Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

El general fuera de su laberinto

Μέχρι να χαλαρώσουμε από τις εργασίες και για να μην αδρανούμε!
Εκ του:http://kelaidismata.wordpress.com/2009/12/21/bolivar/

Εκείνο τον καιρό… (ο Μπολίβαρ) είχε την εξωπραγματική όψη ενός εξωτικού περιπλανώμενου αντάρτη. Φορούσε το κράνος ενός Ρώσου δραγόνου, το πάνινα παπούτσια ενός μουλαρά, ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινα πλουμίδια και χρυσά κουμπιά και βαστούσε τη μαύρη σημαία ενός πειρατικού καταδρομικού, υψωμένη πάνω στην τσουγκράνα ενός χωρικού, με μια νεκροκεφαλή και κόκκαλα και από κάτω την επιγραφή: “Ελευθερία ή θάνατος”.
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ο στρατηγός στο λαβύρινθό του

Στις 17 Δεκέμβρη συμπληρώθηκαν 179 χρόνια από το θάνατο του μέγα επαναστάτη και Απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής, Σιμόν Μπολίβαρ. Εξασθενημένος από τη φυματίωση και προδομένος από τους συντρόφους του, οLibertador άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα αγροτόσπιτο στην Σάντα Μάρτα της Κολομβίας, πολύ μακριά από τις πόλεις που απελευθέρωσε. Δεν κατάφερε να ενώσει τη Λατινική Αμερική όπως οραματιζόταν, αλλά κατόρθωσε μαζί με το Σούκρε, το Σαν Μαρτίν και άλλους να απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου μετά από τρεις αιώνες ισπανικής αποικιοκρατίας και να αφήσει τεράστια επαναστατική κληρονομιά στις επόμενες γενιές αγωνιστών.

Για μας πατρίδα μας είναι η Αμερική, είχε διακηρύξει ο Μπολίβαρ. Η Μεγάλη Κολομβία κατακερματίστηκε σε πέντε χώρες και ο λιμπερταδόρ πέθανε ηττημένος: “Ποτέ δε θα είμαστε ευτυχισμένοι, ποτέ!”, εμπιστεύτηκε στο στρατηγό Ουνταρντέτα. [...]
Ο Μπολίβαρ είχε βεβαιώσει σε μια προφητεία που αποκαλύφθηκε αλάνθαστη, ότι οι ΗΠΑ φαίνονταν προορισμένες απ’ την Πρόνοια να καλύψουν την Αμερική με δυστυχία, στ’ όνομα της ελευθερίας.
Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής 

 
Η προφητεία του Μπολίβαρ

Παρ’ όλο το μοναδικό επίτευγμα του Μπολίβαρ,η ορθόδοξη Αριστερά στη Λατινική Αμερική κι αλλού είχε την τάση να αποφεύγει το θέμα Μπολίβαρ και μεταχειριζόταν σαν ευαγγέλιο τις χωρίς γνώση του αντικειμένου του παρατηρήσεις του Μαρξ αφήνοντας – μέχρι πρόσφατα – το πεδίο ανοιχτό.

