επομένως σε επανάσταση ή να συμμετάσχουν στον απελευθερωτικό αγώνα. Η υιοθέτηση της πρώτης θέσης συνιστούσε αυτόματα αποχή από κάθε αντιστασιακή δράση και τοποθετούσε τον αγώνα σε καθαρά κοινωνική βάση. Μόνον μια οργάνωση, το Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας, εκείνη που ήταν υπό την ηγεσία του Άγι Στίνα κράτησε τη στάση αυτή. Κύρηξε τη συναδέλφωση των Ελλήνων εργατών με τους Γερμανούς και Ιταλούς στρατιώτες και τους κάλεσε να πολεμήσουν ο καθένας τη δική του αστική τάξη. Το ΔΕΚΕ δεν κατάφερε να κάνει την επανάσταση, έχασε όμως πολυάριθμα στελέχη που είτε εκτέλεσαν οι Γερμανοί είτε η ΟΠΛΑ. 

Οι υπόλοιπες οργανώσεις και ομάδες, κυρίως οι αρχειομαρξιστές, οι τροτσκιστές και ορισμένοι αριστεροί σοσιαλιστές, κράτησαν μια πιο ρεαλιστική στάση: ναι υιοθέτησαν τη θέση του Λένιν αλλά και συμμετείχαν, με διαφορετική ένταση η κάθε ομάδα, στις αντιστασιακές δράσεις.
Οι υπόλοιπες τροτσκιστικές ομάδες, κυρίως εκείνη του εκτελεσμένου από τους Ιταλούς Π. Πουλιόπουλου κράτησαν κριτική στάση απέναντι στο ΕΑΜ εκφράζοντας τους φόβους τους για την εθνικιστική ρητορική του και την έλλειψη σοσιαλιστικού προσανατολισμού στη δράση και το πρόγραμμά του. Οι αρχειομαρξιστές, που είχαν μετονομάσει το κόμμα τους σε Κουμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας, χωρίστηκαν σε δύο τάσεις, από τις οποίες η πιο πολυάριθμη συμμετείχε ενεργά στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Αυτή έχασε και τα περισσότερα μέλη της, εκτελεσμένα από τους Γερμανούς ή δολοφονημένα από την ΟΠΛΑ και μονάδες του ΕΛΑΣ.
Τέλος αξιόλογη δράση ανέπτυξε και το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, το οποίο ιδρύθηκε από πρώην στελέχη του ΚΚΕ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των τροτσκιστών. Ενεργό δίπλα και μέσα στο ΕΑΜ, έχασε πολλά μέλη του από την καταστολή των κατακτητών. Ανάμεσα σε άλλους ο γενικός γραμματέας του Θωμάς Αποστολίδης (στο παρελθόν γενικός γραμματέας του ΚΚΕ) εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, ενώ ο από τους ιδρυτές του Χρήστος Χωμενίδης (άλλωτε γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος) κρεμάστηκε στην Πάτρα από τους Ιταλούς.
Γενικά, η ελληνική άκρα Αριστερά στην περίοδο της Κατοχής μπορί να μην επηρέασε τις εξελίξεις αλλά, αν και αριθμητικά μικρή, έδωσε ένα δυσανάλογα μεγάλο αριθμό θυμάτων.

Η μεταπολεμική έρημος

Μετά το 1947, οι ακροαριστερές ομάδες –όσες είχαν απομείνει- τέθηκαν εκτός νόμου και περιορίστηκαν σε μια παράνομη προγανανδιστική δουλειά, εκδίδοντας τον τύπο τους σε πολύγραφο και ζώντας σε καθεστώς αυστηρής συνομωτικότητας.
Στη δεκαετία του 1950, σημειώθηκαν σποραδικές εμφανίσεις της, όπως ο Σοσιαλιστικός Σύνδεσμος Νέων ο οποίος ήταν μεν συνδεδεμένος με τον σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο (όπου δραστηριοποιούνταν τα παλιά στελέχη του Σοσιαλιστικού κόμματος) αλλά ελεγχόταν από μια δυναμική τροτσκιστική φράξια. Ο Σύνδεσμος αυτός διαλύθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας. Οι παραδοσιακοί τροτσκιστές βρίσκονταν συσπειρωμένοι κυρίως γύρω από το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ), αποτέλεσμα μιας ενοποιητικής διαδικασίας που το 1946 συγκέντρωσε την πλειοψηφία των ομάδων του χώρου. Μια ακόμα ομάδα, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία χάρη στο θάνατο του αρχηγού της ήταν και η τροτσκιστικής επιρροής «Εργατική Δημοκρατία» του Σωτήρη Πέτρουλα στη δεκαετία του 1960.
Ακόμα το 1965 είχε κάνει και την επανεμφάνισή του ο Άγις Στίνας, με μια ολιγομελή ομάδα και την εφημερίδα «Νέο Ξεκίνημα», μια κίνηση που είχε προσπαθήσει να εισάγει στην Ελλάδα τόσο τις ιδέες του Κορνήλιου Καστοριάδη όσο και των Ολλανδών θεωρητικών των Εργατικών Συμβουλίων.
Αλλά η δεκαετία του 1960 ανήκε αλλού. Ανήκε στον Μάο και τους οπαδούς του!

