Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Μιχάλης Ράπτης(Pablo) Εθνικισμός και θρησκεία


Μιχάλης Ράπτης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Μιχάλης Ν. Ράπτης (1911 - 1996) υπήρξε Έλληνας τροτσκιστής, ηγετική μορφή του τροτσκιστικού κινήματος κατά τα πρώτα χρόνια μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός Ελλάδος είναι γνωστός αποκλειστικά με το ψευδώνυμο Μισέλ Πάμπλο.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και συνέχισε στη Σορβόννη, στην ειδικότητα του πολεοδομικού σχεδιασμού. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνεργάσθηκε με τον Παντελή Πουλιόπουλο στην ίδρυση της ΟΚΔΕ. Το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά τον εκτόπισε στη Φολέγανδρο, όπου γνώρισε τη σύζυγό του Έλλη Διοβουνιώτη. Μαζί απέδρασαν για το γνώριμό του Παρίσι, όπου τους βρήκε η έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνο το καιρό αποκατέστησε την επαφή με τους Γάλλους τροτσκιστές, αλλά η αδύναμη υγεία του δεν του επέτρεπε συστηματική ενασχόληση.
Αφού ανέρρωσε πλήρως ξεκίνησε η επαναδραστηριοποίησή του, η οποία τον έφερε στη θέση του γραμματέα του Ευρωπαϊκού (1944) και του Διεθνούς (1946) Γραφείου της Τετάρτης Διεθνούς. Έτσι στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η επιρροή του στο παγκόσμιο τροτσκιστικό κίνημα ήταν τεράστια, αναδεικνυόμενος στον πραγματικό ηγέτη της Διεθνούς. Υπήρξε εκ των βασικών εισηγητών της αντίληψης ότι οι χώρες του ανατολικού μπλοκ ήταν διαστρεβλωμένα εργατικά κράτη . Επίσης, βλέποντας ότι οι τροτσκιστές παρέμεναν σαφώς μειοψηφική δύναμη εντός της Αριστεράς, υποστήριξε πως θα έπρεπε να δρουν εντός των κυρίαρχων σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων των χωρών τους, ώστε να κερδίζουν κόσμο από τη βάση τους και να τον στρέφουν σε πιο «αριστερή» κατεύθυνση (εισοδισμός).
Η απόλυτη κυριαρχία του κράτησε έως την προσωρινή διάσπαση της Διεθνούς το 1953 - ένας από τους βασικούς λόγους της διάσπασης ήταν η τρομακτική δύναμη που ο Ράπτης είχε συγκεντρώσει στα χέρια του, σε βαθμό που πολλοί σύντροφοί του αποκαλούσαν τις μεθόδους του σταλινικές. Οι παμπλιστές, όπως αποκλήθηκαν οι υποστηρικτές του, συνέχισαν να ελέγχουν κάποια ευρωπαϊκά κόμματα, ενώ είχαν επιρροή και στη Λατινική Αμερική μέσω του Ποσάδας (ο οποίος σύντομα τον εγκατέλειψε στρεφόμενος σε πιο εσωτεριστικές αναζητήσεις). Υποστηρίζοντας την Αλγερινή Επανάσταση, οι παμπλιστές συμμετείχαν σε ένα δίκτυο λαθρεμπορίας όπλων και παραχαραγμένων χρημάτων, για το οποίο ο Ράπτης συνελήφθη από τις ολλανδικές αρχές και τιμωρήθηκε με 15μηνη φυλάκιση.
Όταν τελικά η Τέταρτη Διεθνής επανενώθηκε το 1963, ένας από τους όρους της άλλης πλευράς ήταν η πλήρης απομάκρυνση του Ράπτη από κάθε πόστο ή δραστηριότητα. Αυτός όμως κατάφερε να εκλεγεί στη Διεθνές Γραφείο της οργάνωσης, χρησιμοποιώντας ως όχημα το (ιδρυμένο από οπαδούς του) Αφρικανικό Γραφείο. Τελικά διεγράφη οριστικά το 1965.
Από το 1963 ο δρόμος του ήταν σχεδόν απόλυτα προσωπικός. Διετέλεσε σύμβουλος του αλγερινού προέδρου Αχμέντ Μπεν Μπελά μέχρι την ανατροπή του από στρατιωτικούς το 1965, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του '70 δραστηριοποιήθηκε στη Χιλή του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών (1974) εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, όπου ανέπτυξε πολύ στενή σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου (γνωρίζονταν από τα νεανικά χρόνια τους). Παράλληλα προσπάθησε να επανέλθει στα πράγματα του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος ιδρύοντας την Επαναστατική Μαρξιστική Τάση, αλλά δε βρήκε καθόλου υποστηρικτές. Προς το τέλος της ζωής του, υποστηρίζεται από πολλούς πρώην συντρόφους του ότι διολίσθησε προς τον εθνικισμό λόγω της υποστήριξής του στο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και το Ράντοβαν Κάρατζιτς.
Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Φεβρουαρίου 1996 και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Η δράση και η πολιτική του κληρονομιά άφησε φανατικούς φίλους κι εξίσου φανατικούς εχθρούς, αποτελώντας μέχρι σήμερα αντικείμενο διαμάχης εντός του τροτσκιστικού κινήματος.

