Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Η πορεία της άκρας Αριστεράς στην Ελλάδα

Ένα άρθρο που βρήκα όλως τυχαίως στην Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ.
Γενικά η σελίδα αντιμετωπίζει διάφορα τεχνικά προβλήματα, οπότε το αναδημοσιεύω μπας και σωθεί.  Το άρθρο αφορά την πορεία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα.  Όποιος σύντροφος διαφωνεί ή θέλει να προσθέσει κάτι παρακαλώ σχολιάστε, μιας και οι γνώσεις μου περί του ζητήματος είναι ελλιπέστατες.  Το πρώτο μέρος του άρθρου αγνείται όπως και περαιτέρω πληροφορίες για την ιδιότητα του συγγραφέως. Ελπίζω να σας φανεί ενδιαφέρον!

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά γίνεται κοινοβουλευτική;



Μέρος 2ο

Από την έρημο της μεταπολεμικής Ελλάδας στην Άνοιξη της Μεταπολίτευσης

Η πρώτη δεκαετία του αιώνα μας, έφερε πάλι στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής την Άκρα Αριστερά, πότε ως ραχοκοκαλιά κινημάτων κατά της Παγκοσμιοποίησης και πότε ως υποκινητή τοπικών εξεγέρσεων φτωχών, μεταναστών και μαθητών. Αλλά η παλιά Άκρα Αριστερά, γνωστή και ως Εξωκοινοβουλευτική, τώρα συμμετέχει στις εκλογές σε πολλές χώρες της Ε.Ε. και μάλιστα με καλά αποτελέσματα όπως στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Στην Ελλάδα ένας συνασπισμός με αξιώσεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, ένας άλλος αποτελείται μόνον από τέτοιες, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ άλλες οργανώσεις τραβούν ένα μοναχικό δρόμο συμμετοχής στις εκλογές του Οκτωβρίου.

Στη διάρκεια της Κατοχής, οι λίγες και σχετικά μικρές ομάδες και οργανώσεις της άκρας Αριστεράς βρέθηκαν μπροστά στο δίλημα να κρατήσουν την «λενινιστική» θέση για «μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο» και επομένως σε επανάσταση ή να συμμετάσχουν στον απελευθερωτικό αγώνα. Η υιοθέτηση της πρώτης θέσης συνιστούσε αυτόματα αποχή από κάθε αντιστασιακή δράση και τοποθετούσε τον αγώνα σε καθαρά κοινωνική βάση. Μόνον μια οργάνωση, το Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας, εκείνη που ήταν υπό την ηγεσία του Άγι Στίνα κράτησε τη στάση αυτή. Κύρηξε τη συναδέλφωση των Ελλήνων εργατών με τους Γερμανούς και Ιταλούς στρατιώτες και τους κάλεσε να πολεμήσουν ο καθένας τη δική του αστική τάξη. Το ΔΕΚΕ δεν κατάφερε να κάνει την επανάσταση, έχασε όμως πολυάριθμα στελέχη που είτε εκτέλεσαν οι Γερμανοί είτε η ΟΠΛΑ. 