Η δεκαετία του Μάο

Αυτό που παρουσιάστηκε ως «μαοϊκό κίνημα» στην Ελλάδα, ή όπως αυτοπροσδιοριζόταν πρώτα ως «Συνεπής Αριστερά» και στη συνέχεια ως «μαρξιστές-λενινιστές», είχε τις ιδιαιτερότητές του στη χώρα μας. Από τη μια πλευρά συνδέθηκε αναγκαστικά με τον πρώην Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος δεχόταν τα πλήγματα της νέας σοβιετικής ηγεσίας. Η επίθεση κατά του Ζαχαριάδη συσπείρωσε πάνω σε μια αντι - Χρουτσώφ βάση τόσο τους πραγματικούς οπαδούς του, όσο και άλλους σταλινικούς οι οποίοι είχαν κατά καιρούς αποστασιοποιηθεί από την πολιτική του. Δεν ήταν επομένως οι Έλληνες μαοϊκοί ζαχαριαδικοί, αλλά μέσα στους πρώτους υπήρχε ένα ρεύμα που αποτελούνταν από τους δεύτερους.
Ένα άλλο ελληνικό φαινόμενο που διαχώριζε τον τρόπο δημιουργίας του μαοϊκού κινήματος στην Ελλάδα από τα άλλα ευρωπαϊκά, ήταν ότι η ηγεσία και τα στελέχη του ΚΚΕ βρίσκονταν στην εξορία εκτός Ελλάδος και όσα μέλη δρούσαν στην Ελλάδα δραστηριοπούνταν στα πλαίσια ενός αριστερού αλλά όχι κομμουνιστικού κόμματος, της ΕΔΑ.
Η πρώτη σύγκρουση όσων αργότερα σχημάτησαν το μαοϊκό κίνημα με την νέα ηγεσία του ΚΚΕ, δεν αφορούσε τις σχέσεις Σοβιετικής Ένωσης-Κίνας αλλά την «επίθεση» της νέας σοβιετικής ηγεσίας κατά της παλαιάς ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η σύγκρουση Μόσχας - Πεκίνου και η επαναστατική ρητορική των Κινέζων κομμουνιστών κέρδισε ευρεία στρώματα φοιτητών και διανοουμένων σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, πρώτη εμφάνιση του κινήματος ήταν η έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», το 1964, στις σελίδες του οποίου παρουσιάστηκαν τόσο οι θέσεις των Ελλήνων όσο και των κινέζων και Αλβανών.
Η επιρροή που απέκτησε η ομάδα στον φοιτητικό χώρο επέτρεψε την έκδοση της εφημερίδας «Σπουδαστικός Κόσμος» το 1965, ενώ πολιτική μορφή πήρε η εκδοτική ομάδα μόλις λίγες ημέρες πριν την κύρηξη της Δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, όταν ίδρυσε την Συνεπή Αριστερή Πολιτική Κίνηση (ΣΠΑΚ).
Αλλά το πλήγμα που δέχτηκε η νέα οργάνωση ήταν βαρύ. Στελέχη της συνελήφθηκαν, οι οργανώσεις της διαλύθηκαν και κάποια μέλη της κατέφυγαν στο εξωτερικό.
Μέσα ακριβώς στη Δικτατορία, ένα μέρος της ΣΠΑΚ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό όπου είχε σημαντική αντιδικτατορική δράση, ίδρυσε την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ). Από αυτήν την οργάνωση προήλθαν οι περισσότερες οργανώσεις που τοποθετούνται σήμερα στον «μαρξιστικό-λενινιστικό» χώρο.
Αλλά την περίοδο της δικτατορίας ιδρύθηκε, στη Γερμανία, από φοιτητές και μετανάστες και το περίφημο Επαναστατικό Κομμουνιστικό κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ), το οποίο θα ανταγωνιζόταν με την ΟΜΛΕ στη διάρκεια όλης της δκαετίας του 1970.
Την περίοδο της δικτατορίας, κάτω από τον απόηχο της εξέγερσης του Μαϊου 1968 στη Γαλλία και της γενικότερης ριζοσπαστικοποίησης της ευρωπαϊκής κοινωνίας, ιδρύθηκε πλήθος οργανώσεων της Άκρας Αριστεράς: τροτσκιστές, λενινιστές, αναρχικοί κλπ. Στελέχη τους βρέθηκαν στις φυλακές της Χούντας και κάποια καταδικάστηκαν σε ισόβια. Οι ομάδες της Άκρας Αριστεράς έδωσαν το βροντερό παρών στην κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973.