Από εισηγήσεις του το 1995, που όμως ακουμπούν και στην σύγχρονη επικαιρότητα, 2 κείμενα για τον εθνικισμό και την θρησκεία. 
1.Η απειλή εναντίον της Ελλάδας.
Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ' αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ' ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ' αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.
Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να έχεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.
Είναι εντελώς σωστό να λέμε αυτό: δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα. Πράγματι δεν διεκδικούμε. Και οποιοσδήποτε πόλεμος επιθετικός και για πλιάτσικο είναι καταδικαστέος από εμάς. Οποιοδήποτε «γιουρούσι» που ορισμένοι σκέπτονται ακόμη στην Αλβανία για να ξαναπάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο είναι λανθασμένο. Οποιοδήποτε γιουρούσι και πλιάτσικο, οποιοσδήποτε επιθετικός πόλεμος δεν είναι μόνο καταδικάσιμος, γιατί αλλάζει το χαρακτήρα της αντίστασης του λαού, αλλά είναι και εσφαλμένος μέσα στις τωρινές συνθήκες, θα καταλήξει σε μία γενικότερη σύρραξη από την οποία η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει απολύτως τίποτα. Αλλά, ενώ είναι τελείως σωστό να λέμε ότι δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα, να προσθέτουμε επίσης -διότι αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά- ότι είμαστε υπέρ της πληρότητας των δικαιωμάτων οποιασδήποτε εθνικής μειονότητας υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να δούμε πού υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα και εκεί που γίνονται αδικίες να επανορθωθούν έγκαιρα. Όχι όπως κάναμε με την τουρκική μειονότητα εν μέρει στην Κύπρο. Λέγοντας αυτά, λέμε επίσης ότι όσο είμαστε εναντίον οποιουδήποτε επιθετικού πολέμου, όπως είμαστε βέβαια υπέρ της υπεράσπισης μειονοτήτων δικών μας στο εξωτερικό, έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσομε πια τίποτα από το συγκεκριμένο εθνικό κορμό που έχουμε.
Κι όταν λέμε τίποτα αυτό το πράγμα πρέπει να είναι μια εντελώς διαφορετική, ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία κυρίως της νεολαίας μας, η οποία εν μέρει έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του ευρωπαϊσμού και της πολιτιστικής αμερικανοποίησης.

2. Για την θρησκεία (Φεβρουάριος 1995).
Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών. Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.
Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με προεξέχοντα αυτή την στιγμή τον λεγόμενο «Ισλαμικό φονταμενταλισμό», παρουσιάστηκαν πολλές φορές στην ιστορία όλων των Θρησκειών, σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, που απέρρεαν από μαζική εξαθλίωση και απελπισία ευρέων λαϊκών στρωμάτων.

Κάθε παροξυσμός εθνικός ή θρησκευτικός, είναι εκδήλωση βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, χωρίς άμεση διέξοδο.
 Η «διέξοδος» επιχειρείται δια του παροξυσμού τέτοιων αρνητικών φαινομένων.
Στο επίπεδο των θρησκευτικών παροξυσμών, πρέπει να γίνεται η βασική διάκριση ανάμεσα σε Θρησκεία και Εκκλησία, η Θρησκεία η οποιαδήποτε Θρησκεία, ως έκφραση ιδεολογική, η Εκκλησία ως έκφραση χρησιμοποίησης της θρησκευτικής ιδεολογίας από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και κατεστημένο.
Η αναφορά στη θρησκεία ως «Όπιο του Λαού», ανάγεται σε δυο διαφορετικές έννοιες.
Αν η θρησκεία, θεωρηθεί ως μια υπαρξιακή εγγενής τάση του εξελισσόμενου ανθρώπινου όντος, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο» έχει την έννοια μέσου καταπραύνευσης της υπαρξιακής ανησυχίας, που ελλοχεύει στον κάθε άνθρωπο.
Αν η Θρησκεία χρησιμοποιείται από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και το πολιτικό του κατεστημένο, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο», μπορεί να εκληφθεί με την έννοια εσκεμμένης παραπλάνησης, που χρησιμοποιείται για την διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης».
Των Εκκλησιών, προηγούνται οι Θρησκείες, και των Θρησκειών, η θρησκευτική έφεση του Ατόμου.
Το εξελισσόμενο ανθρώπινο ον, σε μια πρώτη φάση, τρομαγμένο από το φυσικό του περιβάλλον, αναζητεί, αποδίδει σε εχθρικά «πνεύματα» και «δαιμόνια» τα δεινά να αντιμετωπίζει και αδυνατεί σε ορθολογικές εξηγήσεις.
Σε μια ανώτερη φάση εξέλιξής του, δημιουργεί τους ανθρωπόμορφους θεούς «Καλούς» και «Κακούς».
Σε μια ακόμα πιο εξελιγμένη φάση τους φτάνει στη μονοθεϊστική πιο εξαϋλωμένη αντίληψη.
Η όλη πορεία του ανθρώπινου όντος, όσο με την ορθολογική του σκέψη κατανοεί περισσότερο, «δαμάζει» την Φύση, τον εαυτό του, την κοινωνία του, προχωρεί προς τις Θρησκείες και τις Εκκλησίες, κοινωνικά χρησιμοποιημένες, χωρίς να πάψει να κατοικείται από μια ακατανίκητη θρησκευτική έφεση, τείνουσα να πηγάζει κυρίως από το ανικανοποίητο μυστήριο που ανακαλύπτει ορθολογικά αναπτυσσόμενος, γύρω από τα «υπαρξιακά» του: την αρχή του, το τέλος, το νόημα της ζωής του.
Ο ασίγαστος αυτός προβληματισμός του, είναι στο βάθος της «θρησκευτικότητάς» του, την οποία κάθε κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, πρέπει να σέβεται και να της επιτρέπει την πιο ελεύθερη εκδήλωση, ως βασικής ατομικής ανάγκης και δικαιώματος.
Ο θρησκευτικός προβληματισμός δρα σαν καταπραϋντικό της εγγενούς υπαρξιακής ανησυχίας, του «μυστηρίου» που περιβάλλει την εφήμερη ζωή μας ένα απέραντο Σύμπαν.
Δρα επομένως υπό αυτή την έννοια σαν «όπιο».
Υπ’ αυτή την έννοια δεν πρέπει να θεωρηθεί η εγγενής θρησκευτική έφεση του Ατόμου καταδιώξιμη και η Θρησκεία σαν καταδιώξιμο «ναρκωτικό», όπως ορισμένοι εξέλαβον την ρήση και του Μαρξ*: «Η Θρησκεία όπιο του Λαού».
Είναι βέβαιο ότι όσο η Κοινωνία διατηρείται, συνολικά κρινόμενη, «προϊστορική» και «βάρβαρη» η θρησκευτική έφεση θα δυναμώνει, και περισσότεροι άνθρωποι θα καταφεύγουν στην Θρησκεία, ακόμα υπό την Εκκλησιαστική της περιβολή, ως καταπραϋντικό των βαθύτερων υπαρξιακών τους ανησυχιών.
Κανονικά όταν η θρησκευτική έφεση επικεντρώνεται στο «υπαρξιακό μυστήριο», θα 'πρεπε να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη Αγάπη και Αλληλεγγύη των Ανθρώπων υποκείμενων στην ίδια «αδυσώπητη» όσο και «ανεξήγητη» «Ανάγκη», «Μοίρα», στην οποία και οι ίδιοι οι Αρχαίοι Θεοί υπέκειντο.
Η παρεκτροπή σε θρησκευτικούς φανατισμούς είναι ακραία νοσηρή παρεκτροπή προς κάτι το εντελώς αντίθετο από την ουσία της «θρησκευτικότητας» ως εγγενούς έφεσης του εξελισσόμενου Ανθρώπινου όντος.
Κάτω από ένα έναστρο ουρανό το Άτομο βουβό έχει τη τάση να αφουγκράζεται στη βαθειά Κοσμική σιγή, να προσπαθεί να διεισδύσει στο υπαρξιακό του μυστήριο.
Είναι τότε υπό την καταπραϋντική μαγεία της τέτοιας «θρησκευτικής» περισυλλογής του. Και η οποία βέβαια βρίσκεται στα αντίθετα άκρα θρησκευτικών φανατισμών που τους προκαλεί η κοινωνική του δυστυχία και αγανάκτηση και στον παρασυρμό των οποίων χάνεται οποιαδήποτε ανάταση του Ατόμου προς το «Ιερό Μυστήριο της ύπαρξής του», «Μυστήριο» που δεν έχει ανάγκη να λειτουργεί στα τεμένη των Εκκλησιών, αλλά στην αυτοσυγκέντρωση και αυτοπερίσκεψη του Ατόμου τις στιγμές που βρίσκεται αποδυόμενο από τις μικρότητες και ανοησίες της πεζής καθημερινότητάς του αντιμέτωπο με αυτό που θεωρεί το «υπαρξιακό του Μυστήριο».


