Η γεωργία της απελευθέρωσης

 

 

Ένα κείμενο που έψαχνα καιρό τώρα...

αναδημοσίευση από τους αναρχοχριστιανούς Akeldama.

Κάθε ξημέρωμα, όταν η δροσοσταλίδα κυλάει αργά στα φύλλα και πέφτει μουσκεύοντας το χώμα κι όταν το γεράκι σηκώνεται ζυγιάζοντας τα φτερά στην πρωϊνή αύρα, για το πρώτο του καρτέρι, έτσι ξεκινά κάθε μέρα η γιορτή στη φύση. Ο ήχος της σιωπής των δένδρων, η ευωδιά του φρέσκου και δροσερού αέρα, τα χρώματα της φύσης στο φως και στη σκιά, γλυκαίνουν την καρδιά, ανυψώνουν το νου ξυπνάνε τις μνήμες μιας αρχέτυπης φυσικής ζωής.

Αν μάθεις να περπατάς με γυμνά πόδια στο χώμα, χαϊδεύεις το νερό στο ρυάκι κι αφήνεις το σώμα ελεύθερο στον άνεμο, έχεις ελπίδα ν’ ακούσεις τον παλμό, το χτύπο της καρδιάς ολόκληρης της φύσης. Αν τα χνάρια σου είναι αδύναμα, η φωνή σου σιγανή και σεβάσμια, το βλέμμα ταπεινό, υπάρχει ελπίδα να’ χεις την ομορφιά που σε περιβάλλει μέσα σου. Η φύση δεν εξουσιάζεται, ούτε και κυριαρχεί. Η φύση ακόμα δεν εκδικείται. Γεννάει, μεγαλώνει, γερνάει, πεθαίνει, ξαναγεννιέται. Ζει και πεθαίνει την ίδια τη στιγμή. Προσφέρει αενάως, χωρίς ανταπόδοση, φιλοξενεί χωρίς αμοιβή, ισορροπεί μονίμως σε τεντωμένο σχοινί. Στη φύση δεν υπάρχει ειρήνη, ούτε πόλεμος, παρά μόνο διαρκής αγώνας συνύπαρξης και εξέλιξης συναγωνισμού και αλληλεγγύης.

Παρ’ όλα αυτά, σε μια περιοχή του ανθρώπινου μυαλού, την πιο σκοτεινή κι ερεβώδη, εξυφαίνεται αιώνες τώρα, το σχέδιο για την αρπαγή της ομορφιάς, τη λεηλασία της ευτυχίας, την υποταγή της λευτεριάς, την καθυπόταξη της μάνας γης. Σ’ αυτές τις σκοτεινές αβύσσους της ψυχής και του μυαλού, σφυρηλατείται η κυριαρχία. Η εξουσία πάνω στον άνθρωπο και τη φύση, δεν ήταν και δεν είναι προνόμιο ενός και μόνο πολιτικοκοινωνικού συστήματος απ’ αυτά που εφαρμόσθηκαν και ασκούνται πάνω στη γη. Η κυριαρχία διαθέτει ισχυρό παρελθόν και ισχυρότερο παρόν. Ανέκαθεν η διαστροφή της ανθρώπινης αυταρέσκειας και της διάκρισης γεννούσε τον καταστροφικότερο δυϊσμό, που θ’ απειλούσε ολόκληρο τον πλανήτη.