Η μεταπολίτευση

Η μεταπολίτευση πρόσφερε μια μοναδική πολυμορφία στο χώρο της Αριστεράς. Από το Καλοκαίρι του 1974 εμφανίστηκαν τόσο οι παλιές όσο και νέες οργανώσεις με έντυπα, συμμετοχή σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις.
Οι περισσότερες ήταν οι τροτσκιστικές οργανώσεις, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά το ρητό : «όταν δυο τροτσκιστές συναντιώνται, το κάνουν για να διασπαστούν». Στις δεκαετίες 1950 και 1960 το διεθνές τροτσκιστικό κίνημα είχε υποστεί πολλαπλές διασπάσεις με αποτέλεσμα να υπάρχουν διάφορα διεθνή κέντρα. Μεγαλύτερα από αυτά ήταν η Ενιαία Γραμματεία στην οποία συμμετείχαν μεγάλα ονόματα διανοουμένων όπως ο Ερνεστ Μαντέλ και είχε κέντρο της τη Γαλλία, η Διεθνής Γραμματεία με ηγέτη την Τζέρυ Χίλλυ και έδρα το Λονδίνο, η οργάνωση του βρετανικού Militant που δρούσε στα πλαίσια του Εργατικού Κόμματος και προωθούσε την είσοδο των τροτσκιστών στα σοσιαλιστικά κόμματα και οι Διεθνείς Σοσιαλιστές με ηγέτη τους τον Τόνυ Κλίφ και έδρα το λονδίνο. Στην Ελλάδα εμφανίστηκαν τμήματα των περισσοτέρων σε μια συνέχιση της σύγκρουσης «γαλλικής και αγγλική επιρροής». Όσοι εκπροσωπούσαν την πρώτη είχαν στους κόλπους τους και διανοούμενους ενώ οι δεύτεροι ακολουθούσαν πάντοτε μια ακτιβιστική τακτική και, αν και έδιναν περιορισμένη σημασία στην ιδεολογική κατάρτηση των μελών τους, κατάφερναν να οργανώνουν αρκετούς νέους στις γραμμές τους.
Ανάμεσα στο «γαλλικό ρεύμα» ήταν το παλιό ΚΔΚΕ (που είχε ιδρυθεί το 1946) και που αμέσως σχεδόν μετονομάστηκε σε Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας –οι σημερινές δυο οργανώσεις που φέρουν τον ίδιο τίτλο και αποτελούν συνέχειά της συμμετέχουν στη συνασπισμό ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ακόμα μια ομάδα παλιών τροτσκιστών, πολλοί από τους οποίους είχαν φυλακιστεί στη διάρκεια της Δικτατορίας με τον τίτλο Σοσιαλιστική Επαναστατική Ένωση, η Ομάδα Κομμουνισμός που τα μέλη της, όλοι διανοούμενοι, που δημιούργησαν στη συνέχεια όνομα στα ΜΜΕ και την Πανεπιστημιακή κοινότητα, είχαν επιστρέψει από τη Γαλλία και άλλες. Στο «αγγλικό ρεύμα» δέσποζε με τις πολυάριθμες οργανώσεις της αλλά και με τις λίγο δημοκρατικές μεθόδους πολιτικής αντιπαράθεσης η Εργατική Διεθνιστική Ένωση, ενώ η οργάνωση «Ξεκίνημα» δρούσε αποκλειστικά στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά δεν θάπρεπε να μην αναφερθούν και οι τροτσκιστές εκείνοι που συσπειρωμένοι γύρω από τον Μιχάλη Ράπτη είχαν συμμετάσχει στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και κάποιοι από αυτούς, όπως ο ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος είχαν συμμετάσχει στο πρώτο Εκτελεστικό γραφείο του.
Όμως ο όγκος των ακροαριστερών δυνάμεων βρισκόταν αλλού και συγκεκριμένα κάτω από την «φωτεινή σκέψη του Μάο Τσε-τουνγκ». Οι διάφορες μαρξιστές-λενινιστές οργανώσεις είχαν διεισδύσει στα πανεπιστήμια, τα σχολεία και τα εργατικά σωματεία και εμφανίζονταν ως μικρά ΚΚΕ. Ισχυρότερη ήταν η ΟΜΛΕ η άνοδος της οποίας όμως ανακόπηκε άδοξα, αφού έπεσε πάνω στην αλλαγή πορείας της κινεζικής ηγεσίας και την αλβανο-κινεζική διάσπαση. Έτσι διασπάστηκε με τη σειρά της στο φιλοαλβανικό ΚΚΕ(μαρξιστικό-λενινιστικό) που κράτησε και τα περισσότερα μέλη της παλιάς οργάνωσης και το φιλοκινεζικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό-ΚΚΕ.
Δεύτερο σε δύναμη αλλά πρώτοσε εντυπωσαικές εμφανίσεις –όπως ήταν η επίθεση με κόκκινα αυγά κατά της Αμερικανικής Πρεσβείας το 1975- ήταν το ΕΚΚΕ. Ακόμα οι ακρεφνείς ζαχαριαδικοί είχαν για λίγα χρόνια το δικό τους ΚΚΕ/Μαρξιστών-Λενινιστών ενώ η γαλλικής έμπνευσης Ομάδα για μια Προλεταριακή Αριστερά αισθάνθηκε την ανάγκη να συνταχθεί με τη χήρα του Μάο (και την «Κλίκα των Τεσσάρων») όταν αυτή έπεσε σε δυσμένεια.
Ακόμα, μέσα στο μωσαϊκό των ακροαριστερών οργανώσεων της εποχής ξεχωριστό ρόλο ανέπτυξαν και οι οργανώσεις του λεγόμενου «λενινιστικού χώρου», δηλαδή εκείνες που καταδίκαζαν τον σταλινισμό αλλά δεν αποδέχονταν τον τροτσκισμό. Ανάμεσα στις μεγαλύτερες ήταν η Κομμουνιστική Οργάνωση «Μαχητής» και η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση η οποία, μέσα από θεωρητικές διαδικασίες μετεξελίχτηκε στο τροτσκιστικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, έναν από τους βασικούς εταίρους του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Στη Μεταπολίτευση εμφανίστηκαν επίσης οι Αναρχικοί και οι Αναρχοκομμουνιστές,ενώ ομάδες νέων αναζητούσαν διαφορετικούς δρόμους σε συζητήσεις με τον γηραιό πια Στίνα ή γύρω από την εκδοτική ομάδα Διεθνής Βιβλιοθήκη η οποία είχε αναλάβει ένα σημαντικό μεταφραστικό και εκδοτικό έργο συγγραφέων του αναρχισμού αλλά και άλλων ρευμάτων της διεθνούς άκρας αριστεράς.
Τέλος ακριβώς στη Μεταπολίτευση κάνουν την εμφάνισή τους και οι «πιστολάδες», οι ομάδες δηλαδή εκείνες που δεν πείθονται από την πτώση της Δικτατορίας και επιθυμούν την οργάνωση «αντάρτικου πόλης». Από αυτούς τους κύκλους δημιουργήθηκε ο ΕΛΑ αλλά και η 17 Νοέμβρη.