*Αλλά ο Μαρξ δίδει σ’ αυτή τη ρήση μια ίσως μονόπλευρη ψυχο-κοινωνική εξήγηση, παραλείποντας την προερχόμενη από την υπαρξιακή ανησυχία και προβληματισμό του Ανθρώπου. Ο Μαρξ, επιμένει στην άποψη ότι η Θρησκεία είναι και διαμαρτυρία εναντίον της πραγματικής κοινωνικής απαθλίωσης του ανθρώπου, και επομένως ο Μαρξ δεν καταδικάζει ούτε την Θρησκεία, ούτε τον θρησκευόμενο άνθρωπο. Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του ανθρώπινου όντος, σ’ έναν κόσμο χωρίς καρδιά, αλλά και το βάλσαμό του, όχι μόνο απέναντι στην κοινωνική του δυστυχία και αλλοτρίωση, αλλά και απέναντι στα ανεξήγητα υπαρξιακά του προβλήματα.
Υ.Γ. Εμένα μου άρεσαν τα λεγόμενα του και τα βρίσκω λογικά. Στο παρόν κείμενο εθνικιστικό διολίσθημα δεν παρατήρησα.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Μαριναλέντα: το χωριό της ουτοπίας


Οι New York Times παρουσίασαν το χωριό Μαριναλέντα ως «ένα κομμουνιστικό θύλακα 2.700 ανθρώπων» που εδώ και τριάντα χρόνια χτίζουν σπίτια δωρεάν, χωρίς δάνεια και υποθήκες, καλλιεργούν τη γη με ίση αμοιβή για όλους, εξαφάνισαν την ανεργία, προσφέρουν εθελοντική εργασία, δεν έχουν αστυνομία, λειτουργούν τοπικό τηλεοπτικό κανάλι και ραδιόφωνο, υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους και τους νομάδες της Δ. Σαχάρας και παίρνουν όλες τις αποφάσεις στις συνελεύσεις των κατοίκων του χωριού. Ο διαχρονικός δήμαρχος του χωριού Juan Manuel Sanchez Gordillo, καλεσμένος από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση, μίλησε λεπτομερώς για το «εγχείρημα» σε πολυπληθή ακροατήρια στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, με μεγάλη συμμετοχή στον ανοιχτό διάλογο. Το «Περίπτερο Ιδεών» κατέγραψε όλο το πολύωρο συμβάν στο Βοτανικό Κήπο της Πετρούπολης, ενώ οι οργανωτές είχαν απαγορεύσει την ελεύθερη μαγνητοσκόπηση της ομιλίας του Γκορντίγιο στον «Ελεύθερο κοινωνικό χώρο».