Όταν το «εγώ» κι η φύση γινόταν κυρίαρχο, ο θάνατος και η καταστροφή ερχόταν να σμίξουν αυτά που δεν χωρίζουν ποτέ. Όταν αντίθετα, ο άνθρωπος ένιωθε μέρος του όλου, κτίζονταν κοινωνίες εξισωτικές, αλληλέγγυες, βαθιά πνευματικές. Από την Ιστορία της ανθρώπινης πορείας στον πλανήτη Γη, καμιά στιγμή δεν διέθετε την κρισιμότητα της σημερινής, για το μέλλον και την ύπαρξη της ίδιας της ζωής του ανθρώπινου είδους. Ο ανθρώπινος πολιτισμός σήμερα, διανύει την πιο αυτοκαταστροφική του πορεία, εφ’ όσον η κυριαρχία οδηγεί στο τέλος της ύπαρξης. Η φύση θα μπορεί να συνεχίσει, ο πλανήτης Γη, απλώς δεν θα λέγεται «γαλάζιος». Αλλά και πιθανόν κανείς άνθρωπος να μη γνωρίσει το νέο που θα γεννηθεί πάνω σ’ αυτόν. Αυτό θα ήταν το χειρότερο σενάριο, για το άδοξο τέλος μιας ιδιότυπης συνύπαρξης, ενός άλογου όντος και μιας έλλογης φύσης.

Όμως, εκεί που φιλοξενείται στο μυαλό της ανθρώπινης διάνοιας το σκοτάδι, εκεί παραδίπλα παρεπιδημεί και το φως. Η εθελοδουλεία και η ελευθερία, διαγωνίζονταν αιώνες. Η οργανική ελεύθερη κοινωνία, μέρος του παγκόσμιου φυσικού οικοσυστήματος, υπήρξε και υπάρχει σαν όνειρο και πραγματικότητα και διαθέτει τη δύναμη της αναγέννησης του ανθρώπου και της φύσης, απελευθερώνοντας τις ζωτικότερες δυνάμεις, της αλληλεγγύης κι αλληλοβοήθειας, της συμπληρωματικότητας και της συνεργασίας. Σε μια τέτοια κοινωνία, καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα δεν δύναται να ορθολογικοποιείται, ν’ αναλύεται και να συντίθεται, να μετράται και να υπολογίζεται και πολύ περισσότερο η γεωργία, που’ ναι η πιο φυσική κι η πιο αρχέγονη. Η καλλιέργεια της Γης, προϋποθέτει την καλλιέργεια του πνεύματος, τη διαστολή της συνείδησης και το ξεδίπλωμα των φυσικότερων ενστίκτων του ανθρώπου. Η ενασχόληση με την παραγωγή τροφής, είναι λειτούργημα. Δεν είναι εργασία και τα χωράφια δεν γίνονται εργοστάσια. Το τίμημα της ύβρης, να μετατρέψουν τη διαδικασία παραγωγής ή συλλογής τροφής σε μια μηχανοποιημένη υπερεκμετάλλευση των ανθρώπινων δυνατοτήτων και των φυσικών πόρων, αστικοποιώντας κι εκβιομηχανίζοντας και το τελευταίο εκατοστό ελεύθερης γης, θα είναι να ζήσουμε τη φρίκη μιας Οργουελιανής εποχής, απόλυτα ρομποτοποιημένης , ευνουχισμένης από συναίσθημα, ρομαντισμό, έρωτα και ελευθερία, στη δύση της ανθρώπινης πορείας. Η γεωργία, είναι το σύμβολο της άρρηκτης σύνδεσης του ανθρώπου με τη φύση, σε μια σχέση γονική, όπου η «τροφός», δίνει τους πόρους, δείχνει τον τρόπο, προσφέρει το μέτρο.