Ο οδοστρωτήρας ΠΑΣΟΚ.

Το 1981 το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία. Αν και ο λόγος του ήταν, σύμφωνα με τους περισσότερους αριστερούς, ασαφής και παραπλανητικός, σάρωσε στην κυριολεξία τον αριστερό χώρο και δημιούργησε αυταπάτες ως προς τις πραγματικές προθέσεις του. Πρώτο θύμα της νέας κατάστασης που δημιουργήθηκε υπήρξαν οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς, οι οποίες είτε διασπάστηκαν είτε διαλύθηκαν.
Στον χώρο των μαοϊκών το ΚΚΕ (μ-λ) διασπάστηκε σε τρία τμήματα, ένα από τα οποία υπάρχει ακόμα και συμμετέχει ανεξάρτητα στις εκλογές, ενώ από ένα άλλο (στο οποίο ηγετική φυσιογνωμία υπήρξε ένας από τους παλαιώτερους του κινήματος, ο Γιάννης Χοντζέας) προήλθε η σημερινή Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, που είναι μία από τις σημαντικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΕΚΚΕ (σήμερα συμμετέχει στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ) υπέστη επίσης διασπάσεις όπως και το ΜΛ-ΚΚΕ (που κατεβαίνει ανεξάρτητα στις εκλογές), ενώ πολλές οργανώσεις διαλύθηκαν ή απλά έσβησαν.
Οι τροτσκιστές πέρασαν επίσης εξαιρετικά δύσκολες στιγμές. Η «αγγλική» ΕΔΕ έπαψε να είναι μαζική, διασπάστηκε και μια μικρή ομάδα στελεχών της ίδρυσε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό κόμμα-τροτσκιστές, το οποίο υπήρξε βασική συνιστώσα του ΜΕΡΑ (Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς). Η ΟΣΕ μετεξελίχτηκε σε ΣΕΚ, ένα κόμμα που είναι σήμερα το μεγαλύτερο στον τροτσκιστικό χώρα και ένα από τα μεγαλύτερα ανάμεσα στην άκρα αριστερά.
Η ΟΚΔΕ έγινε δύο ΟΚΔΕ, ενώ οι περισσότερες ομάδες της «γαλλικής σχολής» εξαφανίστηκαν.
Το καινούργιο της δεκαετίας του 1980 ήταν η εμφάνιση και πολλαπλασιασμός των ομάδων του αντιεξουσιαστικού χώρου, ομάδες που παρά την μαχητικότητά τους και την έντονη εκδοτική τους δραστηριότητα, διαλύονταν, έσβηναν ή άλλαζαν συνεχώς τίτλους, με αποτέλεσμα να μην δημιουργηθεί καμμία συγκεκριμένη συνέχεια στο κίνημά τους, παρά μόνον έναν ρευστός χώρος που έχει διάρκεια και μαζικότητα.