Οι υπόλοιπες οργανώσεις και ομάδες, κυρίως οι αρχειομαρξιστές, οι τροτσκιστές και ορισμένοι αριστεροί σοσιαλιστές, κράτησαν μια πιο ρεαλιστική στάση: ναι υιοθέτησαν τη θέση του Λένιν αλλά και συμμετείχαν, με διαφορετική ένταση η κάθε ομάδα, στις αντιστασιακές δράσεις.
Οι υπόλοιπες τροτσκιστικές ομάδες, κυρίως εκείνη του εκτελεσμένου από τους Ιταλούς Π. Πουλιόπουλου κράτησαν κριτική στάση απέναντι στο ΕΑΜ εκφράζοντας τους φόβους τους για την εθνικιστική ρητορική του και την έλλειψη σοσιαλιστικού προσανατολισμού στη δράση και το πρόγραμμά του. Οι αρχειομαρξιστές, που είχαν μετονομάσει το κόμμα τους σε Κουμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας, χωρίστηκαν σε δύο τάσεις, από τις οποίες η πιο πολυάριθμη συμμετείχε ενεργά στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Αυτή έχασε και τα περισσότερα μέλη της, εκτελεσμένα από τους Γερμανούς ή δολοφονημένα από την ΟΠΛΑ και μονάδες του ΕΛΑΣ.
Τέλος αξιόλογη δράση ανέπτυξε και το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, το οποίο ιδρύθηκε από πρώην στελέχη του ΚΚΕ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των τροτσκιστών. Ενεργό δίπλα και μέσα στο ΕΑΜ, έχασε πολλά μέλη του από την καταστολή των κατακτητών. Ανάμεσα σε άλλους ο γενικός γραμματέας του Θωμάς Αποστολίδης (στο παρελθόν γενικός γραμματέας του ΚΚΕ) εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, ενώ ο από τους ιδρυτές του Χρήστος Χωμενίδης (άλλωτε γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος) κρεμάστηκε στην Πάτρα από τους Ιταλούς.
Γενικά, η ελληνική άκρα Αριστερά στην περίοδο της Κατοχής μπορί να μην επηρέασε τις εξελίξεις αλλά, αν και αριθμητικά μικρή, έδωσε ένα δυσανάλογα μεγάλο αριθμό θυμάτων.

Η μεταπολεμική έρημος

Μετά το 1947, οι ακροαριστερές ομάδες –όσες είχαν απομείνει- τέθηκαν εκτός νόμου και περιορίστηκαν σε μια παράνομη προγανανδιστική δουλειά, εκδίδοντας τον τύπο τους σε πολύγραφο και ζώντας σε καθεστώς αυστηρής συνομωτικότητας.
Στη δεκαετία του 1950, σημειώθηκαν σποραδικές εμφανίσεις της, όπως ο Σοσιαλιστικός Σύνδεσμος Νέων ο οποίος ήταν μεν συνδεδεμένος με τον σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο (όπου δραστηριοποιούνταν τα παλιά στελέχη του Σοσιαλιστικού κόμματος) αλλά ελεγχόταν από μια δυναμική τροτσκιστική φράξια. Ο Σύνδεσμος αυτός διαλύθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας. Οι παραδοσιακοί τροτσκιστές βρίσκονταν συσπειρωμένοι κυρίως γύρω από το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ), αποτέλεσμα μιας ενοποιητικής διαδικασίας που το 1946 συγκέντρωσε την πλειοψηφία των ομάδων του χώρου. Μια ακόμα ομάδα, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία χάρη στο θάνατο του αρχηγού της ήταν και η τροτσκιστικής επιρροής «Εργατική Δημοκρατία» του Σωτήρη Πέτρουλα στη δεκαετία του 1960.
Ακόμα το 1965 είχε κάνει και την επανεμφάνισή του ο Άγις Στίνας, με μια ολιγομελή ομάδα και την εφημερίδα «Νέο Ξεκίνημα», μια κίνηση που είχε προσπαθήσει να εισάγει στην Ελλάδα τόσο τις ιδέες του Κορνήλιου Καστοριάδη όσο και των Ολλανδών θεωρητικών των Εργατικών Συμβουλίων.
Αλλά η δεκαετία του 1960 ανήκε αλλού. Ανήκε στον Μάο και τους οπαδούς του!

