Την μια να πιάνεις κουβέντα για την ομοφυλοφιλία και στα καπάκια να σου σκάει κατά τύχη ταινία με ανάλογο θέμα.
Τα λέγαμε λοιπόν με την Μανωλία, τον Θανασάκη, τον Κωστή και την Δέσποινα... ευτυχώς δεν έχω μόνο εγώ αυτούς τους προβληματισμούς.
Τελικά τι προκαλεί την ομοφυλοφιλία;
Είναι ορμονικό ζήτημα, ψυχολογικό ή κοινωνικό;
Είναι ένα από αυτά κάθε φορά ή συνδυασμός όλων;
Και καλά τα λέμε όλα τα θεωρητικά, αλλά αν σου κάτσει; Αν το παιδί σου είναι ομοφυλόφιλος/η;
Εκεί θα το αντιμετωπίσεις τόσο προοδευτικά όσο το αναλύεις τώρα(απ'έξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λένε). Θα θυμηθείς πως το παιδί σου είναι πάνω απ'όλα "αίμα" σου και πως ό,τι και αν επιλέξει είναι δικαίωμα του;
Η ομοφυλοφιλία είναι μια "εκτροπή" ή είναι κομμάτι του "όλον"; Αν η ύπαρξη μας έχει σαν απώτερο σκοπό την αναπαραγωγή τότε ποιος ο ρόλος της ομοφυλοφιλίας;
Ή μήπως η ομοφυλοφιλία είναι τούτη η παρέκκλιση που επιβεβαιώνει τον κανόνα;
Μήπως οι ταυτότητες είναι κοινωνικές κατασκευές που μας περιορίζουν;
Ή
Ήταν φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους;
Βιολογικά είναι σαφές τι είναι ο καθένας, αλλά κοινωνικά;
Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα έπρεπε να υιοθετούν παιδιά;
Σκατά, μόνο ερωτήσεις έχω να κάνω...ούτε μια απάντηση να δώσω.
Αυτή η γαλλική "κομμεντί" είναι πραγματικό αριστούργημα!
Υ.Γ. Αλήθεια ποια είναι η επίσημη θέση του Κόμματος (ένα είν' το Κόμμα) για την ομοφυλοφιλία;
1 σχόλιο:
Κατά τη γνώμη μου, η ομοφυλοφιλία σε κάποιες περιπτώσεις είναι κάτι που συμβαίνει εκ γεννετής, ίσως σε κάποιες άλλες να είναι ψυχολογικό μόνο ή ψυχολογικό & οργανικό θέμα. Κοινωνικό το θέμα γίνεται, επειδή η Κοινωνία αγαπά να διαχωρίζει τη θέση της από κάθετι που ξεχωρίζει, ώστε να νιώθει τζάμπα και βερεσέ καλύτερα για τον "φυσιολογικό" εαυτούλη της κάνοντας τη σύγκριση με τους "ανώμαλους". Παρόλα αυτά δε νομίζω ότι κανείς γίνεται ομοφυλόφιλος για κοινωνικούς λόγους. Τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία αναφορικά με τους LBGT (Lesbians - Gays - Bisexuals - Transexuals) είναι πρωτίστως κοινωνικά και νομικά. Αν και κάθε παράμετρος του κοινωνικού βίου μπορεί να θεωρηθεί πολιτική, δε νομίζω ότι η πολιτική ανάλυση του ΚΚΕ ή οι διαδεδομένες απόψεις της Αριστεράς βοηθούν τη συζήτηση και δεν θα ασχοληθώ -προς το παρόν- με αυτές.