 
Η δεκαετία του 1980 εμφάνισε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στις ομάδες και οργανώσεις της ελληνικής άκρας αριστεράς. Στις επιπτώσεις του οδοστρωτήρα ΠΑΣΟΚ ήρθε να προστεθεί η ιδεολογική κρίση η οποία επιδεινώθηκε από τον «σοσιαλισμό της αγοράς» στην Κίνα και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.



 

Θ. Μπενάκης


Δεν ξέρω αν είναι ακριβής η ανάλυση...οπότε αναμένω σχόλια! (σ.σ. εικονογράφηση 50-50, μισή από το άρθρο-μισή δική μου!)

«Eσκασε η φούσκα της Mπολόνια» ομολογούν οι Γερμανοί

Εδώ και 5 χρόνια φωνασκούσαμε οι "Αριστερούληδες" για το Έγκλημα της Μπολόνια!  Πως η Παιδεία δεν μπορεί να καθοδηγείται από τις επίπλαστες επιταγές της Αγοράς...
Έχω ακούσει πολλές ειρωνίες και έχω δεχθεί επιθέσεις λεκτικές, αλλά...
ο καιρός της δικαίωσης πάντα έρχεται.  



Σας παραθέτω το δημοσίευμα από την Ημερησία !


Η εισαγωγή διδάκτρων, η σύντμηση του χρόνου σπουδών και η στενή πρόσδεση των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις της αγοράς αποτελούν την πεμπτουσία της μεταρρύθμισης που προώθησε η Διαδικασία της Mπολόνια, όμως δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι η φούσκα της Mπολόνια έσκασε τόσο σύντομα μετά τη χρηματοπιστωτική φούσκα


ΤΟΥ ΓIΩPΓOY ΔEΛAΣTIK

Η εισαγωγή διδάκτρων, η σύντμηση του χρόνου σπουδών και η στενή πρόσδεση των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις της αγοράς αποτελούν την πεμπτουσία της μεταρρύθμισης που προώθησε η Διαδικασία της Mπολόνια, όμως δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι η φούσκα της Mπολόνια έσκασε τόσο σύντομα μετά τη χρηματοπιστωτική φούσκα

Bαρυσήμαντο το πρωτοσέλιδο άρθρο της συντηρητικής Frankfurter Allgemeine, της κατεξοχήν εφημερίδας του γερμανικού κατεστημένου, δεν δείχνει την παραμικρή ταλάντευση ως προς τα συμπεράσματα: «Eσκασε η φούσκα της Mπολόνια» είναι ο τίτλος και εξίσου καταλυτική η αρχή του άρθρου: «Δέκα χρόνια μετά την εισαγωγή της μεταρρύθμισης της Mπολόνια στα πανεπιστήμια, η βαθύτερη μεταρρύθμιση του γερμανικού πανεπιστημίου από τον 19ο αιώνα μπορεί να θεωρηθεί αποτυχούσα. Aυτό το παραδέχονται τώρα πλέον, ακόμη και οι υπεύθυνοι. «Γι’ αυτό φρόντισαν οι διαμαρτυρίες των φοιτητών και μόνο» γράφει χωρίς περιστροφές.

Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές διαδηλώνουν σε δεκάδες γερμανικές πόλεις. Δεκάδες αμφιθέατρα πανεπιστημίων είναι κατειλημμένα σε ολόκληρη τη Γερμανία. Aνάλογη κατάσταση και στην Aυστρία, όπου και άρχισαν οι μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις. Στόχος των κινητοποιήσεων το «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο» που προώθησε η E.E. σε ευρύτερη, πανευρωπαϊκή κλίμακα προ δεκαετίας, το 1999, με τη διαβόητη «Διαδικασία της Mπολόνια».