Η δεκαετία του Μάο

Αυτό που παρουσιάστηκε ως «μαοϊκό κίνημα» στην Ελλάδα, ή όπως αυτοπροσδιοριζόταν πρώτα ως «Συνεπής Αριστερά» και στη συνέχεια ως «μαρξιστές-λενινιστές», είχε τις ιδιαιτερότητές του στη χώρα μας. Από τη μια πλευρά συνδέθηκε αναγκαστικά με τον πρώην Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος δεχόταν τα πλήγματα της νέας σοβιετικής ηγεσίας. Η επίθεση κατά του Ζαχαριάδη συσπείρωσε πάνω σε μια αντι - Χρουτσώφ βάση τόσο τους πραγματικούς οπαδούς του, όσο και άλλους σταλινικούς οι οποίοι είχαν κατά καιρούς αποστασιοποιηθεί από την πολιτική του. Δεν ήταν επομένως οι Έλληνες μαοϊκοί ζαχαριαδικοί, αλλά μέσα στους πρώτους υπήρχε ένα ρεύμα που αποτελούνταν από τους δεύτερους.
Ένα άλλο ελληνικό φαινόμενο που διαχώριζε τον τρόπο δημιουργίας του μαοϊκού κινήματος στην Ελλάδα από τα άλλα ευρωπαϊκά, ήταν ότι η ηγεσία και τα στελέχη του ΚΚΕ βρίσκονταν στην εξορία εκτός Ελλάδος και όσα μέλη δρούσαν στην Ελλάδα δραστηριοπούνταν στα πλαίσια ενός αριστερού αλλά όχι κομμουνιστικού κόμματος, της ΕΔΑ.
Η πρώτη σύγκρουση όσων αργότερα σχημάτησαν το μαοϊκό κίνημα με την νέα ηγεσία του ΚΚΕ, δεν αφορούσε τις σχέσεις Σοβιετικής Ένωσης-Κίνας αλλά την «επίθεση» της νέας σοβιετικής ηγεσίας κατά της παλαιάς ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η σύγκρουση Μόσχας - Πεκίνου και η επαναστατική ρητορική των Κινέζων κομμουνιστών κέρδισε ευρεία στρώματα φοιτητών και διανοουμένων σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, πρώτη εμφάνιση του κινήματος ήταν η έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», το 1964, στις σελίδες του οποίου παρουσιάστηκαν τόσο οι θέσεις των Ελλήνων όσο και των κινέζων και Αλβανών.
Η επιρροή που απέκτησε η ομάδα στον φοιτητικό χώρο επέτρεψε την έκδοση της εφημερίδας «Σπουδαστικός Κόσμος» το 1965, ενώ πολιτική μορφή πήρε η εκδοτική ομάδα μόλις λίγες ημέρες πριν την κύρηξη της Δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, όταν ίδρυσε την Συνεπή Αριστερή Πολιτική Κίνηση (ΣΠΑΚ).
Αλλά το πλήγμα που δέχτηκε η νέα οργάνωση ήταν βαρύ. Στελέχη της συνελήφθηκαν, οι οργανώσεις της διαλύθηκαν και κάποια μέλη της κατέφυγαν στο εξωτερικό.
Μέσα ακριβώς στη Δικτατορία, ένα μέρος της ΣΠΑΚ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό όπου είχε σημαντική αντιδικτατορική δράση, ίδρυσε την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ). Από αυτήν την οργάνωση προήλθαν οι περισσότερες οργανώσεις που τοποθετούνται σήμερα στον «μαρξιστικό-λενινιστικό» χώρο.
Αλλά την περίοδο της δικτατορίας ιδρύθηκε, στη Γερμανία, από φοιτητές και μετανάστες και το περίφημο Επαναστατικό Κομμουνιστικό κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ), το οποίο θα ανταγωνιζόταν με την ΟΜΛΕ στη διάρκεια όλης της δκαετίας του 1970.
Την περίοδο της δικτατορίας, κάτω από τον απόηχο της εξέγερσης του Μαϊου 1968 στη Γαλλία και της γενικότερης ριζοσπαστικοποίησης της ευρωπαϊκής κοινωνίας, ιδρύθηκε πλήθος οργανώσεων της Άκρας Αριστεράς: τροτσκιστές, λενινιστές, αναρχικοί κλπ. Στελέχη τους βρέθηκαν στις φυλακές της Χούντας και κάποια καταδικάστηκαν σε ισόβια. Οι ομάδες της Άκρας Αριστεράς έδωσαν το βροντερό παρών στην κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973.