Η βασική κοινωνική παράμετρος αφορά στην αποδοχή της διαφορετικότητας κυρίως σε πρακτικό επίπεδο, την εξοικείωση μας με συμπεριφορές που θεωρούμε ανοίκειες, ιδίως σε δημόσιο χώρο. Αν για παράδειγμα δούμε στον δρόμο ένα ζευγαράκι (κορίτσι – αγόρι) “αγκαλίτσα” θα το θεωρήσουμε ακόμη και ρομαντικό, αν δούμε όμως δύο άντρες θα έχουμε ποικίλες άλλες αντιδράσεις! Οι αξίες μας και η ανεκτικότητα μας δεν δοκιμάζεται μονάχα όταν θα κάνουμε παιδιά, αλλά καθημερινά. Ζητήματα ατομικής ελευθερίας έκφρασης και κατά πόσον αυτή μπορεί να είναι προσβλητική προς το κοινό αίσθημα, θέματα ισονομίας αναφορικά με τα δικαιώματα του πολίτη και κατά πόσον αυτά περιορίζονται σε όσους έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις είναι το αντικείμενο της συζήτησης εδώ.
Η βασική νομική παράμετρος αφορά την εξ ορισμού τοποθέτηση της οικογένειας σε θέση βασικού κύτταρου του κοινωνικού ιστού, η οποία ορίζεται οριζοντίως της ελληνικής νομοθεσίας ως ετερόφυλο ζεύγος. Θα ήταν ευχής έργον να περιορίζεται το ζήτημα αυτό στο Οικογενειακό Δίκαιο, ή να μπορούσε να λυθεί με νόμο που θα επέτρεπε τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου! Η αλήθεια είναι ότι διατρέχει το σύνολο σχεδόν της ελληνικής νομοθεσίας, με διάφορες μορφές, που καλύπτουν κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής (ασφαλιστικά, φορολογικά, κληρονομικά, συνταξιοδοτικά, εργασιακά κ.α.). Τα προαναφερθέντα θέματα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για να μιλήσουμε για ουσιαστικό δικαίωμα δημιουργίας μίας νομικά αναγνωρισμένης μορφής οικογένειας μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.
Το θέμα της υιοθεσίας παιδιού τίθεται λανθασμένα, τόσο από τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας, όσο και από τους αντιπάλους τους. Οι περισσότεροι εξ αυτών τείνουν να ξεχνούν πως τα παιδιά δεν είναι αντικείμενα, αλλά όντα προστατευόμενα από τον Νομοθέτη: δεν τίθεται λοιπόν ζήτημα των “δικαιωμάτων” των LGBT αλλά θέμα προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών από τη νομοθεσία!
Ως προς τα περί παρέκκλισης που επιβεβαιώνει τον κανόνα, το “μέρος του ΟΛΟΥ (το όλον = Ονομαστική, του Όλου = Γενική, δεν είναι άκλιτο το καϋμένο!) θεωρώ ότι ακροβατούν σε φασίζουσα λογική με ελληνορθόδοξο “άρωμα” διατυπωμένα σε ψευτοφιλοσοφική γλώσσα, οπότε δεν θα ασχοληθώ. Ομοίως και σχετικά με το ΤΙ είναι φανερό βιολογικά και τι όχι, εκτός αν εννοείς “ανατομικά φανερό”.
Τέλος, σχετικά με την υπόθεση των παιδιών μου, η απάντηση νομίζω είναι ολοφάνερη: Θα με προβλημάτιζε, καθώς θα ήξερα ότι σε μιά εποχή που οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι έτσι κι αλλοιώς δύσκολες, ακόμη και μεταξύ ατόμων που η κοινωνία θεωρεί “φυσιολογικούς”, το παιδί μου θα πρέπει να τη παλαίψει σε μιά ακόμη πιο δύσκολη γι αυτό κατάσταση. Η ευθύνη μου θα πολαπλασιαζόταν, γιατί θα πρεπε να αναθρέψω έναν απόλυτα αυτάρκη και μαχητικό άνθρωπο που να στέκεται 100% στα πόδια του, δικδικώντας κάθε στιγμή το μερίδιο ευτυχίας που του ανήκει, χωρίς -παράλληλα- να καταλήξει ένας αλαζονικός και αντικοινωνικός μπάσταρδος. Βαρύ φορτίο...
Δημοσίευση σχολίου