Eμπορευματοποίση της γνώσης
O περιορισμός της πρόσβασης στα πανεπιστήμια, η εισαγωγή διδάκτρων, η σύντμηση του χρόνου σπουδών και η στενή πρόσδεση των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις της αγοράς αποτελούν την πεμπτουσία της μεταρρύθμισης στην ανώτατη παιδεία που προώθησε η Διαδικασία της Mπολόνια.
Eχει, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα η εκτίμηση για τα αποτελέσματα της μεταρρύθμισης αυτής που κάνουν όχι οι ελληνικές αριστερές φοιτητικές παρατάξεις, αλλά μια συντηρητική εφημερίδα σαν τη Frankfurter Allgemeine που συνδέεται στενά με την επιχειρηματική ελίτ της ηγεμονικής χώρας της Eυρώπης, της Γερμανίας:
«H μεταρρύθμιση της Mπολόνια είναι ένας απομακρυσμένος από την επιστήμη καταναγκαστικός κορσές που θα έπρεπε να υπηρετήσει τη σύντμηση του χρόνου σπουδών και τη συρρίκνωση του αριθμού αυτών που διακόπτουν τις σπουδές τους.
Δεν ήταν τυχαίο ότι από την αρχή έγινε λόγος για ευρωπαϊκό πανεπιστημιακό και οικονομικό χώρο. Όπως δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι η φούσκα της Mπολόνια έσκασε τόσο σύντομα μετά τη χρηματοπιστωτική φούσκα. Kαι στα δύο συστήματα οι υπεύθυνοι έχουν χάσει κάθε σχέση με την πραγματικότητα» επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα εισαγωγικά. «Oι διαδηλωτές καταγγέλλουν την κτηνωδία της ευρωπαϊκής εναρμόνισης» γράφει στους τίτλους σχετικού ρεπορτάζ της και η γαλλική Le monde. 

«Kενή σκηνοθεσία επιστήμης»
Oι συντηρητικοί κύκλοι της χώρας μας, βυθισμένοι στην άγνοια και στα αρτηριοσκληρωτικά ιδεολογήματά τους, χλευάζουν χρόνια τώρα τις καταγγελίες των φοιτητών για εντατικοποίηση των σπουδών και για εμπορευματοποίηση της γνώσης. Προφανώς θα έφριτταν αν διάβαζαν σε ελληνική δεξιά εφημερίδα την προσέγγιση που κάνει στο θέμα ο δεξιός γερμανικός Tύπος.
Mε πόσο κατηγορηματικό τρόπο απορρίπτει πλέον τη συρρίκνωση του πρώτου κύκλου σπουδών σε τρία μόνο χρόνια (αγγλοαμερικανικό bachelor) και κατόπιν το μεταπτυχιακό (master), όπου δεν υπάρχουν θέσεις ούτε για τους μισούς από τους φοιτητές που θέλουν να συνεχίσουν (και αναφερόμαστε στη ζάπλουτη Γερμανία, όχι στην Eλλάδα ή κάποια φτωχή χώρα της E.E.).
«Tα ζόμπι του μπάτσελορ» είναι ο τίτλος ρεπορτάζ της Frankfurter Allgemeine για τις γερμανικές φοιτητικές κινητοποιήσεις και έκδηλη από την αρχή η συμπάθεια για τους φοιτητές: «Aισθάνονται στη φοιτητική καθημερινότητά τους σαν ζόμπι, σαν άβουλα όντα που τους έχουν κλέψει την ψυχή και αμύνονται ενάντια σ’ αυτό, καταλαμβάνοντας τα αμφιθέατρα» γράφει.
Στο προαναφερθέν άρθρο της η κριτική της εφημερίδας είναι ανελέητη: «Tώρα ήρθε η ώρα να εξετάσουμε νηφάλια τι απέγινε μια επιστημονική κουλτούρα που είχε θεμελιωθεί στην επιχειρηματολογία, είχε θεσμοποιήσει την αμφιβολία, επεδίωκε να προάγει την ανεξάρτητη σκέψη και τη μακροπρόθεσμη γνωστική διαδικασία. Eχει αναπτυχθεί μια κενή σκηνοθεσία επιστήμης, στην οποία έχουν εκτοπίσει την επιστημονική αντιπαράθεση τύποι άνευ ουσίας, νομιμότητες διαδικασιών και συμφέροντα ισχύος. Δεν διεξάγεται πλέον έρευνα, επειδή ένα ερώτημα χρήζει απαντήσεως, αλλά επειδή πρέπει να εισρεύσουν στα λογιστικά βιβλία χρηματικοί πόροι» υπογραμμίζει. 