Η ισχύς εν τη ενώσει
Η Μαριναλέντα είναι ένα χωριό της ουτοπίας, στο κέντρο της Ανδαλουσίας. Στην Ανδαλουσία, υπάρχουν 2,5 εκατ. άνεργοι, 2 εκατ. φτωχοί, 50 χιλ. αγρότες χωρίς γη και 500 χιλ. στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Η γη είναι στα χέρια γαιοκτημόνων. Το 2% των ιδιοκτητών κατέχει το 50% της καλλιεργήσιμης γης. Μέσα σ’ αυτό το καπιταλιστικό πλαίσιο βρίσκεται και η Μαριναλέντα, ένα χωριό 3.000 κατοίκων. Στη Μαριναλέντα δεν υπήρχε εργασία παρά μόνο μετανάστευση. Εμείς αποφασίσαμε ότι έπρεπε να αντισταθούμε.
Έτσι, οργανωθήκαμε συνδικαλιστικά και πολιτικά, δημιουργώντας το «Συνδικάτο των εργατών του κάμπου». Το 1979, κερδίσαμε τις αυτοδιοικητικές εκλογές με απόλυτη πλειοψηφία, την οποία διατηρούμε μέχρι σήμερα. Με συνελεύσεις αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια άλλη εξουσία, των φτωχών εναντίον των πλουσίων. Αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι οι φτωχοί έχουν μικρή δυνατότητα να σταθούν απέναντι σε μια τόσο ισχυρή εξουσία όσο ο καπιταλισμός. Έτσι, κάναμε τη συνέλευση το ισχυρότερο όργανο για να λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις και θεωρήσαμε ότι η συμμετοχή του κόσμου είναι το σημαντικότερο πράγμα. Η ισχύς εν τη ενώσει. Σε κάθε συνοικία, οι γείτονες αποφασίζουν τι έργο θα γίνει στη γειτονιά τους. Μέσω ψηφοφορίας αποφασίζεται τι θα γίνει με το δημόσιο χρήμα. Κανένας υπεύθυνος δεν λαμβάνει χρήματα. Όσοι έχουν συνδικαλιστική ή πολιτική δύναμη, πρέπει να ζουν ακριβώς όπως ο υπόλοιπος κόσμος, από τις δουλειές τους.
Η ηθική είναι πάρα πολύ σημαντική στην πολιτική. Πρέπει να ζεις ακριβώς όπως δηλώνεις. Δεν μπορείς να λες άλλα και να ζεις μ’ έναν τρόπο τελείως διαφορετικό. Η εργασία είναι συλλογική, ο ένας βοηθάει τον άλλον. Η άμεση δημοκρατία είναι περισσότερο κι από απαραίτητη. Αλλά η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία είναι ένα μεγάλο ψέμα. Όσο οι πλούσιοι θα είναι τόσο πλούσιοι και οι φτωχοί τόσο φτωχοί, η δημοκρατία είναι ψέμα. 

Η επιμονή είναι επαναστατική 
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η ανεργία. Σε μία συνέλευση ρωτήσαμε «πώς θα ξεμπερδέψουμε με την ανεργία;». Και καταλήξαμε ότι πρέπει να πάρουμε τη γη. Ποιος είχε τη γη; Ο δούκας του Infantado είχε 170 χιλιάδες στρέμματα! Προσωπικός φίλος του βασιλιά Δον Χουάν Κάρλος. Δώδεκα χρόνια παλεύαμε για τη γη. Γενικές απεργίες, απεργίες πείνας, κόβαμε τους δρόμους, κλείναμε τις γραμμές του τρένου, στάσεις στο αεροδρόμιο της Σεβίλης, πολύωρες πορείες... Η αστυνομία μάς έβαζε φυλακή, μας χτυπούσαν, μας έδιναν πρόστιμα. Οι δικαστές μάς καταδίκαζαν. Αλλά εμείς εξακολουθούσαμε να παλεύουμε. Η επιμονή είναι επαναστατική. Και μετά από πολλά χρόνια πήραμε τη γη.

Τώρα, οι εργάτες έχουν 12 χιλιάδες στρέμματα. Η γη είναι εκείνου που τη δουλεύει. Κι αυτό είναι ένα παλιό όνειρο της Ανδαλουσίας σ’ όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος. Το συλλογικό μας όνειρο έχει γίνει πραγματικότητα. Επιτέλους, η γη ανήκει στους εργάτες. Αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι μόνο με τη γη δεν θα μπορούσαμε να τελειώνουμε με την ανεργία. Και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε βιομηχανία ελιάς, λαδιού, πιπεριάς, αγκινάρας, σκόρδου. Κι έτσι, με τη γη εκείνου που τη δουλεύει και με τη βιομηχανία εκείνου που τη δουλεύει, δεν έχουμε ανεργία. Δεν μας εκμεταλλεύονται πια οι γαιοκτήμονες. Ο πλούτος που παράγει ο εργάτης επιστρέφει στον ίδιο.
Έχουμε αλλάξει τρόπο ζωής 100%. Από κοινωνική τάξη χωρίς ιδιοκτησία γίναμε κοινωνική τάξη με ιδιοκτησία. Όλοι κερδίζουν τον ίδιο μισθό, εργάτες στον αγρό ή στη βιομηχανία και διοικητικό προσωπικό. Όλες οι δουλειές είναι το ίδιο σημαντικές. Κάθε εργαζόμενος κερδίζει 47 ευρώ για 6,5 εργάσιμες ώρες τη μέρα. Ο υπόλοιπος παραγόμενος πλούτος δεν κατανέμεται, αλλά επενδύεται. Και η γη δεν πωλείται γιατί δεν ανήκει σε κανέναν ξεχωριστά. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται στις γενικές συνελεύσεις εργατών. Πολιτική δημοκρατία και οικονομική δημοκρατία.