Η μεταπολίτευση

Η μεταπολίτευση πρόσφερε μια μοναδική πολυμορφία στο χώρο της Αριστεράς. Από το Καλοκαίρι του 1974 εμφανίστηκαν τόσο οι παλιές όσο και νέες οργανώσεις με έντυπα, συμμετοχή σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις.
Οι περισσότερες ήταν οι τροτσκιστικές οργανώσεις, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά το ρητό : «όταν δυο τροτσκιστές συναντιώνται, το κάνουν για να διασπαστούν». Στις δεκαετίες 1950 και 1960 το διεθνές τροτσκιστικό κίνημα είχε υποστεί πολλαπλές διασπάσεις με αποτέλεσμα να υπάρχουν διάφορα διεθνή κέντρα. Μεγαλύτερα από αυτά ήταν η Ενιαία Γραμματεία στην οποία συμμετείχαν μεγάλα ονόματα διανοουμένων όπως ο Ερνεστ Μαντέλ και είχε κέντρο της τη Γαλλία, η Διεθνής Γραμματεία με ηγέτη την Τζέρυ Χίλλυ και έδρα το Λονδίνο, η οργάνωση του βρετανικού Militant που δρούσε στα πλαίσια του Εργατικού Κόμματος και προωθούσε την είσοδο των τροτσκιστών στα σοσιαλιστικά κόμματα και οι Διεθνείς Σοσιαλιστές με ηγέτη τους τον Τόνυ Κλίφ και έδρα το λονδίνο. Στην Ελλάδα εμφανίστηκαν τμήματα των περισσοτέρων σε μια συνέχιση της σύγκρουσης «γαλλικής και αγγλική επιρροής». Όσοι εκπροσωπούσαν την πρώτη είχαν στους κόλπους τους και διανοούμενους ενώ οι δεύτεροι ακολουθούσαν πάντοτε μια ακτιβιστική τακτική και, αν και έδιναν περιορισμένη σημασία στην ιδεολογική κατάρτηση των μελών τους, κατάφερναν να οργανώνουν αρκετούς νέους στις γραμμές τους.
Ανάμεσα στο «γαλλικό ρεύμα» ήταν το παλιό ΚΔΚΕ (που είχε ιδρυθεί το 1946) και που αμέσως σχεδόν μετονομάστηκε σε Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας –οι σημερινές δυο οργανώσεις που φέρουν τον ίδιο τίτλο και αποτελούν συνέχειά της συμμετέχουν στη συνασπισμό ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ακόμα μια ομάδα παλιών τροτσκιστών, πολλοί από τους οποίους είχαν φυλακιστεί στη διάρκεια της Δικτατορίας με τον τίτλο Σοσιαλιστική Επαναστατική Ένωση, η Ομάδα Κομμουνισμός που τα μέλη της, όλοι διανοούμενοι, που δημιούργησαν στη συνέχεια όνομα στα ΜΜΕ και την Πανεπιστημιακή κοινότητα, είχαν επιστρέψει από τη Γαλλία και άλλες. Στο «αγγλικό ρεύμα» δέσποζε με τις πολυάριθμες οργανώσεις της αλλά και με τις λίγο δημοκρατικές μεθόδους πολιτικής αντιπαράθεσης η Εργατική Διεθνιστική Ένωση, ενώ η οργάνωση «Ξεκίνημα» δρούσε αποκλειστικά στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά δεν θάπρεπε να μην αναφερθούν και οι τροτσκιστές εκείνοι που συσπειρωμένοι γύρω από τον Μιχάλη Ράπτη είχαν συμμετάσχει στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και κάποιοι από αυτούς, όπως ο ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος είχαν συμμετάσχει στο πρώτο Εκτελεστικό γραφείο του.
Όμως ο όγκος των ακροαριστερών δυνάμεων βρισκόταν αλλού και συγκεκριμένα κάτω από την «φωτεινή σκέψη του Μάο Τσε-τουνγκ». Οι διάφορες μαρξιστές-λενινιστές οργανώσεις είχαν διεισδύσει στα πανεπιστήμια, τα σχολεία και τα εργατικά σωματεία και εμφανίζονταν ως μικρά ΚΚΕ. Ισχυρότερη ήταν η ΟΜΛΕ η άνοδος της οποίας όμως ανακόπηκε άδοξα, αφού έπεσε πάνω στην αλλαγή πορείας της κινεζικής ηγεσίας και την αλβανο-κινεζική διάσπαση. Έτσι διασπάστηκε με τη σειρά της στο φιλοαλβανικό ΚΚΕ(μαρξιστικό-λενινιστικό) που κράτησε και τα περισσότερα μέλη της παλιάς οργάνωσης και το φιλοκινεζικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό-ΚΚΕ.
Δεύτερο σε δύναμη αλλά πρώτοσε εντυπωσαικές εμφανίσεις –όπως ήταν η επίθεση με κόκκινα αυγά κατά της Αμερικανικής Πρεσβείας το 1975- ήταν το ΕΚΚΕ. Ακόμα οι ακρεφνείς ζαχαριαδικοί είχαν για λίγα χρόνια το δικό τους ΚΚΕ/Μαρξιστών-Λενινιστών ενώ η γαλλικής έμπνευσης Ομάδα για μια Προλεταριακή Αριστερά αισθάνθηκε την ανάγκη να συνταχθεί με τη χήρα του Μάο (και την «Κλίκα των Τεσσάρων») όταν αυτή έπεσε σε δυσμένεια.
Ακόμα, μέσα στο μωσαϊκό των ακροαριστερών οργανώσεων της εποχής ξεχωριστό ρόλο ανέπτυξαν και οι οργανώσεις του λεγόμενου «λενινιστικού χώρου», δηλαδή εκείνες που καταδίκαζαν τον σταλινισμό αλλά δεν αποδέχονταν τον τροτσκισμό. Ανάμεσα στις μεγαλύτερες ήταν η Κομμουνιστική Οργάνωση «Μαχητής» και η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση η οποία, μέσα από θεωρητικές διαδικασίες μετεξελίχτηκε στο τροτσκιστικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, έναν από τους βασικούς εταίρους του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Στη Μεταπολίτευση εμφανίστηκαν επίσης οι Αναρχικοί και οι Αναρχοκομμουνιστές,ενώ ομάδες νέων αναζητούσαν διαφορετικούς δρόμους σε συζητήσεις με τον γηραιό πια Στίνα ή γύρω από την εκδοτική ομάδα Διεθνής Βιβλιοθήκη η οποία είχε αναλάβει ένα σημαντικό μεταφραστικό και εκδοτικό έργο συγγραφέων του αναρχισμού αλλά και άλλων ρευμάτων της διεθνούς άκρας αριστεράς.
Τέλος ακριβώς στη Μεταπολίτευση κάνουν την εμφάνισή τους και οι «πιστολάδες», οι ομάδες δηλαδή εκείνες που δεν πείθονται από την πτώση της Δικτατορίας και επιθυμούν την οργάνωση «αντάρτικου πόλης». Από αυτούς τους κύκλους δημιουργήθηκε ο ΕΛΑ αλλά και η 17 Νοέμβρη.