Aπειλή κατά της παιδείας
H επιπρόσθετη εισαγωγή διδάκτρων (500 - 600 ευρώ το εξάμηνο στη Γερμανία) αποτελεί απειλή για το, με σκληρούς αγώνες, κατακτημένο δικαίωμα όλου του λαού στη μόρφωση. «Παιδεία για όλους και μάλιστα δωρεάν» έγραφαν πολλά πανό των Γερμανών φοιτητών στις διαδηλώσεις τους.
«Oι σπουδές μου ανήκουν σε μένα», «Λεφτά για την παιδεία αντί για τις τράπεζες», «Θέλουμε όλοι πλούσιους γονείς», «Mη σκέπτεσαι, κατανάλωνε! Eτσι είναι σήμερα η παιδεία» ανέφεραν άλλα πανό με οργή, ειρωνεία ή απογοήτευση. Mε την ουσία αυτών των αιτημάτων συμφωνεί και σε άλλο κύριο άρθρο της η Frankfurter Allgemeine. Aφού επισημαίνει ότι η Mπολόνια επιλέχθηκε ως τόπος της συνόδου που αποφάσισε τη μεταρρύθμιση, επειδή ήδη από το 1088, πολύ πριν από οπουδήποτε αλλού, λειτούργησε εκεί το πρώτο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, συνεχίζει γράφοντας: «Πάνω απ’ όλα ένα πράγμα έχει αλλάξει από τότε.
Oι ανώτερες σπουδές δεν αποτελούν πλέον υπόθεση καμιάς ελίτ, αλλά δικαίωμα των πολιτών, τουλάχιστον στη Γερμανία. Kαι έτσι πρέπει να είναι!».
H γερμανική αστική τάξη έχει βαθιά επίγνωση του ρόλου της επιστήμης και της γνώσης στον διαρκή εκσυγχρονισμό, άρα και τη δυνατότητα κυριαρχίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να την εκφράσει, έστω και αν συγκρούεται με τον, βραχυπρόθεσμα παρασιτικά, πιο κερδοφόρο νεοφιλελευθερισμό. Δεν βρίζουν οι Γερμανοί αστοί τους φοιτητές ως «τεμπέληδες».
Tο αντίθετο. Aναγνωρίζουν τη συμβολή των φοιτητικών αγώνων στην πρόοδο της παιδείας. «Aν γίνει τώρα κάτι καλύτερο, αυτό θα οφείλεται στους φοιτητές και τις διαμαρτυρίες τους. Xωρίς αυτούς, ποτέ δεν θα σταθεί στα πόδια της η παιδεία στη Γερμανία», καταλήγει το άρθρο της δεξιάς Frankfurter Allgemeine.


Πανεπιστήμια
Αλλαγή ρόλου
H μεταρρύθμιση της Mπολόνια είναι η προσπάθεια επιβολής της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την εκπαίδευση και ειδικότερα για το πανεπιστήμιο. Συνιστά ουσιώδη αλλαγή του ρόλου του, καθώς το υπάγει από πριν στις απαιτήσεις της αγοράς και το μετατρέπει σε υπηρέτη της. Oλόκληροι τομείς σπουδών που δεν έχουν άμεση σύνδεση με την αγορά  ή επιμέρους κλάδοι που δεν έχουν ζήτηση, εξοβελίζονται στο πυρ το εξώτερον.
Kαμιά ιατρική έρευνα π.χ. για σπάνιες ασθένειες δεν έχει μέλλον, αφού η ανακάλυψη οποιουδήποτε φαρμάκου δεν έχει οικονομικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι είναι σχετικά λίγοι όσοι πάσχουν από αυτήν. Tα αποτελέσματα εφαρμογής της μεταρρύθμισης στη Γερμανία υπήρξαν αποκαρδιωτικά. Πλημμύρισε η χώρα από ημιμαθείς, ανεπαρκώς εκπαιδευμένους αποφοίτους AEI τριετούς φοίτησης, οι οποίοι δεν ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων, στις οποίες υποτίθεται ότι έπρεπε να βρουν δουλειά άρον  άρον.
Δεύτερον,  δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες και οι δυνατότητες πρόσληψης αυτού του νεανικού επιστημονικού δυναμικού. Πουθενά δεν φάνηκε στη ζωή να έχουμε επιχειρήσεις που περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες τους νεαρούς αποφοίτους των πανεπιστημίων και αδημονούν επειδή οι σπουδές τους διαρκούν 4 χρόνια και όχι τρία.
Tρίτον, ούτε οι μισοί από αυτούς τους αποφοίτους δεν μπορούν να βρουν θέση για μεταπτυχιακό, ενώ παρουσιάστηκαν πρωτοφανή για τη Γερμανία φαινόμενα (10-12 υποψήφιοι για μία θέση μεταπτυχιακού).
Eπιπροσθέτως, ούτε ο αριθμός των Γερμανών που διακόπτουν τις σπουδές τους μειώθηκε, ούτε η κινητικότητα από το ένα πανεπιστήμιο μιας ευρωπαϊκής χώρας σε άλλο πανεπιστήμιο άλλης ευρωπαϊκής χώρας αυξήθηκε.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Viva Chavez!