Δωρεάν σπίτια
Στη Μαριναλέντα υπήρχε έλλειψη κατοικιών. Μέχρι και τρεις γενιές ζούσαν σε ένα σπίτι. Αποφασίσαμε να αναπτύξουμε όλο το ιδιόκτητο έδαφος και να το κάνουμε δημ όσιο. Όταν οι νέοι θέλουν κατοικία κάνουμε μία λίστα με αιτήσεις κατοικιών και τους δίνουμε το έδαφος που θα χτιστεί δωρεάν. Οι εργάτες είναι δωρεάν, ο αρχιτέκτονας δωρεάν και οι νέοι βάζουν την προσωπική τους δουλειά από την ώρα που ξεκινάει να φτιάχνεται το σπίτι μέχρι την ώρα που θα τελειώσει. 90 τ.μ. σπίτι, 100 τ.μ. αυλής. Και γι’ αυτά τα σπίτια δίνουν 15 ευρώ το μήνα.
Στους νηπιακούς σταθμούς, οι γονείς πληρώνουν 12 ευρώ το μήνα. Στην πισίνα, με τρία ευρώ κολυμπάς όλο το χρόνο. Ένα γκρουπ ανθρώπων βοηθάει τους ηλικιωμένους να ζήσουν. Τους πηγαίνουν στο γιατρό, μαγειρεύουν, καθαρίζουν το σπίτι, όλα δωρεάν. Και τον Ιούλιο, κάνουμε ένα αυτοδιοργανωμένο πανηγύρι. Η χαρά είναι δικαίωμα του λαού. Περίπου 300 άτομα ετοιμάζουν το φαγητό κι όλες οι δράσεις είναι δωρεάν. Τέλος, έχουμε το περισσότερο πράσινο ανά κάτοικο σ’ όλη την Ανδαλουσία. Λειτουργούμε ένα μοντέλο κοινωνίας, όπως θα είναι μεθαύριο. Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από τη Μαριναλέντα; Πρώτον, ότι δεν είναι ουτοπία. Τα όνειρα, με αγώνα και προσπάθεια, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Τίποτα δεν είναι αδύνατο. Η απαισιοδοξία είναι της Δεξιάς. Η αισιοδοξία της Αριστεράς. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι αισιόδοξη, να ονειρεύεται και να παλεύει για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Ο κόσμος της Μαριναλέντα είναι ακριβώς όπως ο κόσμος της Αθήνας. Δεν είναι ιδιαίτερος κόσμος. Κι αν έχουμε κάνει ένα μέρος της ουτοπίας να είναι δυνατό, κι εσείς μπορείτε να το καταφέρετε με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και βεβαιότητα. Πρέπει να πιστέψετε στους εαυτούς σας. Αν πιστέψετε στους εαυτούς σας, είστε αήττητοι. Μακάρι ο κόσμος να καταλάβαινε αυτό το μήνυμα. 

(Ομιλία του δημάρχου στο Βοτανικό Κήπο της Πετρούπολης στις 13 Σεπτεμβρίου)

Έλεγαν πως είμαστε τρελοί!

Ανθρώπινα ελαττώματα
Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο άνθρωπος θα είναι πάντα τέλειος για να παλέψει. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Ακόμα κι αν είμαστε εγωιστές, ατομιστές ή έχουμε εγκλωβιστεί στην κατανάλωση και πάλι πρέπει να παλέψουμε. Και όσο παλεύουμε για να αλλάξουμε μία δομή στην κοινωνία, πρέπει παράλληλα να παλεύουμε για να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Όταν κάποιος μάχεται γίνεται πιο γενναιόδωρος. Η καλύτερη κουλτούρα είναι ο αγώνας. Τα μειονεκτήματα συζητιούνται για να διορθωθούν. 

Πάμε χωριό!
Η Μαριναλέντα είναι ανοιχτό χωριό. Μπορεί να έρθει όποιος θέλει, αρκεί να είναι αριστερός και επαναστάτης. Όποιος έρχεται έχει δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την εκπαίδευση, σε όλα. Μόνο αυτός που υποβάλει αίτημα για ένα δημόσιο σπίτι, πρέπει να μένει τουλάχιστον 2 χρόνια στο χωριό. Αλλιώς, 400.000 άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι στην Ανδαλουσία, αν δεν βάζαμε όριο, θα ερχόντουσαν όλοι στο χωριό!

Συλλογική σκέψη
Το μοντέλο της Μαριναλέντα είναι προϊόν της συλλογικής μας σκέψης. Προσπαθήσαμε να δώσουμε συγκεκριμένη απάντηση σε συγκεκριμένα προβλήματα. Μας εμπνέει ο Μπακούνιν, ο Τσε, ο Λένιν, ο Μαρξ, ο Τρότσκι ή και οποιοδήποτε έντιμο, απλό άτομο. Το σημαντικό είναι   να σκέφτεται κανείς την πραγματικότητα και να την μετατρέπει για το καλό των φτωχών. Το καλύτερο βιβλίο είναι το βιβλίο της ζωής.

Άλλα κινήματα
Ανήκουμε στο συνδικάτο «via campessina» με 300 αγροτικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι σημαντικό να οργανωνόμαστε. Η αστική τάξη οργανώνεται διεθνώς. Πολιτικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, στρατιωτικά το ΝΑΤΟ, οικονομικά το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Εμείς, οι εργάτες, πρέπει να αντισταθούμε. Είτε εμείς θα βάλουμε τέλος στον καπιταλισμό ή ο καπιταλισμός θα βάλει τέλος σ’ εμάς. 

Αντίπαλες απόψεις 
Η Μαριναλέντα δεν είναι παράδεισος. Όταν ξεκινήσαμε, οι κάτοικοι άλλων χωριών μάς κορόιδευαν. Έλεγαν πως είμαστε τρελοί. Σήμερα, στη Μαριναλέντα υπάρχει κόσμος ο οποίος είναι αντίθετος. Ένα 10-15%, άνθρωποι που ανήκουν στη Δεξιά ενώνονται να μας πολεμήσουν, αλλά πάντα χάνουν. Η δημοκρατία είναι η δύναμη της πλειοψηφίας και η δύναμη των λαών. 

Εξάπλωση εγχειρήματος
Η εμπειρία μας είναι πιο ολοκληρωμένη, έχει προχωρήσει περισσότερο. Δεν έχει γρήγορη επέκταση αλλού γιατί είναι πολύ δύσκολο. Μεγάλος αγώνας, θυσίες, πολλά χτυπήματα από την αστυνομία. Εγώ έχω δύο απόπειρες κατά της ζωής μου από τη Δεξιά. Παλεύεις ενάντια στο ρεύμα. 

Μερική ελευθερία
Έχουμε καταφέρει μέρος της ελευθερίας. Απόλυτη ελευθερία δεν υπάρχει. Έχουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής και μοιράζουμε μεταξύ μας τα οφέλη. Δεν καταφέρνουμε να έχουμε το απόλυτο. Είναι πολύ λογικό να υπάρχει δημόσιος υπάλληλος στην εκπαίδευση ή στην υγεία. Αν δεν μας ταιριάζει τον αλλάζουμε. Κι αν ο υπουργός παιδείας δεν μας ακούει, κάνουμε κατάληψη στο υπουργείο μέχρι να μας ακούσει. Υπάρχουν επίσης μικροί αγρότες ανεξάρτητοι, όπως και μικρά μαγαζιά ανεξάρτητα. Όμως, δεν θα συναινέσουμε ποτέ να έρθει στη Μαριναλέντα ένα Carrefoure.