Η (πρώτη) πατρίδα του Μπολίβαρ, η Βενεζουέλα, είχε την τύχη και συνάμα την ατυχία στις αρχές του 20ου αιώνα να ανακαλυφθούν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στις ακτές της. Αμέσως έσπευσαν ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές εταιρίες να “βοηθήσουν” στην εκμετάλλευση του μαύρου χρυσού, με άλλα λόγια για να εκμεταλλευτούν τον ενεργειακό πλούτο της χώρας. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του αιώνα εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση στρατιωτικές δικτατορίες και διεφθαρμένες κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, που φρόντιζαν και οι μεν και οι δε να υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα των ξένων πολυεθνικών εταιριών και της ντόπιας ολιγαρχίας. Το αντάρτικο που ξέσπασε κατά τη δεκαετία του ‘60, εκμεταλλευόμενο τη δυναμική της Κουβανικής Επανάστασης και του αποικιακού αγώνα σε Ασία και Αφρική δε στέφθηκε με επιτυχία.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, όταν μέσα στις τάξεις του στρατεύματος δημιουργήθηκε πυρήνας νέων αξιωματικών με ριζοσπαστικές ιδέες, οποίος αργότερα ενισχύθηκε με βετεράνους του παλιού αντάρτικου και ερείσματα στον φοιτητικό και συνδικαλιστικό χώρο. Ανάμεσα στους νέους προοδευτικούς αξιωματικούς ήταν και ο Ούγκο Τσάβες Φρίας, μεγάλος θαυμαστής του Σιμόν Μπολίβαρ και μυημένος στις ιδέες του δασκάλου του Απελευθερωτή, Σιμόν ΡοδρίγκεςΑυτός θα καλύψει το ιδεολογικό κενό σχετικά με την περίπτωση του Μπολίβαρ που είχε αφήσει η “ορθόδοξη” Αριστερά.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 η Βενεζουέλα ήταν ένα μεγάλο καζάνι που έβραζε, μαστιζόμενη από διαφθορά, φτώχεια και καταπίεση, σαν αποτέλεσμα των ξενόδουλων πολιτικών των κυβερνήσεων της ολιγαρχίας και των παρεμβάσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η σφαγή τουΚαρακάσο το Φεβρουάριο του 1989 ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Χιλιάδες κόσμου βγήκαν στο δρόμο να διαδηλώσουν ειρηνικά στο Καράκας και άλλες πόλεις και συνάντησαν τη βάρβαρη καταστολή του καθεστώτος. Η κυβέρνηση του Κάρλος Άντρες Πέρες παραδέχτηκε 276 νεκρούς. Η αντιπολίτευση μιλούσε για μέχρι και 3.000. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, κατά την προσφιλή τους τακτική υποβάθμισαν το θέμα.
Η ομάδα του Τσάβες αποφάσισε να επέμβει δυναμικά. Το Φεβρουάριο του 1992 εκδηλώθηκε κίνημα στους κόλπους του στρατεύματος για να ανατρέψει την αντιλαϊκή και καταπιεστική κυβέρνηση. Πολλοί μελετητές βρίσκουν ομοιότητες ανάμεσα στο κίνημα αυτό και την εξέγερση του Φιντέλ Κάστρο στο στρατόπεδοΜονκάδα, τον Ιούλη του 1953. Η διαφορά είναι ότι το κίνημα του Τσάβες ήταν καλύτερα οργανωμένο και πέτυχε τους στρατιωτικούς στόχους του, αλλά απέτυχε να πάρει με το μέρος του ευρύτερες λαϊκές μάζες ώστε να επικρατήσει. Ο Τσάβες σε συνέντευξη τύπου αναλαμβάνει την ευθύνη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί. Ο λαός δείχνει τη συμπάθειά του στον τολμηρό μιγά αξιωματικό, με ποσοστά δημοφιλίας που φτάνουν το 60%, και δεν θα τον ξεχάσει μερικά χρόνια αργότερα όταν θα είναι υποψήφιος για την προεδρία.
Από την απέναντι ακτή της Καραϊβικής, ένας γενειοφόρος βετεράνος αντάρτης παρακολουθεί διακριτικά αλλά προσεκτικά. Καλεί τον Τσάβες σε μια εκδήλωση του πανεπιστημίου της Αβάνας, το Δεκέμβρη του 1994, για να τον γνωρίσει. Εκεί ο Τσάβες εξηγεί τι του έμαθαν ο Μπολίβαρ και ο Ροδρίγκες: να μην υπηρετείς ξένα συμφέροντα, να κάνεις τη δική σου πολιτική και οικονομική επανάσταση και να ενώσεις ολόκληρη την ήπειρο ενάντια σε όλες τις αυτοκρατορίες. Αν και δεν το εκδηλώνει δημόσια, ο Φιντέλ Κάστρο έχει εντυπωσιαστεί. Διαβλέπει ότι έχει κερδίσει έναν πολύτιμο σύμμαχο. Για την Κούβα και για όλη τη Λατινική Αμερική.

Το άστρο του Τσάβες θα λάμψει τα επόμενα χρόνια, με διαδοχικές νίκες σε εκλογικές αναμετρήσεις και δημοψηφίσματα, καταφέροντας να μείνει αλώβητος από το “τηλεοπτικό” πραξικόπημα του 2002 και να αυξήσει το κύρος του στη διεθνή πολιτική κονίστρα. Στην πρόσφατη Συνδιάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγηήταν από τις λίγες τολμηρές καταγγελτικές φωνές, μαζί με τον πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες. 


Το τελευταίο μέρος της ομιλίας του προέδρου Τσάβες στην Κοπεγχάγη. Ολόκληρη η ομιλία εδώ. Δείτε ακόμα και τη σχετική ανάρτηση του Γκράνμα.

Αυτός είναι ο “πλανητάρχης” στη συνείδηση των φτωχών, των αδύνατων και των καταπιεσμένων του πλανήτη!


ΥΓ: Ο τίτλος της ανάρτησης σημαίνει “ο στρατηγός έξω από το λαβύρινθό του” και αποτελεί προφανή παράφραση του τίτλου του γνωστού βιβλίου του Μάρκες.