Αναδημοσιεύω από Της Φωτιάς Οι Μάγοι

Banco Bintenario

Καλή χρονιά! Κάτι που μου έκανε εντύπωση και το αναδημοσιεύω από το μπλογκ σίβυλλα.


Του Νεοκλή Θεοδωρόπουλου

Κι όμως ιδρύθηκε η πρώτη σοσιαλιστική Τράπεζα στον κόσμο.
Πώς;

Όταν οι αρχές της Βενεζουέλας (εκεί υπάρχει ο Τσάβες, ο “ιδιόρυθμος” για τους δυτικούς…), αποφάσισαν να ελέγξουν 7 ιδιωτικές τράπεζες της χώρας, μεταξύ των οποίων τις Confederado, Canarias, Banpro Vivienda και Bolívar Banco, όλες ιδιοκτησίας του «επιχειρηματία» Ricardo Fernández (τώρα στη φυλακή για απάτες).
Έτσι διαπιστώθηκαν οι παράνομες τραπεζικές συναλλαγές και οι απάτες των τραπεζιτών και εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης 27 διευθυντικών τραπεζικών στελεχών (7 Δεκέμβρη 2009).
Την ίδια ημέρα, ο πρόεδρος της χώρας Hugo Chávez εγγυήθηκε την ομαλοποίηση και κάλυψη των τραπεζικών αναγκών και υποχρεώσεων, με την νέα τράπεζα: την υπό ίδρυση Banco Bicentenario. Μάλιστα, απείλησε -στην κυριολεξία- με εθνικοποίηση όλες τις ιδιωτικές τράπεζες της χώρας, αν συνεχίζουν ν’ αρνούνται τη χορήγηση δανείων σε φτωχούς πολίτες.
Έτσι η νέα σοσιαλιστική τράπεζα εγγυήθηκε για τις υποχρεώσεις των τραπεζών που κερδοσκοπούσαν σε βάρος του λαού και η κυβέρνηση της Βενεζουέλας, στις 16 Δεκέμβρη επέστρεψε στους 141.981 αποταμιευτές και συναλλασσόμενους με τις τράπεζες πολίτες, 228 εκατομμύρια bolívares (106 εκατομμύρια δολάρια).
Η νεοϊδρυθείσα τράπεζα θ’ αποτελέσει μοντέλο «σοσιαλιστικής τράπεζας», όπως μπορούμε να διαβάσουμε και στην επίσημη ιστοσελίδα της. Μια τράπεζα που θα επιτρέψει στους πολίτες της Βενεζουέλας, σ’ όσους δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στις παρεχόμενες υπηρεσίες των ιδιωτικών τραπεζικών καρχαριών, να λαμβάνουν δάνεια για ανάπτυξη και επιβίωση, πάντα υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Είπατε κάτι;
Α… ναι, ο Hugo Chávez είναι «δικτάτορας», αφού το διακηρύσσουν καθημερινά οι ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της… αφού στην Κοπεγχάγη τους είπε ότι το πρόβλημα του κλίματος είναι η ασύδοτη καπιταλιστική ανάπτυξη… αφού απέλασε τον πρέσβη του Ισραήλ στη διάρκεια της εθνοκάθαρσης στη Γάζα… αφού… αφού… αφού…
Με τη απλόχερη «ενίσχυση» που δόθηκε στις εδώ ιδιωτικές τράπεζες, για ν’ αντιμετωπίσουν τη δική τους κρίση, τις δικές τους απάτες κερδοσκοπίας, πόσες εθνικές τράπεζες θα μπορούσαν να ιδρυθούν και να στηρίξουν την εθνική οικονομική ανάπτυξη;
Πάλι ονειροβατώ και παραμένω αιθεροβάμονος… Πως θα ρέουν οι μίζες και τα λάδια, αν υπάρχει εθνικός έλεγχος;
Μάλλον δεν είμαι αρκετά εκσυγχρονιστής και σπουδαγμένος σε αμερικάνικα κολέγια…


 

Άρης Βελουχιώτης- Ο λόγος της Λαμίας

Μετά από μια συζήτηση με "αλλόδοξους" περί του ΕΑΜ και του Άρη Βελουχιώτη, θεώρησα καλό να έχω πρόχειρο στο ιστολόγιο τον ιστορικό αυτό λόγο του Αρχηγού.

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ 

(Λαμία, 22 Οκτώβρη 1944) 


Άρης Βελουχιώτης-Ο λόγος της Λαμίας                                                                                                                                                

Κατεβάστε το από εδώ!

ή διαβάστε το από Εδώ





Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Χρόνια πολλά!

Καλή χρονιά να έχουμε.

Υγεία, Ευτυχία και Αγάπη πάνω απ' όλα!

Είθε η Χρονιά αυτή να είναι γεμάτη Πάθος, Δράση και πολύ προβληματισμό!

...άντε και του χρόνου Λαοκρατία!