Θέσεις εξουσίας
Όλες οι θέσεις καθορίζονται από τη συνέλευση. Αν ο δήμαρχος ή κάποιος άλλος κάνει λάθος, ο κόσμος τον πετάει από το παράθυρο. Κάνουμε 60-70 συνελεύσεις το χρόνο. Μιλάμε για συλλογικό αρχηγό. Στην ουσία, προσπαθούμε ο κάθε ένας να είναι πρωταγωνιστής της ίδιας του της μοίρας. 

Γυναίκες
Όταν καταλαμβάνουμε μία αγροτική περιοχή, η πλειοψηφία είναι γυναίκες. Στη συνέλευση, η πλειοψηφία είναι γυναίκες. Σε μία απεργία πείνας 13 ημερών, οι άντρες έπεφταν κουρασμένοι, οι γυναίκες συνέχιζαν. Ο ρόλος της γυναίκας είναι βαθιά επαναστατικός. 

Βιοκαλλιέργεια 
Διευρύνουμε τη βιολογική καλλιέργεια. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η αγορά. Σήμερα, τα βιολογικά προϊόντα έχουν υψηλές τιμές. Παλεύουμε για υγιεινά τρόφιμα που θα μπορούν να αγοραστούν από όλους. Όταν οι γαιοκτήμονες της Ανδαλουσίας σπέρνουν μεταλλαγμένους σπόρους, εμείς τους βάζουμε φωτιά. 

Χωρίς παπά
Η ιεραρχία της εκκλησίας είναι αντιδραστική. Ο πάπας δεν είναι χριστιανός. Ο Χριστός ήταν κομμουνιστής, αναρχικός, ουτοπιστής, επαναστάτης. Και γι’ αυτό τον σκότωσαν. Η εκκλησία ανήκει στη Δεξιά και μας μάχεται. Στη Μαριναλέντα δεν υπάρχει παπάς, δόξα τω Θεώ! 

Δίκαιο εμπόριο
Η παρούσα αγροτική πολιτική καταστρέφει τον αγρότη που παράγει ένα προϊόν και το πουλάει φτηνά, αλλά ο καταναλωτής το πληρώνει ακριβά. Μεσολαβούν οι ληστρικές πολυεθνικές. Είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί ένα όργανο δίκαιου εμπορίου από αγρότες και καταναλωτές· ο αγρότης να πουλά σε μία δίκαιη τιμή και ο καταναλωτής να πληρώνει λιγότερα και, το σημαντικότερο, να τρώμε υγιεινά κι όχι δηλητήρια. Μια ελεγχόμενη από το λαό εμπορευματοποίηση. 

Ομοφωνία ή ψηφοφορία
Όταν η συναίνεση δεν είναι εφικτή, τότε αποφασίζουμε με πλειοψηφία. Μερικές φορές ερμηνεύει κανείς την πραγματικότητα διαφορετικά. Και υπάρχει πρόβλημα εγωισμού και ατομισμού. Όταν πρέπει να δώσουμε κατοικίες, ο καθένας πιστεύει ότι η δική του περίπτωση είναι πολύ σοβαρή και δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα των υπολοίπων. Πρέπει να υπάρχει συλλογικό πνεύμα. Έλεγε, ο Τσε Γκεβάρα, ότι η γενναιοδωρία είναι επαναστατική. 

Νίκη ή θάνατος
Δεν μπορεί ο αγώνας  να περιοριστεί σε μία συγκεκριμένη στιγμή, σε ένα σημείο. Να γίνει ξεκάθαρο αυτό. Η Αριστερά πρέπει να παλεύει έτσι ώστε να φτιαχτεί μία κοινωνία χωρίς τάξεις. Αταξική. Υπάρχει ο κομμουνισμός, η αναρχία. Αλλά μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτό το όνειρο, πρέπει να το βάλουμε σε εφαρμογή εκεί όπου έχουμε τη δύναμη, γιατί αυτό κάνει εμάς τους ίδιους να πιστεύουμε στους εαυτούς μας και υπάρχει σαν σημείο αναφοράς να το βλέπουν οι υπόλοιποι. Το να περιμένει κανείς είναι αυτοκτονία. Δεν μπορούμε να περιμένουμε. Είναι νίκη ή θάνατος! Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα! 

(Από το διάλογο του Γκορντίγιο με το κοινό)

Γκορντίγιο: Η ελευθερία

Πώς ξεκινήσατε το 1979; 
Ο σημαντικότερος παράγοντας ήταν η ανεργία. Η πλειοψηφία δεν είχε δουλειά. Αν κάποιος εργαζόταν έναν μήνα, στη συγκομιδή της ελιάς, τον υπόλοιπο χρόνο ήταν άνεργος ή έπρεπε να μεταναστεύσει. Έτσι, οργανωθήκαμε σε ένα συνδικάτο και πήραμε μέρος στις δημοτικές εκλογές. 

Υπάρχει ανεργία 20% σε όλη την Ισπανία. Ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά;
Η Μαριναλέντα βρίσκεται σε περιοχή, όπου η γη ανήκει σε γαιοκτήμονες. Ήταν προκλητική, σκανδαλώδης η ταξική διαφορά. Η αρχική μας επιτυχία ενθάρρυνε τον κόσμο να συμμετέχει. Αυτό άρχισε να μεγαλώνει μέχρι να αναπτύξουμε όλο το εγχείρημα. Αλλά αυτή η μάχη δίνεται και σε άλλα μέρη της Ανδαλουσίας. Το συνδικάτο ζητάει αναδιανομή της αγροτικής γης. 