Ο οδοστρωτήρας ΠΑΣΟΚ.

Το 1981 το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία. Αν και ο λόγος του ήταν, σύμφωνα με τους περισσότερους αριστερούς, ασαφής και παραπλανητικός, σάρωσε στην κυριολεξία τον αριστερό χώρο και δημιούργησε αυταπάτες ως προς τις πραγματικές προθέσεις του. Πρώτο θύμα της νέας κατάστασης που δημιουργήθηκε υπήρξαν οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς, οι οποίες είτε διασπάστηκαν είτε διαλύθηκαν.
Στον χώρο των μαοϊκών το ΚΚΕ (μ-λ) διασπάστηκε σε τρία τμήματα, ένα από τα οποία υπάρχει ακόμα και συμμετέχει ανεξάρτητα στις εκλογές, ενώ από ένα άλλο (στο οποίο ηγετική φυσιογνωμία υπήρξε ένας από τους παλαιώτερους του κινήματος, ο Γιάννης Χοντζέας) προήλθε η σημερινή Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, που είναι μία από τις σημαντικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΕΚΚΕ (σήμερα συμμετέχει στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ) υπέστη επίσης διασπάσεις όπως και το ΜΛ-ΚΚΕ (που κατεβαίνει ανεξάρτητα στις εκλογές), ενώ πολλές οργανώσεις διαλύθηκαν ή απλά έσβησαν.
Οι τροτσκιστές πέρασαν επίσης εξαιρετικά δύσκολες στιγμές. Η «αγγλική» ΕΔΕ έπαψε να είναι μαζική, διασπάστηκε και μια μικρή ομάδα στελεχών της ίδρυσε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό κόμμα-τροτσκιστές, το οποίο υπήρξε βασική συνιστώσα του ΜΕΡΑ (Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς). Η ΟΣΕ μετεξελίχτηκε σε ΣΕΚ, ένα κόμμα που είναι σήμερα το μεγαλύτερο στον τροτσκιστικό χώρα και ένα από τα μεγαλύτερα ανάμεσα στην άκρα αριστερά.
Η ΟΚΔΕ έγινε δύο ΟΚΔΕ, ενώ οι περισσότερες ομάδες της «γαλλικής σχολής» εξαφανίστηκαν.
Το καινούργιο της δεκαετίας του 1980 ήταν η εμφάνιση και πολλαπλασιασμός των ομάδων του αντιεξουσιαστικού χώρου, ομάδες που παρά την μαχητικότητά τους και την έντονη εκδοτική τους δραστηριότητα, διαλύονταν, έσβηναν ή άλλαζαν συνεχώς τίτλους, με αποτέλεσμα να μην δημιουργηθεί καμμία συγκεκριμένη συνέχεια στο κίνημά τους, παρά μόνον έναν ρευστός χώρος που έχει διάρκεια και μαζικότητα.