Η μελέτη της φύσης ανά τους αιώνες γέννησε τις φυσικές επιστήμες, αναδεικνύοντας τη διαδικασία της άσκησης της γεωργίας σε μια απ’ τις σημαντικότερες γνώσεις. Η επιστημονικοποίηση της Γεωργίας, όμως, τους τελευταίους δύο αιώνες, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποιημένη εμπορευματοποίηση της τροφής, που ανέδειξαν τις Διατροφικές δικτατορίες επί γης, κατόρθωσαν να κυριαρχήσουν στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξη κάθε ανθρώπινης κοινότητας και τον ολοκληρωτικό έλεγχο και του τελευταίου φυσικού πόρου. Η κυριαρχία, διαθέτει σήμερα το πλεονέκτημα της απόλυτης διείσδυσης στην καθημερινότητα των ανθρώπων, κατέχοντας τον απόλυτο έλεγχο στην επιθυμία, οργανώνοντας μια γιγάντια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία κατανάλωσης, κατευθύνοντας την ανάγκη και δημιουργώντας τους φανταστικούς κόσμους της γεύσης, της χαράς και της απόλαυσης. Η υπερπαραγωγή βιοτεχνολογικής σκουπιδοτροφής, με τη συμβολή των κολοσσιαίων πολυεθνικών εταιρειών παραγωγής αγροεφοδίων, των διεθνών οργανισμών ΠΟΕ και ΠΟΥ και των πολιτικών ελίτ, οδηγεί εκτός απ’ την καταλήστευση των παγκόσμιων οικοσυστημάτων και στην ισοπέδωση κάθε κουλτούρας και πολιτισμού που συνυπήρχαν με τις κοινωνίες, απ’ τα βάθη του χρόνου διατηρώντας την κοινωνική συνοχή, την ποιότητα ζωής και τη συλλογική ευημερία και προστατεύοντας την πνευματική και τη σωματική υγεία. Η Οργάνωση και ο τρόπος που ασκείται η γεωργία, δεν είναι διαδικασία που επιδέχεται πολιτικές αποφάσεις Υπουργείων, τεχνικές συμβουλές ειδημόνων, το σχεδιασμό των εταιρειών.

Η γεωργία ως διαδικασία παραγωγής τροφής, διαθέτει τα χαρακτηριστικά της φυσικότερης πρωταρχικής ενέργειας του ανθρώπου για την αυτοσυντήρησή του, ενστικτώδη γνώση και την άρρηκτη ανάγκη επικοινωνίας και σύνδεσης με το φυσικό περιβάλλον. Η γεωργία είναι το κυριότερο συστατικό στοιχείο της κάθε κοινωνίας. Οι παραδοσιακότερες μορφές άσκησης Γεωργίας, που διατηρήθηκαν έως και τις τελευταίες δεκαετίες στην ανθρώπινη ιστορία, διέθεταν μια γνώση βαθιά εσωτερική, κοινοκτητική και ολιστική, που διαπερνούσε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, ορίζοντας τη λειτουργία και την ύπαρξη των κοινωνιών, με βάση τους κύκλους του φυσικού κόσμου που τις περιέβαλλε. Όταν η Γεωργία έπεφτε στα χέρια των Ιερατείων και των εξουσιομανών ηγετών και ξέφευγε της κοινοτικής διαχείρισης στο παρελθόν, μετατρεπόταν σε εργαλείο σκλαβοποίησης των πληθυσμών της υπαίθρου, μετατρέποντας τους αγρούς σε χώρους μαρτυρίου. Η γεωργία, ως ενστικτώδης παρόρμηση για διατήρηση στη ζωή και σύνδεση με το φυσικό κόσμο, προϋποθέτει την Αγροτική συνείδηση, δηλ. την επίγνωση της αξίας της διατήρησης στο ακέραιο των φυσικών πόρων, της ήπιας οργανικής διαδικασίας παραγωγής, της κοινοτικής συνοργάνωσης, της αξίας της αυτάρκειας και της διατροφικής ευημερίας και τέλος την επίγνωση της σημαντικότητας της ένταξης της γεωργίας στη δίνη της απελευθερωτικής διαδικασίας της Ανθρωπότητας, του πνεύματος και του σώματος.

Καλλιεργώντας τη Γη, καλλιεργούμε τη γνώση (Masanobu Fukuoka). H γεωργία της Απελευθέρωσης, είναι η μόνη «γόνιμη» γεωργία, που οδηγεί στο δρόμο για αυτοοργανωμένες – αυτοκυβερνούμενες κοινωνίες, αυτάρκεις και υγιείς, στη βάση του ελευθεριακού κοινοτισμού.

Γιώργος Φούφας, μέλος της ελευθεριακής κίνησης βιοκαλλιεργητών και της Α.Κ. αγροτών