Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Τι άλλο φοβάσαι


Active Member - Τι άλλο φοβάσαι


Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,
στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,

να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

να μι' άπ' τα ίδια κι οι βρώμικοι κύκλοι

γαβγίζουν οι άνθρωποι σκιάζονται οι σκύλοι

θρηνούν μανάδες και που να ξαποστάσεις

οταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις

έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες

βαρέθηκα τα έγκυρα-είναι ολοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ'το φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστουσ στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα

έτσι κι εγώ αφούσκιάζεσαι ξανά σε φτύνω

ψάχνω λοιπόν ότι φοβάσαι για να γίνω

γίνομαι τάφος Αζέρτη στο Ιράκ

και μοιρολόι στην Παλαιστίνη

τυφλός στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη

πεινασμένος πρόσφυγας στο Μεξικό

χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό

μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,

τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία·

εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα·

νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,

κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα·

βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.

Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω – πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια·

τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει·

στο τοίχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.

Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Να μην ξεχάσω να... ζήσω.

Εικόνα εκ του Σολωμάντζαρου.

Μια χρονιά χωρίς πολύ κρεπάλη.

Ένα καλοκαίρι χωρίς πολλές διακοπές.

...μια ζωή σε επανανοηματοδότηση.

Εξάλλου τι είναι αυτονομία (που τόσο έχω παινέψει) σε προσωπικό επίπεδο; 
Τίποτα παραπάνω από την ατέρμονη αμφισβήτηση του status quo του εαυτού σου. Αμφισβήτηση προϊόντος προηγούμενης αμφισβήτησης και μετέπειτα αυτοθέσμισης. 

Έτσι είναι η ζωή, σαν την κοινωνία. 

Πράττεις, κρίνεις, αμφισβητείς, θεσμίζεις και πολλές φορές γκρεμίζεις.

Το σκέφτηκα μια, το σκέφτηκα δυό...και θυμήθηκα τι είχα πει να μην ξεχάσω.

Πολλά είναι τα γαμήδια και εγώ έχω ασθενή μνήμη.

Τέρμα πια, πλέον είμαι ένας "εξεγερμένος". Μηδένισα τα ινδάλματα του παλιού εαυτού και πλέον ΘΕΣΜΙΖΩ.

Ή με την εξέγερση ή με την κανονικότητα κάποτε λέγαμε... 
πόσοι το τήρησαν...άγνωστο.

Σε προσωπικό επίπεδο πάντως...τις έσπασα και τις τελευταίες βιτρίνες του εγώ μου, μπουρλώτιασα τον καταναλωτισμό μου, πέταξα πέτρες στην "μικροαστική ασφάλεια" των "ηλεκτρονικών σχέσεων". Το απρόσωπο δεν ήταν ποτέ εξάλλου το ατού μου. 

Ένα τηλέφωνο ήταν όλη η δουλεια...αυτή η καριόλα η κλήση στην μαναξιά μου, που έλεγε και ο Παυλάρας, έπρεπε να διακοπεί.

Η μπόμπα της ανασύνταξης έσκασε...τίποτα δεν θα είναι ίδιο πια...

...Ο παλιός Παναγιώτης είναι πίσω μου.
Καλό καλοκαίρι(όσο έμεινε) και ραντεβού στο δρόμο της φωτιάς.