 
Η δεκαετία του 1980 εμφάνισε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στις ομάδες και οργανώσεις της ελληνικής άκρας αριστεράς. Στις επιπτώσεις του οδοστρωτήρα ΠΑΣΟΚ ήρθε να προστεθεί η ιδεολογική κρίση η οποία επιδεινώθηκε από τον «σοσιαλισμό της αγοράς» στην Κίνα και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.



 

Θ. Μπενάκης


Δεν ξέρω αν είναι ακριβής η ανάλυση...οπότε αναμένω σχόλια! (σ.σ. εικονογράφηση 50-50, μισή από το άρθρο-μισή δική μου!)

6 σχόλια:

parekklisi είπε...

Καταρχήν o όρος άκρα αριστερά εμφανίστηκε στη μεταπολίτευση. Αν και τον βρίσκω ανόητο και άστοχο δημιουργήθηκε για να χαρακτηρίσει ένα χώρο που βρισκόταν αριστερότερα της επίσημης (ρεφορμιστικής) αριστεράς (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού).

Το να βάζει στην ίδια κατηγορία ο συντάκτης του άρθρου του τροτσκιστές στην κατοχή με αυτό το χώρο που προανέφερα είναι άστοχο. Κι αυτό επειδή το ΚΚΕ τη δεκαετία του '40 με τον ΕΛΑΣ τον 100.000 ενόπλων ήταν σαφώς επαναστατικότερο από τις μικρές τροτσκιστικές ομάδες, οι οποίες διακήρυσσαν τη συμφιλίωση με τους γερμανούς φαντάρους!

Η πραγματική αμφισβήτηση σχηματίστηκε ως αριστερή αντιπολίτευση στην ΕΔΑ και τις συμβιβαστικές της επιλογές (είχε γίνει ουρά του Κέντρου). Ως αφετηρία είχε την πραξικοπηματική καθαίρεση του Ζαχαριάδη το '55-56 και την επακόλουθη δεξιά στροφή του ΚΚΕ. Μάλιστα το 1958 η νέα του ηγεσία σχεδόν το αυτοδιάλυσε όταν με απόφασή της διαλύθηκαν οι παράνομες οργανώσεις του στην Ελλάδα και εντάχθηκαν όλοι στην ΕΔΑ.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όποιος αντιπολιτεύονταν το ΚΚΕ δεν ήταν αυτομάτως "άκρα αριστερά", κι αυτό διότι κάποτε το ΚΚΕ ήταν επαναστατικό κόμμα. Γι' αυτό και στην Ελλάδα ο χώρος αυτός αποτελούνταν κυρίως από άτομα/οργανώσεις που υπερασπίζονταν το παλιό ΚΚΕ του Ζαχαριάδη!

parekklisi είπε...

Ως παράδειγμα σ'αυτό που αναφέρω παραπάνω: Ο Δημήτρης Γιωτόπουλος, πατέρας του Αλέκου, καταδικασμένου για τη 17Ν, ήταν ηγετική μορφή του τροτσκισμού όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς μέχρι το '34.