Ποια είναι τα προβλήματα στη διαχείριση της εξουσίας;
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι το κράτος δεν θέλει το παράδειγμα της Μαριναλέντα να προχωρήσει. Προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν οικονομικά. Να βρουν κάποιο μειονέκτημα για να σπείρουν διχόνοια και να θεωρηθεί κάποια πράξη μας εγκληματική. 
Υπάρχουν δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων; Όταν κάνουμε συνέλευση για να βγούμε έξω ως μαχητές δεν υπάρχουν προβλήματα. Όταν όμως πρόκειται να μοιράσουμε κάποια πράγματα, τότε εμφανίζονται ο εγωισμός και ο ατομικισμός που μας οδηγούν σε αποφάσεις κατά πλειοψηφία. Στην κοοπερατίβα όλοι κερδίζουν τα ίδια. Υπάρχουν, όμως, κάποιοι που δουλεύουν λιγότερο και κάποιοι θέλουν να πάρουν χρήματα χωρίς να έχουν εργαστεί. Τότε μπαίνουμε σε φάση διαφωνίας. Δυστυχώς, κάποιοι απαιτούν πολλά δικαιώματα και λιγότερες υποχρεώσεις. 

Η παραχώρηση της γης έγινε στην κοινότητα συνολικά; 
Η κυβέρνηση μας έδωσε τη γη, αλλά όχι την ιδιοκτησία. Κι εμείς δε τη θέλουμε· εμείς θέλουμε τη χρήση για να παράγουμε, γιατί πιστεύουμε ότι η γη δεν ανήκει σε κανέναν. 

Υπάρχει συμμετοχή των κατοίκων;
Αν αφαιρέσουμε παιδιά και ηλικιωμένους, ένα 70% συμμετέχει.

Πώς λειτουργεί η «Κόκκινη Κυριακή»;
Όσοι θέλουν ή έχουν κάποιο είδος ευθύνης, συμμετέχουν φτιάχνοντας κήπους, καθαρίζοντας δρόμους, δουλεύοντας στην κοοπερατίβα ή βοηθώντας κάποιον που φτιάχνει το σπίτι του, κάνοντας εργασίες προς όφελος της κοινότητας. Είναι επίσης ένας τρόπος να μαθαίνει κανείς και την πρακτική της αλληλεγγύης. Δουλεύουμε για τους άλλους για λόγους που δεν είναι οικονομικοί.

Έχουμε σε λίγο καιρό αυτοδιοικητικές εκλογές. Τι θα μας πρότεινες; 
Πιστεύω ότι η επαναστατική Αριστερά πρέπει να συμμετέχει οπωσδήποτε, όλη η Αριστερά. Η μικρή εξουσία που αντιπροσωπεύει μια δημοτική αρχή, πρέπει να εκμεταλλευτεί τη δύναμή της ως δύναμη κόντρα στην κυβέρνηση. Όχι να είναι το δημαρχείο μέρος της πολιτείας για να μοιράζει την ελεημοσύνη που δίνει το κράτος. Να είναι μία εξουσία που αναλαμβάνει ο ίδιος ο λαός, προκειμένου να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνει, μία κόντρα εξουσία. Και δεν έχει νόημα να βγαίνεις απέξω. Γιατί την εξουσία που δεν καταλαμβάνει ο λαός, που δεν καταλαμβάνει η επαναστατική Αριστερά, δεν έχουν πρόβλημα να την πάρουν οι δεξιοί. 

Πόσο αληθινή είναι η δημοκρατία σήμερα;
Για να είναι η δημοκρατία αληθινή, πρέπει να επιτευχθεί η οικονομική δημοκρατία. Αυτή η δημοκρατία που μας πουλάνε από την τηλεόραση σε Ισπανία, Γαλλία, ΗΠΑ δεν είναι δημοκρατία. Είναι η δικτατορία των οικονομικά ισχυρών. Τα Κοινοβούλια των κυβερνήσεων υπακούν. Πάντα διοικούν οι ίδιοι και πάντα υπακούν οι ίδιοι. Κάποιοι αφαιρούν ιδιοκτησία, εκμεταλλεύονται, αρπάζουν, λεηλατούν και άλλοι πάντα είναι τα θύματα. Αυτό πρέπει να αλλάξει.

Εσείς πώς πετύχατε;
Παλεύοντας για τα βασικά. Το μέσο παραγωγής που λέγεται γη και το μέσο παραγωγής που λέγεται βιομηχανία. Ο πλούτος που παράγουν οι εργάτες να μοιράζεται στους ίδιους τους εργάτες. Αυτή είναι η άμεση δημοκρατία στο οικονομικό κομμάτι. Στο χωριό, δεν υπάρχει ανισότητα. Παλιά υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί. Δημοκρατία είναι η ισότητα, το ίδιο και η ελευθερία· η ελευθερία είναι ψέμα αν δεν υπάρχει ισότητα. Αν είναι κάποιος πλούσιος θα μας χρησιμοποιεί. Ο Τσόμσκι λέει ότι η μόνη ελευθερία που σέβεται η αστική τάξη είναι η 5η ελευθερία, η ελευθερία του να κλέβεις. 
Η κατοικία πρέπει να είναι δικαίωμα και όχι εμπόριο, επιχείρηση. Το πρόβλημα της στέγασης στην Ευρώπη δεν έπρεπε να υπάρχει. Σε Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ κ.λπ., εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν κατοικία. Είναι ένα πρόβλημα τεχνητό, εύκολο να επιλυθεί. Με ένα νόμο που θα καθόριζε ένα έδαφος δημόσιο για να χτιστεί η πρώτη κατοικία και κανένας να μην μπορεί να τη διεκδικήσει. Έτσι, θα έπεφτε και η τιμή στην αγορά γης. Αλλά δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Εμείς έχουμε προσπαθήσει αυτή τη φιλοσοφία να την κάνουμε πράξη. 

