Να μην ξεχάσω να... ζήσω.

Εικόνα εκ του Σολωμάντζαρου.

Μια χρονιά χωρίς πολύ κρεπάλη.

Ένα καλοκαίρι χωρίς πολλές διακοπές.

...μια ζωή σε επανανοηματοδότηση.

Εξάλλου τι είναι αυτονομία (που τόσο έχω παινέψει) σε προσωπικό επίπεδο; 

Τίποτα παραπάνω από την ατέρμονη αμφισβήτηση του status quo του εαυτού σου. Αμφισβήτηση προϊόντος προηγούμενης αμφισβήτησης και μετέπειτα αυτοθέσμισης. 

Έτσι είναι η ζωή, σαν την κοινωνία. 

Πράττεις, κρίνεις, αμφισβητείς, θεσμίζεις και πολλές φορές γκρεμίζεις.

Το σκέφτηκα μια, το σκέφτηκα δυό...και θυμήθηκα τι είχα πει να μην ξεχάσω.

Πολλά είναι τα γαμήδια και εγώ έχω ασθενή μνήμη.

Τέρμα πια, πλέον είμαι ένας "εξεγερμένος". Μηδένισα τα ινδάλματα του παλιού εαυτού και πλέον ΘΕΣΜΙΖΩ.

Ή με την εξέγερση ή με την κανονικότητα κάποτε λέγαμε... 

πόσοι το τήρησαν...άγνωστο.

Σε προσωπικό επίπεδο πάντως...τις έσπασα και τις τελευταίες βιτρίνες του εγώ μου, μπουρλώτιασα τον καταναλωτισμό μου, πέταξα πέτρες στην "μικροαστική ασφάλεια" των "ηλεκτρονικών σχέσεων". Το απρόσωπο δεν ήταν ποτέ εξάλλου το ατού μου. 

Ένα τηλέφωνο ήταν όλη η δουλεια...αυτή η καριόλα η κλήση στην μαναξιά μου, που έλεγε και ο Παυλάρας, έπρεπε να διακοπεί.

Η μπόμπα της ανασύνταξης έσκασε...τίποτα δεν θα είναι ίδιο πια...

...Ο παλιός Παναγιώτης είναι πίσω μου.

Καλό καλοκαίρι(όσο έμεινε) και ραντεβού στο δρόμο της φωτιάς.