Στη συνέχεια συγκρότησε το Κομμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας το οποίο το '47 απέβαλλε τη λέξη "κομμουνιστικό". Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, δηλαδή τη στιγμή που το ΚΚΕ πολεμούσε ένοπλα αγγλοαμερικάνους και μοναρχοφασίστες, το κόμμα αυτό ήταν νόμιμο! (Επομένως είναι ανακριβές αυτό που αναφέρει το άρθρο ότι "το 1947, οι ακροαριστερές ομάδες –όσες είχαν απομείνει- τέθηκαν εκτός νόμου"). Και μάλιστα ήταν τέτοιος ο αντικομμουνιστικός προσανατολισμός του που το 1949 έφτασε να στείλει συγχαρητήριο γράμμα στον εθνικό στρατό για τη νίκη του επί των κομμουνιστών!

Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Το θέμα είναι, είναι δυνατόν ένα τέτοιο μόρφωμα να θεωρείται "άκρα αριστερά"; Σε καμιά περίπτωση.

parekklisi είπε...

Και κάποιες τελευταίες παρατηρήσεις:

1. Ο τροτσκισμός μη μπορώντας να δώσει πειστικές απαντήσεις στα ζητήματα του εργατικού κινήματος, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν εξαφανίζεται. Θα αναβιώσει τις δεκαετίες '60-'70, χάρη στη δεξιά στροφή που σημειώθηκε την εποχή εκείνη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ο αριστερισμός είναι η τιμωρία του εργατικού κινήματος για τα οπορτουνιστικά του αμαρτήματα, που έλεγε κι ο Λένιν. Στην Ελλάδα δε θα αποκτήσει ποτέ σημαντική παρουσία.

2. Για το μαοϊκό χώρο το άρθρο έχει κάποιες ανακρίβειες, όπως για παράδειγμα "διασπάστηκε με τη σειρά της στο φιλοαλβανικό ΚΚΕ(μαρξιστικό-λενινιστικό) που κράτησε και τα περισσότερα μέλη της παλιάς οργάνωσης και το φιλοκινεζικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό-ΚΚΕ". Για την ακρίβεια μετά το θάνατο του Μάο υπήρξε ρήξη μεταξύ της Αλβανίας του Χότζα με τη νέα ηγεσία της Κίνας, αλλά ταυτόχρονα και μετά-θάνατον καταγγελία του Μάο. Το ΚΚΕ(μ-λ) υπεράσπισε το Μάο καταγγέλλοντας τη νέα ηγεσία του ΚΚΚίνας, ενώ το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε να στηρίζει την Κίνα. Φιλοαλβανική στάση κράτησε η ΣΑΚΕ, νυν εφημερίδα Κόντρα, και άλλες μικρές ομάδες.

3. Ο αναρχοαυτόνομος χώρος που εμφανίστηκε το '80 καθ'όσον φαίνεται υπήρξε αποτέλεσμα της απογοήτευσης που προέκυψε από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Όχι μόνο δεν απάντησε στην απογοήτευση αυτή, αλλά την ενσωμάτωσε, σχεδόν τη θεωρητικοποίησε αποθεώνοντας τις κάθε είδους ατομικές μορφές δράσης.

Ουφ, αυτά τα ολίγα ελπίζω να βοήθησα.

satanxmachina είπε...

@parekklish
Γράφεις: Ο αριστερισμός είναι η τιμωρία του εργατικού κινήματος για τα οπορτουνιστικά του αμαρτήματα, που έλεγε κι ο Λένιν. Στην Ελλάδα δε θα αποκτήσει ποτέ σημαντική παρουσία.

Γιατί; Δεν έχει οπορτουνιστικά αμαρτήματα το εργατικο κίνημα στην Ελλάδα;

parekklisi είπε...

Παρεξήγησες τη σύνταξη. Όπου "Στην Ελλάδα δε θα αποκτήσει ποτέ σημαντική παρουσία." διάβαζε "Στην Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ σημαντική παρουσία".

Ανώνυμος είπε...

Ρε parekklisi την ΟΑΚΚΕ γιατί δεν την αναφέρεις στις ομάδες του μαοϊκού χώρου;