Χρησιμοποιείτε νέες τεχνολογίες; 
Δημιουργικά. Φτιάχνουμε σπίτια με τρόπο που δεν χρειάζεται γερανός· μία κατασκευή απλή που μπορεί να την κάνει ο ίδιος ο κόσμος. Χωρίς μεγάλο κόστος. Όλα τα σπίτια έχουν τζάκι, γιατί εκμεταλλευόμαστε τα κούτσουρα από τα δέντρα της ελιάς, τα οποία πετούσαμε. Τώρα, εγκαθιστούμε wi-fi δωρεάν, ίντερνετ σε όλο το χωριό. 

Έχετε κρατική χρηματοδότηση;
Βέβαια. Σε σημαντικά ζητήματα δεν τολμούν να κάνουν διακρίσεις, γιατί ξέρουν ότι θα κινητοποιηθούμε. Θα κάνουμε κατάληψη στο Κοινοβούλιο, σε υπουργεία και υπηρεσίες, και έτσι συνήθως φυλάγονται. 

Γιατί δεν υπάρχει αστυνομία;
Γιατί δεν υπάρχει λόγος. Δεν έχουμε μεγάλα προβλήματα μεταξύ μας. Μαζί χτίζουμε σπίτια, μαζί παλεύουμε, μαζί κάνουμε πολλά πράγματα. Αν υπήρχε ένα έγκλημα, θα επενέβαινε η αστυνομία. Τα υπόλοιπα τα αντιμετωπίζουμε εμείς. Δεν χρειάζεται να καταστείλουμε κάποιον, γιατί ο ένας σέβεται τον άλλον. Εδώ, είδα σε ένα πάρκο το φωτιστικό σπασμένο και τα καλώδια βγαλμένα· αυτό δεν υπάρχει στην Μαριναλέντα. Γιατί ο κόσμος έχει φτιάξει το πάρκο και το προσέχει. 

Αν εμείς ζητούσαμε να διώξουμε από την Πετρούπολη την αστυνομία, αυτό δεν θα γινόταν.
Πριν βγάλεις εκτός την αστυνομία, πρέπει πρώτα να συμφωνήσει ο κόσμος. Αν ο κόσμος δεν νιώθει ανασφαλής, θα θέλει την αστυνομία. Το κράτος δεν μας είπε ότι πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε αστυνομικό τμήμα στην περιοχή μας. Υπήρχε αστυνομικό τμήμα και το διώξαμε. Υπάρχει άλλο χωριό, όμως, το οποίο ζητάει να έχει αστυνομικό τμήμα. Εμείς δεν θέλουμε. 

Τι δουλειά κάνεις;
Είμαι καθηγητής ιστορίας. 

(συνέντευξη: Γιώργος Κρατημένος, απομαγνητοφώνηση: Κατερίνα Τριανταφύλλου, ηχογράφηση και επιμέλεια κειμένων: Στέλιος Ελληνιάδης)
Γραμμένο από Στέλιος Ελληνιάδης
Αναδημοσίευση από Δρόμος

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Ma vie en rose


Πως τα φέρνει η κουφάλα η μοίρα...


Την μια να πιάνεις κουβέντα για την ομοφυλοφιλία και στα καπάκια να σου σκάει κατά τύχη ταινία με ανάλογο θέμα.


Τα λέγαμε λοιπόν με την Μανωλία, τον Θανασάκη, τον Κωστή και την Δέσποινα... ευτυχώς δεν έχω μόνο εγώ αυτούς τους προβληματισμούς.


Τελικά τι προκαλεί την ομοφυλοφιλία;
Είναι ορμονικό ζήτημα, ψυχολογικό ή κοινωνικό;


Είναι ένα από αυτά κάθε φορά ή συνδυασμός όλων;


Και καλά τα λέμε όλα τα θεωρητικά, αλλά αν σου κάτσει; Αν το παιδί σου είναι ομοφυλόφιλος/η;


Εκεί θα το αντιμετωπίσεις τόσο προοδευτικά όσο το αναλύεις τώρα(απ'έξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λένε). Θα θυμηθείς πως το παιδί σου είναι πάνω απ'όλα "αίμα" σου και πως ό,τι και αν επιλέξει είναι δικαίωμα του;


Η ομοφυλοφιλία είναι μια "εκτροπή" ή είναι κομμάτι του "όλον"; Αν η ύπαρξη μας έχει σαν απώτερο σκοπό την αναπαραγωγή τότε ποιος ο ρόλος της ομοφυλοφιλίας; 


Ή μήπως η ομοφυλοφιλία είναι τούτη η παρέκκλιση που επιβεβαιώνει τον κανόνα;


Μήπως οι ταυτότητες είναι κοινωνικές κατασκευές που μας περιορίζουν;
Ή
Ήταν φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους;


Βιολογικά είναι σαφές τι είναι ο καθένας, αλλά κοινωνικά;


Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα έπρεπε να υιοθετούν παιδιά;


Σκατά, μόνο ερωτήσεις έχω να κάνω...ούτε μια απάντηση να δώσω.


Αυτή  η γαλλική "κομμεντί" είναι πραγματικό αριστούργημα!

Υ.Γ. Αλήθεια ποια είναι η επίσημη θέση του Κόμματος (ένα είν' το Κόμμα) για την ομοφυλοφιλία;

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Ερυθροφρουρός μέσα μου

"Εβίβα Λα Ρεβυθολουθιόν"

...φώναζα πάνω στ' άλογο κι η μαυροκόκκινη κυμάτιζε μπρος στο Λευκό τον Πύργο (στην κορφή του οποίου κυμάτιζε περήφανα η γαλανόλευκη).

Ο  Νικόλας (της καρδιάς μας) δημιούργησε την ακόλουθη γελοιογραφία για μένα...και εγώ ακόμα κλαίω από τα γέλια!

Επισκεφθείτε το μπλογκ του για να δείτε και άλλες γελοιογραφίες:

Απλά επική:



"The patriotism of a communist nation and an internationalist sympathy for just struggles in other countries are in no way exclusive; on the contrary, they are linked deeply, as communism spreads throughout the world. At the same time, it is important for a country to retain modesty, and shun arrogance."
Chairman Mao